Αν ρωτήσεις τους πεζούς, τους πολίτες της πόλης θα σου πουν ότι θα ήθελαν να περπατάνε ελεύθερα στην πεζοδρομημένη Ανεξαρτησίας και το ιστορικό κέντρο. Το ίδιο και στην παραλίμνια περιοχή. Αλλά και οι καταστηματάρχες και έμποροι θα ήθελαν επίσης πεζοδρόμους ώστε να τονώνεται η κίνηση και να δημιουργείται ένα ωραίο κλίμα. Και οι επισκέπτες της πόλης βέβαια. Και όλοι αυτοί θα ήθελαν προφανώς και να παρκάρουν… κάπου δίπλα, σε κοντινή απόσταση. Και οι οδηγοί θα ήθελαν εκτός από πολλές θέσεις πάρκινγκ διαθέσιμες, να έχουν και διεξόδους κυκλοφορίας, ειδικά εγκάρσιες, από τη μία μεριά της πόλης στην άλλη, από την Μακαρίου στην Παπανδρέου για παράδειγμα.

Όλα αυτά μαζί όμως δεν γίνονται σε αυτήν την πόλη. Που είναι ταυτόχρονα και μία σύγχρονη πόλη με σύγχρονες ανάγκες, αλλά και μία παλιά, ιστορική πόλη που έχει τη χάρη και την ομορφιά της, ακριβώς για αυτό το πάντρεμα με την ιστορία.

Κατά συνέπεια δεν είναι εύκολες οι απαντήσεις και οι λύσεις. Ειδικά οι πεζοδρομήσεις έχει αποδειχτεί ότι χρειάζονται πολύ χρόνο για να «ωριμάσουν» ως έργα. Έχει αποδειχτεί όμως επίσης ότι οι πεζοδρομήσεις στην εποχή μας, αλλάζουν τη φυσιογνωμία μίας πόλης και της δίνουν ώθηση αν θέλουν να γίνουν πιο φιλικές προς τον πολίτη και επισκέψιμες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η εικόνα που έχουμε από τις ευρωπαϊκές πόλεις είναι εκείνη των δρόμων που σφύζουν από ζωή και είναι γεμάτοι με κόσμο.

Για να βρεθούν όμως λύσεις σε πόλεις σαν τα Γιάννενα που έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και συνήθως δεν έχουν πολύ χώρο διαθέσιμο για παρεμβάσεις, ίσως να πρέπει να πιάσουμε το νήμα από άλλη πλευρά και να δούμε τις ιεραρχήσεις μας. Να δούμε όχι μόνο την επισκεψιμότητα, αλλά και το ζήτημα της βιώσιμης μετακίνησης που είναι άλλωστε και το πιο σύγχρονο αίτημα και συνθήκη σήμερα στις αστικές αναπλάσεις. Πεζόδρομοι, πάρκινγκ, αλλά και αστική συγκοινωνία και τραμ και προσβασιμότητα για όλους και όλες, και ψηφιακές καινοτομίες και νέες υποδομές και εξοπλισμός και μικρό οικολογικό αποτύπωμα και ενεργειακή εξοικονόμηση.

Είναι ο δύσκολος δρόμος, αλλά είναι και ο αναγκαίος δρόμος για την πόλη του μέλλοντος. Που σημαίνει νέες κυκλοφοριακές μελέτες, επικαιροποίηση των παλιών και κυρίως καθαροί στόχοι για την πόλη που θέλουμε.

Η πρόκληση για να συνεχίσουμε

Λέμε ότι ζούμε τη Μέρα της Μαρμότας, τόσον καιρό, από την γνωστή ταινία που το 24ωρο επαναλαμβανόταν το ίδιο κάθε μέρα. Πλέον όμως έχουμε προχωρήσει και από αυτό. Νιώθουμε ότι οι μέρες μας είναι ίδιες, ότι τίποτα δεν μας εκπλήσσει, τίποτα νέο δεν προστίθεται. Δεν ισχύει στην πράξη, αλλά το νιώθουμε. Που σημαίνει ότι ένα κομμάτι του εαυτού μας είναι κολλημένο στην ίδια κατάσταση που ζούμε δύο χρόνια τώρα.

Μοιάζει να έχει δημιουργηθεί μία κατάσταση που μας βυθίζει μέσα της, συχνά εν γνώσει μας. Ξέρουμε τι μας συμβαίνει, αλλά νιώθουμε ή πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Περιμένουμε από άλλους την είδηση ότι κάτι έχει αλλάξει για να ακολουθήσουμε. Σαν να περιμένουμε ένα σήμα ότι η πανδημία τελειώνει, αν και είμαστε πεπεισμένοι πια ότι ο ιός θα είναι μαζί μας για καιρό.

Έχει σημασία όμως να είμαστε ενεργοί πολίτες, ακριβώς για να μπορούμε να παρεμβαίνουμε και στην κοινωνική ζωή, για να αντιμετωπίζουμε αυτό το βούλιαγμα και να μην περιμένουμε παθητικά το πότε θα βγάλουμε τις μάσκες.

Ξέρουμε πια καλά τι έγινε και τι ισχύει με την πανδημία. Και καλούμαστε να βρούμε τους τρόπους για μία δημιουργική ζωή. Το οφείλουμε άλλωστε στους εαυτούς μας. Και αν δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει μόνοι μας ή και με άλλους μαζί, να βρούμε τις προκλήσεις που θα μας κινητοποιήσουν.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr