Εάν το περιστατικό με το φόνο ενός 17χρονου από 15χρονο χθες στην Πάτρα, γινόταν στις ΗΠΑ, είναι βέβαιο, ότι θα έπαιζε πολύ ψηλά στα αθηναϊκά δελτία ειδήσεων…

Όμως μόλις χθες το απόγευμα άρχισε το θέμα να απασχολεί τα κεντρικά δελτία…

Αυτό που είναι βέβαιο, είναι πως η στάση των ΜΜΕ, χωρίς να εξαιρούμε και τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αλλά όχι να τα εξισώνουμε, καθορίζεται όχι μόνο από την σπουδαιότητα και την εγγύτητα του θέματος, αλλά και από την καταγωγή, τη φυλή, το χρώμα του δέρματος των πρωταγωνιστών και άλλα τέτοια στοιχεία…

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επειδή το συμβάν έγινε στην Κάτω Αχαγιά, δεν απασχόλησε κανέναν από νωρίς το πρωί, παρά μόνον όταν άρχισαν να λαμβάνονται ισχυρά μέτρα από την ΕΛ.ΑΣ για το φόβο αντιποίνων…

Φυσικά όμως εάν είχε συμβεί σε ένα «κανονικό» σχολείο, δηλαδή με πρωταγωνιστές μαθητές που δε θα ήταν ρομά ούτε και αλλοδαποί, η αντιμετώπιση θα ήταν διαφορετική…

Μία κοινωνία όμως που διαχωρίζει τη σημασία τέτοιων τραγικών περιστατικών με αυτά τα κριτήρια, δεν έχει κανένα δικαίωμα ούτε και άλλοθι να εμφανίζεται ή να δηλώνει έκπληκτη με την εμφάνισή τους…

Κάπως έτσι σκαφτόμασταν χθες το πρωί μετά την επίσκεψή μας στο 2ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο μέσα στο Κάστρο, όπου μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται για την ανεπάρκεια των χώρων, που τους έχουν παραχωρηθεί…

Επειδή το θέμα δεν είναι τωρινό, αλλά κρατά από πέρυσι, με γνωστά όλα όσα έχουν προηγηθεί, υπάρχει ένα λεπτό σημείο, στο οποίο θεωρούμε, ότι έχουν χρέος και να παρέμβουν και να τοποθετηθούν άπαντες…

Και το θέμα έχει να κάνει με το ποιος έχει την ευθύνη για να βρεθεί λύση, αλλά και με το που φτάνουν τα όρια του καθενός, ώστε να παρεμβαίνει…

Οι διαφορετικές αντιλήψεις είναι κατανοητό να υπάρχουν… Όταν όμως υπάρχουν, θα πρέπει να συνθέτονται για να βρεθεί κοινός τόπος…

Εάν λοιπόν θεωρεί, ο δήμος Ιωαννιτών, ότι με το που έγινε η μετεγκατάσταση του σχολείου πέρυσι στο 9ο Διαπολιτισμικό, ολοκλήρωσε και την υποχρέωση που είχε, κάνει μέγα σφάλμα…

Διότι, ούτε η δουλειά έγινε σωστά, ούτε οι συνθήκες έμειναν ίδιες…

Μερίδιο ευθύνης έχουν φυσικά και οι υπηρεσίες της εκπαίδευσης, που δε μπορούν να ανέχονται 20 στοιβαγμένα παιδιά με ειδικά προβλήματα, όπως ο αυτισμός, να βρίσκονται σε αίθουσες κλουβιά, με συνθήκες που ούτε κατά διάνοια χαρακτηρίζονται επαρκείς και παιδευτικές…

Τα σχολεία αυτά πρέπει να λειτουργούν μαζί με άλλα «κανονικά» για να υπάρχει η ενσωμάτωση των παιδιών με προβλήματα στο κοινωνικό σύνολο…

Έχει κάποιο νόημα να τα βάζουμε σε ένα σχολείο – φυλακή, που η μόνη τους χαρά είναι η αίσθηση της ελευθερίας, όταν βγαίνουν να παίξουν στην αυλή;

Και κάτι τελευταίο. Τα σχολεία – γενικώς – δεν ανήκουν σε κάποιον ξεχωριστά, δηλαδή στους διευθυντές, τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς ή τους μαθητές, αλλά στο κοινωνικό σύνολο… 

Ας κανονίσουν οι υπηρεσίες ποιος ή ποιοι θα είναι αυτοί που θα έχουν την ευθύνη της διαχείρισης των χώρων, αλλά δίνοντας λόγο σε προϊστάμενες αρχές… 

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ