Την κατάφαση του ανθρώπου στη ζωή και τις ανθρώπινες αξίες αναδεικνύει στο μήνυμά του για το Πάσχα ο Δήμαρχος Μ. Ελισάφ ως απάντηση στη δυστυχία, τον πόνο και τα δεινά.

Στο μήνυμά του αναφέρει:

«Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Πάσχα πανσεβάσμιον ημίν ανέτειλε». Αλλά να το πούμε εξ αρχής: Δεν πρόκειται για μια απλή γιορτή. Είναι «η μία των Σαββάτων, η βασιλίς και κυρία, εορτή εορτών και πανήγυρις εστί πανηγύρεων». Και πάνω απ΄όλα είναι ένα μήνυμα άφθαρτο από το χρόνο, αν  και συχνά – συχνότατα δυστυχώς  ανεπίδοτο: «Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα».

Ένα μήνυμα διαρκές και πανανθρώπινο. Ένα μήνυμα δυστυχώς περισσότερο από επίκαιρο σήμερα που το εφιαλτικό χνώτο της βίας διεμβολίζει για μια ακόμη φορά αναπάντεχα την οικουμένη ολόκληρη.

Αλλά και σε αυτό το σκότος που διανύουμε το μήνυμα της Ανάστασης  και μόνο μπορεί να δώσει μια αύρα ανακούφισης στις μέρες μας.  «Χριστέ, ο τάφος σου, η πηγή της ημών αναστάσεως». Ανάσταση μια λέξη απλή, αλλά ταυτόχρονα και μεγαλειώδης. Και κάτι περισσότερο. Εξαιρετικά επίκαιρη. Αρκεί να θυμόμαστε ότι το χαρμόσυνο νέο μιας  Ανάστασης  προϋποθέτει τον προηγηθέντα θάνατο. Που σημαίνει ότι και η  ελπίδα  προϋποθέτει την απελπισία. Όπως και η ημέρα προϋποθέτει τη νύχτα.

Πράγματι ίσως πρέπει να δεχτούμε ότι καμιά δυστυχία, τόσο για το άτομο, όσο και για μια κοινότητα, τελικά δεν καταλήγει πάντοτε ανώφελη. Και η πιο ανυπόφορη μπορεί να οδηγήσει σε μια σωτήρια εγρήγορση. Τόσο ο άνθρωπος όσο και οι κοινωνίες μπροστά στο κίνδυνο του αφανισμού μπορούν να αναδειχτούν σε ήρωες. Διαθέτουν, θα λέγαμε δίκην γονιδιακής καταβολής την αντίσταση κατά του αφανισμού τους. Έτσι, μετά από μια απαξίωση των πάντων  μπορούν – και οφείλουν – να επιχειρήσουν τη σωτήρια θέσμιση νέων αξιών προκειμένου να επιβιώσουν.

Ο άνθρωπος γνωρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση σε  ένα πρόβλημα  μέσα στις συμπεριφορές που το γέννησαν. Πρέπει συνεπώς να αλλάξει ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς ώστε να μπορεί να αναζητηθεί η λύση. Το μήνυμα της Αναστάσεως προφανώς παραμένει απλό, αλλά και μεγαλειώδες:

«λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα».