Περπατώντας χτες το μεσημέρι προς τη δουλειά έπιασε δυνατή και συνεχής βροχή. Κι ήταν πολύ διδακτική αυτή η διαδρομή, που την έκανα χωρίς να τραγουδώ κάτω από τη βροχή, αλλά με βαθιά δυσαρέσκεια για την τύχη μας ως πολίτες των ελληνικών πόλεων.

Από την 8ης Μεραρχίας ως και το τέλος της Παπανδρέου στο Μώλο, τα πεζοδρόμια σε κάποιες περιπτώσεις είναι μεγάλα, αλλού δεν υπάρχουν, έχουν προβλήματα όταν συνδέονται με τον δρόμο, εμπόδια πάσης φύσεως, καλύπτονται από νερά κλπ Νερό πολύ είχε και ο δρόμος και δημιουργούνταν ωραίες εικόνες με τα αυτοκίνητα να περνάνε με ταχύτητα και να πετάνε κύμα το νερό στα πέντε και στα δέκα μέτρα προς τους πεζούς που πάλευαν να ισορροπήσουν στη διαδρομή τους.

Αλλά δεν χρειάζεται να περιγράψω άλλο αυτόν τον δύσκολο αγώνα να φτάσω ως τη δουλειά, τα ξέρουν αυτά οι κάτοικοι της πόλης μας, σε σημεία της οποίας δεν υπάρχουν καν πεζοδρόμια ή δρόμοι. Ούτε φυσικά θέτω κάποιο ζήτημα με τις οδηγίες που μας δίνονται από τους γιατρούς μας να περπατάμε ή να κάνουμε ποδήλατο στην πόλη. Είτε βρέχει, είτε όχι, το περπάτημα και το ποδήλατο στην πόλη είναι μία μεγάλη περιπέτεια.

Θέτω όμως, ένα πολιτικό θέμα. Σε τι χρειάζονται οι δήμαρχοι και οι δημοτικές αρχές; Θα μου πεις παλεύουν να λύσουν προβλήματα. Το αποδέχομαι και δεν ισχυρίζομαι ότι δεν παλεύουν. Συνήθως όμως, όταν πιεστούν από την πραγματικότητα, αποδίδουν τις ελλείψεις, στις αδυναμίες των προηγούμενων δημοτικών αρχών, από τις οποίες παρέλαβαν λέει τις ελλείψεις, τις μακέτες αντί των έργων και τα προβλήματα. Κλασσική η ρητορική τους όταν τους ασκήσει κριτική ο πολίτης.

Έχω ρωτήσει κάποιους εκ των αντιδημάρχων τα τελευταία 20 χρόνια, αν ξέρουν, πόσα χιλιόμετρα δρόμους έχει η πόλη, πόσα χιλιόμετρα πεζοδρόμια και πόση άσφαλτο χρειάζεται ο δήμος ή υλικά. Δεν μου έχουν δώσει τους ακριβείς αριθμούς.

Νομίζω όμως ότι είναι καλύτερα κάποια στιγμή να μιλήσουμε και με αριθμούς. Πόσα χιλιόμετρα λοιπόν, δρόμους και πεζοδρόμια έχει η πόλη και πόσα επισκευάζονται, ή ασφαλτοστρώνονται κάθε χρόνο;

Δεν μπορούν να συμφωνήσουν οι παρατάξεις στο δημοτικό συμβούλιο σε ένα πρόγραμμα συντήρησης της πόλης με χρονοδιαγράμματα και εξασφάλιση πόρων; Είναι τελικά θέμα ιδεολογίας ή κάποιας άλλης διαφωνίας τους, που δεν μπορεί ένας πεζός να πάει στη δουλειά του με τα πόδια, ήσυχος και στεγνός;

Δοκιμάζοντας την ιεράρχηση των ειδήσεων

Κάνεις μία βόλτα σε μεγάλα ΜΜΕ της χώρας και νομίζεις ότι το σοβαρότερο θέμα είναι τα δραματικά γεγονότα με τα παιδιά στην Πάτρα, ή κάποια παρασκήνια από τον κόσμο του θεάματος και των σίριαλ που καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος των πρωϊνών προγραμμάτων της τηλεόρασης. Όλα προφανώς ενδιαφέρουν την κοινή γνώμη. Υπάρχει όμως κι ένα ζήτημα ιεραρχήσεων.

Πώς θα μας φαινόταν αν τα μέσα ενημέρωσης αποφάσιζαν να ιεραρχήσουν τη θεματολογία τους βάσει του διεθνούς ενδιαφέροντος,  ή των επιδράσεων στην κοινωνική και οικονομική ζωή του τόπου; Θα βλέπαμε ας πούμε ιστοσελίδες με συνεχή ροή από τον πόλεμο στην Ουκρανία, τις συνέπειες στην αγορά από την πανδημία ή τον πόλεμο, τη φωνή όσων αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με την ακρίβεια και τις προσπάθειες που κάνουν οι κυβερνήσεις να αναχαιτίσουν την κρίση. Αυτά είναι τα μεγάλα θέματα των ημερών και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη όλη. Και προφανώς θα υπάρχουν και ειδήσεις από ένα μεγάλο θέμα του αστυνομικού ή δικαστικού ρεπορτάζ όταν υπάρχει μία πληροφορία ή μία εξέλιξη.

Τέτοια μέσα ενημέρωσης όμως, δεν θα τα έβλεπε κανένας. Ή μάλλον, θα ενδιέφεραν τόσο λίγους που θα γινόταν ασύμφορα. Ή τουλάχιστον έτσι λέγεται. Γιατί σε άλλες περιπτώσεις, έχει αποδειχτεί ότι αν προσφέρεις ισχυρή πληροφόρηση και γνώση στον αναγνώστη και τον θεατή, αυτός τελικά σε ακολουθεί και δημιουργείται ένα ισχυρό κοινό. Μήπως να δοκιμάζαμε κάποτε και αυτόν τον τρόπο ενημέρωσης;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr