Η ολοκλήρωση των συνεδρίων των τριών μεγάλων κομμάτων μέσα στο πρόσφατο χρονικό διάστημα, δείχνει περισσότερο μία τάση του πολιτικού συστήματος να περάσει σε μία νέα φάση μέσα από την κομματική ανασυγκρότηση. Και είναι λογικό αυτό, και μετά από όσα ζήσαμε δύο χρόνια τώρα, σε συνέχεια θυμίζουμε και της μεγάλης κρίσης από το 2009 και μετά.

Και σε συνδυασμό ακριβώς της πίεσης που ασκεί η κοινή γνώμη για νέες πολιτικές και νέα αντίληψη για την πολιτική εκπροσώπηση. Είναι ο κόσμος που πιέζει τα κόμματα για αλλαγή και όχι το αντίστροφο. Και αυτή η προσπάθεια που κάνουν οι ηγεσίες να αντιληφθούν τι γίνεται μέσα στην κοινωνία, δεν είναι παρά το ταξίδι που έχει ξεκινήσει σε μία νέα φάση ρευστότητας, σε μία ακόμα μεταβατική περίοδο.

Η ΝΔ εμφανίστηκε προφανώς πιο σταθερή, αφού το βασικό διακύβευμα, η εξουσία, ισχύει και δεν είναι ζητούμενο. Δεν είναι τυχαίο όμως ότι και σε αυτήν την περίπτωση τέθηκαν θέματα ιδεολογικής ταυτότητας, αφού το άγνωστο πεδίο που δημιουργούν οι συνταρακτικές αλλαγές που ζούμε θέτουν ζητήματα κατεύθυνσης.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ συζητήθηκε περισσότερο γιατί το συνέδριο επικύρωσε μία βαθιά μεταβολή του κόμματος, από ένα κόμμα διαμαρτυρίας σε ένα κόμμα εξουσίας. Σε φυσιολογικές συνθήκες αυτό θα γινόταν το 2019, αλλά και λόγω της πανδημίας, αλλά και λόγω των εσωτερικών κραδασμών, πέρασαν τρία χρόνια ώσπου να ολοκληρωθεί η μετάβαση.

Τέλος το ΠΑΣΟΚ που δεν είχε θέμα ηγεσίας μετά την πρόσφατη εκλογή του νέου προέδρου, έπρεπε να πετύχει την ενότητα όπως εκφράζεται με την κοινή παρουσία όλων στον ίδιο χώρο, και την αλλαγή προσώπων στην κομματική ιεραρχία που ολοκληρώθηκε με την εκλογή της νέας Κεντρικής Επιτροπής.

Από αυτήν τη σκοπιά, τα κόμματα δεν έχουν παράπονο, η κοινωνία τους έδωσε τον χρόνο ώστε να ασχοληθούν με τα του οίκου τους. Και σε κανέναν από έξω δεν του πέφτει λόγος τι γίνεται με τα εσωτερικά ενός κόμματος. Πλέον όμως ο χρόνος τρέχει. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν ότι είναι κόμματα εξουσίας και θέλουν να αναλάβουν τις ευθύνες ηγεσίας της χώρας. Οπότε καλούνται τώρα να δείξουν και πώς θα το κάνουν εν έσω μεγάλων πιέσεων που δέχεται και κοινωνία και η χώρα και ο κόσμος όλος. Δύσκολο το εγχείρημα.

Ξανασυνθέτοντας την πόλη

Φοιτητές και φοιτήτριες από τρία ελληνικά πανεπιστήμια –Ιωαννίνων, Θεσσαλίας και Μακεδονίας, μαζί με τους καθηγητές τους, άνδρες και γυναίκες συμμετείχαν επί ένα τριήμερο στις δράσεις ενός φοιτητικού δικτύου που έχει συγκροτηθεί στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Decolonize Hellas».

Όλες οι δράσεις είχαν συμμετοχή και ζωντάνια. Δύο εξ αυτών το Σάββατο, πρωί και απόγευμα αποτέλεσαν στην ουσία περιηγήσεις στο ιστορικό υπόβαθρο της πόλης, από τα μουσουλμανικά και εβραϊκά νεκροταφεία της πόλης ως τα μνημεία της. Κάποια εξ αυτών υπάρχουν μπροστά μας, αλλά είναι κρυμμένα και πρέπει να τα ανακαλύψεις και άλλα είναι μόνο σε βιβλιογραφικές αναφορές ή θρύλους.

Στην περιήγηση που κάναμε το απόγευμα του Σαββάτου, είχε ενδιαφέρον όχι μόνο η παρουσίαση ενός μνημείου μέσα από τις επιστημονικές αναφορές, όπως πχ για το πιο γνωστό σε όλους μας, Ρολόι της πλατείας. Είχε και ενδιαφέρον ότι διαφορετικοί άνθρωποι εστίαζαν και σε διαφορετικές πτυχές της ιστορίας του μνημείου. Άλλοι σε ζητήματα τέχνης και αισθητικής, άλλοι στα αρχιτεκτονικά, άλλοι σε κοινωνικά ή ιδεολογικά ζητήματα.

Δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Πολλοί άνθρωποι μαζί, σε κοινή διαδρομή, αλλά με διαφορετικές προελεύσεις, αντιλήψεις, σκέψεις. Η πρόκληση εδώ είναι αφού «σπάσεις» τα περιβλήματα που εμποδίζουν την αυθεντική εμπειρία όπως την εκλαμβάνει ξεχωριστά ο καθένας και η καθεμιά, να μπορέσεις να συμμετέχεις ξανά και σε μία διαδικασία επανα-σύνθεσης. Γιατί η πόλη στηρίζεται ακριβώς πάνω σε συνθέσεις, δεν είναι απλώς μία πρόσθεση ατομικοτήτων και ξεχωριστών μονάδων. Και κάπως έτσι, με τη ζωντάνια της ανακάλυψης τρόπων να βλέπουμε και να ακούμε την πόλη (όπως τις δεκαοχτούρες στον Κουραμπά), χαρήκαμε αυτή την ωραία πρωτοβουλία των φοιτητών και των πανεπιστημίων.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr