Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ παρήγαγε πολιτικά αποτελέσματα που θα φαίνονται σταδιακά ως και τις 15 Μαΐου όταν θα γίνουν οι εκλογές για τον πρόεδρο, ο οποίος προφανώς και θα είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Εκείνη την ημέρα το σημαντικό θα είναι η συμμετοχή και ειδικά νέων ψηφοφόρων που δεν συμμετείχαν στις προσυνεδριακές ψηφοφορίες. Στη συνέχεια, θα κριθεί από το αν μπορεί να σηκώσει το νέο στις πλάτες του.

Πίσω στο συνέδριο όμως…

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ως κομματικός μηχανισμός είναι αυτός που στήθηκε από το 2010-12 και μετά, με τις απώλειες σε στελέχη του 2015. Πολύ μεγάλο κόμμα για τα δεδομένα της αριστεράς, οργανωμένο, επαγγελματικό. Φάνηκε και στην επιτυχημένη οργάνωση του συνεδρίου παρά τα προβλήματα την τελευταία ημέρα. Αλλά έφτασε στο τέλος του με αυτή τη μορφή. Έκλεισε άλλωστε και 15 χρόνια, έκανε πρωτόγνωρα πράγματα, βρήκε πολύ μεγάλη αποδοχή και αγαπήθηκε από τον κόσμο, με τον ελληνικό τρόπο που είναι η λαϊκή αποδοχή του αρχηγού του, Αλέξη Τσίπρα σε ένα σημαντικό ποσοστό του εκλογικού σώματος.

Από σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα τελείως διαφορετικό κόμμα:

– Θα αναφέρεται στην αριστερά, αλλά θα την ψάχνει. Δεν είναι κακό, το αντίθετο. Μόνο όταν αναζητάς και ενδιαφέρεσαι για τις λαϊκές ανάγκες βρίσκεις και τον δρόμο της αριστεράς. Αλλά και οι ελλείψεις θα φαίνονται.

– Θα χρειαστεί ανανέωση του δυναμικού πάνω από 80%. Πολύ μεγάλη η έλλειψη εδώ και δύσκολα θα καλυφθεί, αλλά αυτό είναι και το στοίχημά του.

– Η απόσταση από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων ως τη συγκρότηση μίας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας είναι επίσης τεράστια, όπως κατάλαβαν ήδη πολλοί στην Ευρώπη από το Εργατικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας ως τους Γερμανούς αριστερούς.

– Δεν υπάρχουν πια ισοβαρή αριστερά πολιτικά σχέδια που απλώς περιμένουν να δοκιμαστούν. Οι “Διεθνείς” είναι για τα αρχεία και τα μουσεία. Η ιστορική αριστερά και η κομμουνιστική επανάσταση τελείωσαν το 1989- και καλώς τελείωσαν.

– Κανένα κόμμα δεν πορεύεται μόνο με τον αρχηγό του, ακόμα και στην Ελλάδα. Αλλά δεν μπορεί και η βάση να είναι τόσο μακριά από την ηγεσία. Αποδεικνύεται αυτές τις ημέρες του πολέμου, που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε πολύ πιο ολοκληρωμένη γραμμή σε σχέση με μεγάλο μέρος της βάσης.

– Δεν μπορείς να δημιουργήσεις εναλλακτική αριστερή πρόταση αν δεν διαλέγεσαι και δεν εκπροσωπείσαι από ανθρώπους της πόλης, της κοινωνίας και της εργασίας. Τα στελέχη δεν είναι δουλειά τους να σε εκπροσωπούν, αλλά να οργανώνουν.  Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ χωρίς εκπροσώπηση της κοινωνίας δεν θα προχωρήσει στην επόμενη δεκαετία.

– Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ αν θέλει να είναι νέος θα πρέπει να προσφέρει στις επόμενες γενιές και ένα πρόγραμμα κατά του συντηρητισμού και του συντεχνιασμού και υπέρ της χειραφέτησης. Χρειάζεται μία άλλη γλώσσα και ένα άλλο νόημα που να πυροδοτεί καρδιές, αλλιώς δεν θα έχει ρόλο στο πολιτικό σκηνικό μακροπρόθεσμα.

Τα σπαράγματα της Ιστορίας και η ζωή

Ο Λάκης Παπαϊωάννου, που έφυγε το Σάββατο από τη ζωή, καθηγητής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, αποτέλεσε σπουδαία προσωπικότητα του αντιδικτατορικού κινήματος με προσφορά στην ελευθερία και στην αντίσταση κατά της χούντας από τις πρώτες ημέρες του πραξικοπήματος.

Έδωσε το στίγμα του και αυτός μαζί με εκείνους τους πρώτους φοιτητές και νεολαίους της περιόδου 1967-68 στα Γιάννενα της δημοκρατίας, πληρώνοντας και ο ίδιος βαρύ τίμημα στα κάτεργα των δικτατόρων. Θα μνημονεύουμε με σεβασμό το όνομά του.

Χτες στην κηδεία του, στο αγαπημένο του χωριό, το Δολό, μνημονεύαμε με τους φίλους του, την αγάπη του για τα βιβλία, τις εκδόσεις, τα αρχεία και τη δύσκολη γνώση που βγαίνει μέσα από πολύχρονο αγώνα και νοιάξιμο. Δεν είναι παρά η αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους όλο αυτό, όλη αυτή η έρευνα που έκανε ο Λάκης Παπαϊωάννου.

Ψάχνεις τα σπαράγματα της ιστορίας γιατί σε ενδιαφέρει η ζωή των ανθρώπων. Ακούγεται λίγο, αλλά είναι πολύ, τεράστιο. Και αυτό μπορούσε και το μετέφερε στους φοιτητές, τους εκπαιδευτικούς, τον πολύ κόσμο. Για αυτό και τον έλεγαν «δάσκαλο», παράσημο μεγαλύτερο από τους τίτλους και τα βραβεία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr