Με την τακτική των πρωθυπουργικών ανακοινώσεων για μία ακόμα φορά την τελευταία, δύσκολη τριετία, η κυβέρνηση αποφάσισε να παρέμβει στην πρωτόγνωρη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί με τους ασήκωτους και πέραν κάθε ορίου, λογαριασμούς ρεύματος με μέτρα που στοχεύουν να στηρίξουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Επιλέχθηκε η τακτική του διαγγέλματος ενώ χρειάζεται κυρίως επιχειρησιακή παρέμβαση που θα δείχνει την ικανότητα της διαχείρισης της κυβέρνησης σε ένα θέμα που είναι μείζον κοινωνικά και έχει βέβαια και τις πολιτικές του συνέπειες.

Η στόχευση στην τιμή με αναδρομικές επιστροφές και στην προσπάθεια αλλαγής στο μίγμα που διαμορφώνει τη ρήτρα προσαρμογής, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση γιατί αναδεικνύει το κυριότερι πρόβλημα που είναι η τιμή που πληρώνει ο καταναλωτής. Και είναι πρόβλημα γιατί δεν προέρχεται από την αυξημένη κατανάλωση. Αυτό είναι το «κόκκινο» σημείο του θέματος που έχει προκύψει και εκεί έπρεπε να είχαν στοχεύει και οι πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης οι οποίες δεν ξεπερνούν τον χαρακτήρα της επιδότησης.

Σε πολιτικό επίπεδο είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έχει υποστεί ένα πλήγμα δημοφιλίας, το μεγαλύτερο ίσως από την αρχή της θητείας της. Και πρόκειται για πλήγμα σε ένα πεδίο που το θεωρεί προνομιακό, αυτό της κυβερνησιμότητας. Φάνηκε ότι δεν αντιλαμβάνεται τι γίνεται μέσα στην κοινωνία και ότι δεν έχει εναλλακτική πρόταση από το δόγμα «όλα τα λύνει η ελεύθερη αγορά».

Σε κοινωνικό πεδίο, φάνηκε για μία ακόμα φορά, μετά την πανδημία, ότι μόνο η κρατική παρέμβαση και το κρατικό σχέδιο για την αντιμετώπιση μεγάλων κρίσεων, μπορούν να λειτουργήσουν και προς την κοινωνική προστασία. Και δεν είναι μόνο θέματα δημόσιας Υγείας που επιβάλλουν την κρατική παρέμβαση, αλλά και ακραίες καταστάσεις που υποβαθμίζουν το βιοτικό επίπεδο των πολιτών. Δεν είναι δυνατόν ένας λογαριασμός κοινής ωφελείας να ξεπερνά έναν μισθό χωρίς να αλλάζει η καταναλωτική συμπεριφορά.

Η κυβέρνηση οφείλει να αντιληφθεί ότι το κράτος δεν έχει ρυθμιστικό ρόλο, αλλά παρεμβατικό. Δεν θέμα ούτε θεωρίας, ούτε ιδεοληψίας. Ο πολίτης στα δύσκολα θέλει το κράτος δίπλα του.

Καμία εισβολή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή

Είχαμε εντοπίσει το πρόβλημα της εξοικείωσης με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Από ένα σημείο και πέρα, δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε κάτι που είναι πολύ μακριά και δεν το κατανοούμε μέσα στην εξέλιξή του.

Και δεν είναι θέμα αν κάποιοι υποστηρίζουν τους εισβολείς ή όχι. Αυτό συμβαίνει σε όλο τον πλανήτη. Το δύσκολο είναι να κατανοήσουμε ότι ένας πόλεμος τόσο μεγάλος, μας αφορά προσωπικά.

Βλέπουμε όταν γίνονται αναφορές σε πιθανότητα πυρηνικού πολέμου, ανταποκρινόμαστε με αγωνία. Γιατί ξέρουμε ότι από το Τσέρνομπιλ ότι οι επιπτώσεις είναι πλανητικές. Όσο όμως παραμένει σε επίπεδο ειδησεογραφίας, τότε χάνουμε και το ενδιαφέρον μας. Και ο πόλεμος που χρονίζει μπορεί να γίνει ακόμα πιο βάρβαρος γιατί τότε μετατρέπονται οι απώλειες ανθρώπων σε αριθμούς και στατιστικές.

Η προσωπική μας σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι τόσο το αν μπορεί να μας επηρεάσει ένα όπλο, όσο το ότι συμβολίζει κάτι πολύ ουσιαστικό για τον τρόπο ζωής ακόμα κι αν είμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Η ρώσικη εισβολή μας δείχνει ότι ανά πάσα στιγμή μία πολεμική εξουσία μπορεί να εισβάλλει στις ζωές μας εφευρίσκοντας μία αφορμή και να απειλήσει την ύπαρξή μας. Αν σκεφτόμαστε τη δημοκρατία ως τη βάση για την κοινωνική και πολιτική ζωή, μία εισβολή δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή από κανέναν και για πουθενά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr