Η περίπτωση μεταφοράς και λειτουργίας του Αστυνομικού Μεγάρου σε έναν άλλο χώρο στην πόλη, είναι ενδιαφέρουσα και έχει προοπτικές. Δεν είναι πρωτότυπη αφού έχει ξανασυζητηθεί και παλιότερα, ειδικά όταν άνοιξε η συζήτηση για το διοικητικό κέντρο σε περίπτωση παραχώρησης του στρατοπέδου Βελισσαρίου. Είναι όμως μία γόνιμη συζήτηση γιατί έχει να κάνει με την αστική ανάπλαση ειδικά του κέντρου της πόλης, πέραν των αναβαθμισμένων υπηρεσιών που θα εξασφαλίζει ένα νέο κτίριο.

Όπως προκύπτει από τις πρώτες πληροφορίες, έχει αναβαθμιστεί και το κρατικό ενδιαφέρον, λόγω και του διαθέσιμου πλαισίου χρηματοδότησης που μπορεί να προκύψει, κυρίως μέσω ΣΔΙΤ, με αναλογίες στις περιπτώσεις της μεταφοράς των φυλακών του Κορυδαλλού, ή τις νέες εγκαταστάσεις για κέντρο κράτησης στην Κόντσικα που σχεδιάζονται. Η συγκυρία φαίνεται ότι ευνοεί τις συζητήσεις.

Το κέντρο των Ιωαννίνων ως προς τα δημόσια κτίρια παραπέμπει κυρίως προς τις δεκαετίες του ’70 και προς τα πίσω. Εκεί διαμορφώθηκαν οι βασικές τάσεις και ανεγέρθηκαν τα σημαντικότερα κτίρια που ήρθαν να συμπληρώσουν τα παλαιότερα και πιο ιστορικά κτίρια. Το Δικαστικό Μέγαρο, το Διοικητήριο της Περιφέρειας σήμερα και ανεξάρτητα του πότε είχε ξεκινήσει, το Αστυνομικό Μέγαρο, αλλά και η Όαση ή το Αρχαιολογικό Μουσείο, δίπλα στο Ταχυδρομείο ή το Δημαρχείο δημιουργούν αυτή τη σύνθετη εικόνα του κέντρου των Ιωαννίνων που διατηρεί την αίσθηση των επάλληλων στρωμάτων ιστορίας και δημοσίων παρεμβάσεων στο χώρο.

Στην περίπτωση όμως των υπηρεσιών, είναι φανερό σήμερα ότι χρειαζόμαστε νέα, πιο λειτουργικά κτίρια. Αν υπήρχε περίπτωση να δημιουργηθούν νέα Δικαστήρια ή νέα Αστυνομία ή να μεταφέρονταν σε νέους χώρους οι υπηρεσίες της Περιφέρειας, θα δημιουργούνταν και νέα δεδομένα τόσο για όσους εργάζονται σήμερα στα κτίρια και τους πολίτες που εξυπηρετούνται, όσο και στην πόλη και τη μορφή της συνολικά. Αλλά δεν είναι εύκολο να γίνουν τόσο μεγάλες και πολλές μαζί αλλαγές, οπότε όποια συζήτηση μπορεί να ανοίξει, θετικό είναι.

Και σίγουρα η περίπτωση ενός νέου Αστυνομικού Μεγάρου πρέπει να εκληφθεί από την τοπική κοινωνία ως μία ευκαιρία για νέες σηματοδοτήσεις στην ταυτότητα της πόλης. Κι αν εξασφαλιστεί το αμοιβαίο συμφέρον του Δήμου Ιωαννιτών, μπορεί να ανοίξει ενδιαφέροντες δρόμους για τη μορφή του κέντρου της πόλης.

Μία πόλη χωρισμένη στη μέση

Όταν έχει πολλούς επισκέπτες η πόλη όπως γίνεται μετά το Πάσχα, βλέπεις και αυτό το φαινόμενο να κόβεται σχεδόν στη μέση. Πολύς κόσμος στο κάτω μέρος, από τον Μώλο ως πάνω την Ανεξαρτησίας που είναι ένα όριο, και από εκεί και πάνω πολύ λιγότερος. Σαν να έχουμε δύο πόλεις μαζί. Θυμίζει και τις προ πανδημίας εποχές που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται ο τουρισμός και βλέπαμε τη μαζικότητα των επισκεπτών.

Τέτοιες περιπτώσεις σε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις εμφανίζονται σε όλες τις τουριστικές περιοχές. Και είναι φυσικό ο επισκέπτης να επικεντρώνεται στις πιο όμορφες περιοχές μιας πόλης, εκεί που έχει μνημεία, φυσικό περιβάλλον και ιστορικές αναφορές.

Το ερώτημα που προκύπτει και απασχολεί ήδη την παγκόσμια κοινότητα σε περιπτώσεις όπως της Βενετίας ή της Βαρκελώνης, είναι αν καταφέρνουν τελικά οι πόλεις να αντέξουν αυτήν την πίεση που δέχονται και τους άνισους αναπτυξιακούς ρυθμούς που επιφέρει. Το πόσο κόσμο αντέχει μία πόλη δεν είναι άπειρο. Και μπορεί τα Γιάννενα να είναι μακριά ακόμα από τέτοια όρια, βλέπεις όμως ήδη κάποια σημάδια όπως για παράδειγμα την έλλειψη πάρκινγκ ή ακόμα και χώρου σε πεζοδρόμια και δρόμους για να περπατήσει τόσος κόσμος συν οι κάτοικοι που έχουν επίσης τα ίδια δικαιώματα στον δημόσιο χώρο. Ανάπτυξη μεν και καλοδεχούμενη, αλλά και διλήμματα και νέας μορφής προβλήματα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr