Κάνοντας μία αποτίμηση των εκλογών στα κόμματα το τελευταίο διάστημα ας τονισθεί ότι όλοι όσοι και όσες πάνε να ψηφίσουν τον πρόεδρο ενός κόμματος, δεν το κάνουν γιατί δεσμεύονται υποχρεωτικά από ένα πολιτικό και ιδεολογικό πρόγραμμα. Για αυτό, άλλωστε και κανένα κόμμα δεν έχει εκατομμύρια μέλη.

Όσοι όμως, αποφασίζουν να συμμετέχουν σε μία διαδικασία εκλογής έχουν αποφασίσει να κινητοποιηθούν για κάτι που τους υπερβαίνει, αφήνοντας πίσω έστω για λίγο την παθητικότητα του καναπέ ή το κούνημα του δαχτύλου, σε όλους τους άλλους. Δεν θέλουν να μένουν πίσω από το τζάμι και να κοιτάνε τον δρόμο. Κι αυτό μόνο θετικά πρέπει να αποτιμάται. Χρειαζόμαστε την ενέργεια και τη συμμετοχή των πολιτών στα κοινά.

Στο προκείμενο τώρα του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή, αυτό το πλαίσιο κινητοποίησης και συμμετοχής αποφάσισε να το υλοποιήσει και η αριστερά στην Ελλάδα, γιατί προφανώς κατανόησε ότι δεν υπάρχουν πολλές άλλες εναλλακτικές επιλογές για να βρει επαφή με τον κόσμο.

Ας έχουμε όμως υπόψη, στην περίπτωση της ελληνικής Αριστεράς, και το γεγονός ότι το δίλημμα που ήρθε στην επιφάνεια στα χρόνια των μνημονίων, είναι αν μπορεί να μετατραπεί σε κυβερνητική δύναμη, κάτι. Αποφάσισε η ίδια ότι μπορεί και αυτό συνεχίζει να προσπαθεί να υλοποιήσει.

Για πολλούς αριστερούς και αριστερές επίσης, λειτουργεί και μία τάση συσπείρωσης απέναντι και την απαξίωση με την οποία τους συμπεριφέρεται ένα μέρος του συστήματος και τα άλλα δύο κόμματα. Υπήρξε δηλαδή την Κυριακή και ένα είδος αντι-συσπείρωσης.

Από εκεί και πέρα, ο κόσμος της αριστεράς είτε συμμετείχε είτε όχι στις κάλπες, γνωρίζει πόσο δύσκολη υπόθεση είναι η κατάθεση εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Έχει εμπειρία και από το 2015 και έχει εντοπίσει τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ σε σοβαρότητα πολιτικού λόγου και πολιτικό δυναμικό.

Οι μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν παγκοσμίως έχουν ως πρώτο θύμα τη δημοκρατία ενώ οι ισχυροί του χρήματος και της εξουσίας είναι, φαίνεται, αποφασισμένοι να αφήσουν τελείως από έξω τον κόσμο της εργασίας και τους πολίτες.

Στα καθ΄ ημάς, έχει σημασία να ειπωθεί ότι η ιδιαιτερότητα είναι πως κανένα πολιτικό σχέδιο στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει κυβερνητικό πρόγραμμα χωρίς κοινωνικές συναινέσεις και συμμετοχή του πολίτη. Για αυτό απέτυχε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από το 2010 και μετά, για αυτό και δεν τα κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

Το τι θα γίνει αν στις επόμενες εκλογές δεν υπάρχει πλειοψηφία στη Βουλή κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει, θα ωφεληθεί, όμως εκείνο το πολιτικό σχέδιο που θα έχει καλύτερη προετοιμασία και την κοινωνία μαζί του κατά πλειοψηφία. Αυτό όμως υπάρχει ακόμα χρόνος για να το συζητήσουμε.

Περπατώντας «μεγαλώνει» η Ήπειρος

Στο πέρασμα για την Μπελόη πάνω από το Βραδέτο είχαμε πάει πιο νωρίς οπότε δεν συναντήσαμε πολλούς επισκέπτες. Στην επιστροφή όμως, διασταυρωθήκαμε με πολύ περισσότερους. Χαμόγελα και καλημέρες, αφού είναι ευγενικό να απευθύνεσαι σε κάποιον που έρχεσαι πολύ κοντά στο μονοπάτι. Έλληνες και ξένοι, γυναίκες και άντρες. Κι αν δεν ήταν τα αγγλικά η κοινή γλώσσα μίας εύκολης επαφής θα ακούγαμε και ισραηλινά και γαλλικά μαζί με τα ελληνικά. Μία μικρή βαβέλ στα 1400 μέτρα υψόμετρο που όμως λειτουργεί και αφήνει μία ευχάριστη επίγευση γιατί προέρχεται από ανθρώπους με κοινή αγάπη στη φύση.

Κι αυτή η συνάντηση των διαφορετικών ανθρώπων στα βουνά μας είναι μία μοναδική μορφή κοσμοπολιτισμού, ένα πραγματικό παράθυρο στον κόσμο. Για αυτό και είναι και κάτι πολύ παραπάνω από τουρισμός. Δεν είναι θέμα τουριστικής αγοράς και τουριστικής προβολής, ούτε αποτιμώνται όλα με έσοδα και κέρδη.

Άνθρωποι από όλο τον κόσμο κι από όλες τις άκρες της χώρας συναντιώνται στην Πίνδο γιατί έχουν μία κοινή αντίληψη για τη φυσική ζωή και τον σεβασμό, αλλά και την ευχαρίστηση που προκαλεί το περιβάλλον. Είναι ένας τρόπος ζωής, μία αξία τελικά που «μεγαλώνει» τον τόπο μας, που κάνει την Ήπειρο έναν τόπο ζωής, με όσο νόημα έχουν αυτές οι λέξεις.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr