Πολλά πράγματα άλλαξαν στα Γιάννενα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται για ένα χρονικό διάστημα που το θεωρούμε «νωπό», φρέσκο, ώστε να προχωράμε και σε αποτιμήσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν είναι μικρό διάστημα, αντίθετα θα λέγαμε ότι είναι η μισή μας ζωή για όσους το ζήσαμε και για τους μικρότερους η περίοδος που ενηλικιώθηκαν.

Σίγουρα οι αποτιμήσεις είναι δύσκολες, όμως αν έχουν μία χρησιμότητα είναι για να βάζουν ένα μέτρο για τις εξελίξεις. Για να αξιολογείται το τι έγινε και να διαμορφώνει τις νέες προσδοκίες.

Μερικά στοιχεία αυτής της αποτίμησης που τα έχουμε πρόσφορα.

Οι δρόμοι. Όσο κι αν τους συνηθίσαμε, οι οδικοί άξονες άλλαξαν την Ήπειρο, τον τρόπο που βλέπουμε εμείς την Ήπειρο και τον τρόπο που τη βλέπουν οι άλλοι από έξω, Και άλλαξε κυρίως αυτό το «έξω», κάνοντας τον χώρο να διαστέλλεται από τη στιγμή που μπορεί να είναι εύκολα προσβάσιμος. Η αναβάθμιση κα του αεροδρομίου πρόσθεσε και το κερασάκι στην τούρτα της εξωστρέφειας, μόλις προσγειώθηκε το πρώτο τσάρτερ από το εξωτερικό.

Μετά είναι το Πανεπιστήμιο. Που ξέρουμε πόσο άλλαξε την πόλη από τη δεκαετία του ’60, αλλά πλέον μάθαμε να θεωρούμε δεδομένες τις αλλαγές, τις καινοτομίες, τις γνώσεις και τον διαφορετικό τρόπο ζωής που φέρνει στην πόλη. Γιάννενα χωρίς πανεπιστήμιο δεν νοείται πια και είναι τεράστια η αξία που προσθέτει κάθε χρόνο στην πόλη. Ακόμα και η υπόθεση της προσέλκυσης εταιριών τεχνολογίας στηρίζεται ακριβώς στο επιστημονικό δυναμικό που παράγεται στην περιοχή.

Και το τρίτο, που φαίνεται λιγότερο, είναι ότι η κοινωνία των Ιωαννίνων, μπορεί να είναι συντηρητική και κλειστή ακόμα σε μεγάλο βαθμό, έστρεψε όμως το βλέμμα της προς την άλλη Ευρώπη, έδωσε χώρο στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, προσπάθησε να βρει έναν άλλο βηματισμό συγχρονιζόμενη με τις διεθνείς εξελίξεις. Αυτό είναι ένα βήμα αλλαγής σε εξέλιξη που ενδέχεται να γίνει και κομβικό, γιατί μόνο οι ανοιχτές πόλεις προοδεύουν πια παγκοσμίως.

Μαθαίνοντας μία άλλη συνθήκη

Έχοντας μείνει αρκετό καιρό «μέσα» και περιορίζοντας τις μετακινήσεις μου στον άξονα «σπίτι- δουλειά» μου μοιάζει ασυνήθιστη η αλλαγή των τελευταίων ημερών. Είναι φανερό ότι για τον πολύ κόσμο η πανδημία μοιάζει να έχει μπει στο «ψυγείο» ή κάπου στη γωνία. Το καταλαβαίνεις κι από την έλλειψη ενδιαφέροντος για τεστ εκεί που μόλις πριν από μερικές εβδομάδες είχαμε τόσες ουρές.

Μάθαμε άραγε να διαχειριζόμαστε τη δύσκολη κατάσταση; Ως έναν βαθμό ναι, αφού βλέπεις ότι πολλοί προτιμούν τους εξωτερικούς χώρους ή χρησιμοποιούν μάσκες ακόμα κι εκεί που δεν είναι υποχρεωτικό πια.

Υπάρχει ένα ερώτημα όμως, για το πώς τελικά επηρεάζεται βαθύτερα η ζωή μας. Γιατί ελεύθερη πλήρως δεν τη λες, λόγω των περιορισμών που πρέπει να συνεχίσουν και άλλωστε δεν γίνεται να είναι όπως  ήταν πριν από το 2020. Σήμερα ασχολείσαι με ποιον θα συναντηθείς, προσέχεις, κάνεις επιλογές, σε ενδιαφέρει να τηρούνται τα μέτρα και από τους άλλους. Είναι μια διαφορετική συνθήκη.

Το δύσκολο είναι να βρεις τη ζωτικότητα που να σου επιτρέπει να είσαι δημιουργικός σε μία κατάσταση που σε περιορίζει. Και μαζί και η πόλη να προσφέρεται στην στήριξη των πολιτών της. Είναι μία νέα πρόκληση για τον αστικό τρόπο ζωής να βγαίνεις εκεί «έξω», αντιμετωπίζοντας παράλληλα την πανδημία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr