Μπορεί η Γαλλία να μην είναι Ελλάδα με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό ή ό,τι κι αν καταλαβαίνει ο καθένας μας, όμως δεν παύει η Γαλλία να είναι μία από τις πιο παραδοσιακές και πιο ενεργές κοιτίδες παραγωγής πολιτικής. Μιλάμε άλλωστε για μία ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης σε όλα τα επίπεδα.

Για αυτό και μας ενδιαφέρει πάντα η πολιτική της σκηνή και οι εξελίξεις στο εκλογικό τοπίο, οι οποίες και εκφράζουν και βαθύτερες κοινωνικές διεργασίες. Και στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και με τα χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου να έχουν περάσει, οι διαφορές μεταξύ των κοινωνιών στις ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι και τόσο μεγάλες- αν και υπάρχουν διαφορές υπαρκτές στην πολιτική σκηνή κάθε χώρας, κυρίως λόγω διαφορετικών παραδόσεων.

Δύο συμπεράσματα από τις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας μετά τον πρώτο γύρο.

Η θεωρία των δύο άκρων δεν ερμηνεύει πια τον κόσμο, αν τον ερμήνευε ποτέ. Η θεωρία κατά την οποία ένα ακροδεξιό και ένα ακροαριστερό «άκρο» συμπιέζουν με τον λαϊκισμό και τον αντισυστημισμό τους, την «κανονική» πολιτική, δεν μπορεί πια να εξηγήσει το πώς η γαλλική πολιτική έχει ακριβώς στο κέντρο της ένα καθαρό 30% ακροδεξιών αντιλήψεων. Το ισχυρότερο δε τμήμα αυτού του 30% διεκδικεί για μία ακόμα φορά την προεδρία.

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι παραδοσιακοί πολιτικοί χώροι που αποτέλεσαν τον μεταπολεμικό δικομματισμό με διακριτά τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά τους, η γκωλική δεξιά και οι σοσιαλιστές, σχεδόν δεν υπάρχουν πια στο πολιτικό σύστημα. Και αυτό δεν μπορεί να εξηγηθεί με τη θεωρία του «λάθους», ότι ξεγελάστηκε ο κόσμος και ψηφίζει τα άκρα ή τα νέα κόμματα που του τάζουν διάφορα. Εδώ έχουμε ένα καθαρό γύρισμα της πλάτης.

Με δεδομένο ότι αυτές οι τάσεις έχουν διαδρομή άνω της δεκαετίας και σε συνδυασμό και με την δυναμική και της αποχής από τις κάλπες ενός μέρους του εκλογικού σώματος, είμαστε μπροστά σε μία διαφορετική πολιτική κατάσταση. Και το ζήτημα πια δεν είναι αν μας αρέσει ή όχι, ή αν συμφωνεί με τα συγγράμματα και τις παραδόσεις, αλλά το πώς ερμηνεύεται και σε ποιες κοινωνικές ανάγκες πατάει. Αν μας ενδιαφέρει η κοινωνία, αυτό πρέπει να το συζητήσουμε.

Να μαζέψουμε τα σκουπίδια από τα ποτάμια

Όλη η περιοχή του Λούρου στα δικά μας μέρη σε αυτήν την υπέροχη διαδρομή στα Πλατανάκια ως κάτω, έχει την εικόνα των ξερών πλατάνων και των κομμένων κορμών. Αλλά δεν θέλω να σχολιάσω αυτό που είναι μεγάλο θέμα μεν, αλλά υπάρχει κι ένα άλλο. Το χρησιμοποιώ απλώς σαν παράδειγμα Θέλω να πω για αυτή την κατάσταση με τα πεταμμένα σκουπίδια στην άκρη του δρόμου. Όλου του δρόμου, κάθε δρόμων, όλων των δρόμων σε όλη τη χώρα. Μία τραγωδία. Πλαστικά μπουκάλια νερό, καφέδες, κουτιά από τσιγάρα και σε διάφορα σημεία και κανονικά σκουπίδια, μπάζα κλπ.

Ας μην κάνουμε άλλες αναλύσεις πια για τη σχέση του Έλληνα με τη φύση και την ύπαιθρο ή τον δημόσιο χώρο. Αυτές οι αναλύσεις για τη βίαιη αστικοποίηση και την έλλειψη σεβασμού στους κοινωνικούς κανόνες και τις κρατικές οδηγίες, είχαν κάποιο νόημα πριν από 30 και 40 χρόνια. Σήμερα δεν έχουμε κανένα.

Πρόκειται για βαρβαρότητα, για συνειδητή καταστροφή του κόσμου μας. Άνθρωπος που ανοίγει το παράθυρο του αυτοκινήτου του και πετάει έξω σκουπίδια, θέλει απλώς να καταστρέψει τον πλανήτη. Τίποτα λιγότερο.

Τι μπορεί να γίνει; Να πάμε να τα μαζέψουμε αυτά τα σκουπίδια, τίποτα λιγότερο. Θα απαιτηθούν ίσως εκατοντάδες εκατομμύρια, αλλά δεν γίνεται μέσα στο ποτάμι, δίπλα σε αρχαιολογικό χώρο να έχουν ρίξει τα αλουμίνια από τις μπύρες. Να πάμε να τα μαζέψουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr