Όπως αναμενόταν και είχε προαναγγελθεί, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αναστολή όλων των μέτρων προστασίας από τον κορωνοϊό, μέχρι τουλάχιστον τον Σεπτέμβρη. Από την 1η Ιουνίου, που καταργείται και το μέτρο της μάσκας σε εσωτερικούς χώρους- πιθανά να διατηρηθεί για μέσα μεταφοράς, νοσοκομεία κλπ- δεν θα υπάρχει κανένα εμπόδιο σε κανέναν. Η πρόληψη το καλοκαίρι θα είναι υπόθεση του καθενός και της καθεμιάς.

Είναι προφανής η στόχευση αυτών των αλλαγών. Να κινηθεί η οικονομία και κυρίως ο τουρισμός. Δεν μπορείς να στοχεύεις σε τουριστική κίνηση αντίστοιχη του 2019 και να ελέγχεις με την εφαρμογή τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Ή μήπως μπορείς;

Πάντως, οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη και αλλού, κάνουν κάτι ανάλογο, οπότε υπό αυτήν την έννοια και η Ελλάδα ακολουθεί έναν δρόμο δόκιμο. Η Κίνα των μαζικών λοκντάουν είναι πολύ μακριά. Αλλά και η κοινή γνώμη δύσκολα θα πείθονταν σε καλοκαιρινούς περιορισμούς και απαγορεύσεις.

Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι, γιατί δεν σφυρίζουμε πλήρη λήξη της πανδημίας; Ακόμα κι αν βρεθούμε μπροστά σε ένα νέο κύμα, γιατί να μην αφεθούν τα πάντα στη διακριτική ευχέρεια της ατομικής ευθύνης; Λίγοι πολύ αυτό δεν είναι το μήνυμα της χαλάρωσης των μέτρων;

Αυτή θα ήταν μία ενδιαφέρουσα συζήτηση, η οποία έχει ανοίξει άλλωστε ήδη και σε άλλες χώρες, αν είχε ξεκαθαριστεί, όμως πλήρως και για όλους το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται η πανδημία. Ξέρουν όλοι ότι η νόσηση μπορεί να γίνει σοβαρή αν αποκαλυφθεί ότι υπάρχουν και άλλα νοσήματα μαζί; Έχουν κάνει τα εμβόλια που πρέπει οι πολίτες; Το σύστημα Υγείας θα ανταποκριθεί αν υπάρξει ένα αυξημένο κύμα μολύνσεων και σοβαρής νόσησης;

Τα ερωτήματα αυτά έχουν τεθεί πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι απαντήσεις δεν ήταν πλήρεις και επαρκείς.

Κατά συνέπεια, πρέπει τουλάχιστον να συνεχιστεί η καμπάνια εμβολιασμού ώστε να κάνουν εμβόλιο και όσοι δεν έχουν κάνει, και να συνεχιστεί η ενημέρωση για τη νόσο ώστε να υπάρχει γνώση στους πολίτες και να περιορίζεται ο ανορθολογισμός και η συνομωσιολογία.

Και να μάθουμε όλοι μας βέβαια να προσέχουμε όσο γίνεται την υγείας μας και την υγεία των άλλων.

Στενά πλαίσια δημιουργίας και συμμετοχής

Έχοντας απομονωθεί μέσα στα στενά όρια του σπιτιού και της εργασίας, έχουμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε και τον κόσμο γύρω μας μέσα από στενά επίσης πλαίσια. Τον «διαβάζουμε» και τον «ανακαλύπτουμε» μέσα από την οθόνη του κινητού ή του υπολογιστή, μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης και από όσα μέσα επικοινωνίας έχουμε με άλλους που κι αυτά συνήθως διαμεσολαβούνται από οθόνες. Και τη μουσική την ακούμε από εφαρμογές ή πάλι μέσα από βίντεο.

Φαίνεται ιδιαίτερα στον πολιτισμό το νέο θέμα που μας προκύπτει. Γιατί πολιτισμός σημαίνει και συμμετοχή και προσωπική ενασχόληση. Κι όταν αυτά λείπουν κάπως πρέπει να αναπληρωθούν. Και δεν είναι μόνο πρόβλημα της δημιουργίας αν υποθέσουμε ότι οι δημιουργοί έχουν μάθει να εργάζονται μόνοι τους. Είναι και των δεκτών, που από ένα σημείο και πέρα γίνονται μονάδες, ο ένας και μοναδικός δέκτης μπροστά από την οθόνη του.

Κι αν υπάρχει ένα πρόβλημα σε όλο αυτό είναι το πολύ στενό πλαίσιο του ορίζοντα. Ο χώρος υπαρκτός ή νοητός που εκλείπει μέσα στη νέα συνθήκη της απομόνωσης και της έλλειψης επικοινωνίας. Υπάρχει χώρος για τη δημιουργία και τη συμμετοχή όταν δεν είμαστε «έξω»;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr