Συζητώντας από το 2012 κιόλας από τις εθνικές εκλογές τότε, για την έλλειψη ή την ισχυρή παρουσία ηγετών στην Ευρώπη, είχαμε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με αυτό στο οποίο συμφωνούν πλέον όλοι…

Ούτε ηγέτες υπάρχουν πια στην Ευρώπη, ούτε κοινωνική μέριμνα, ούτε ανθρώπινη συμπεριφορά και αντιμετώπιση των καθημερινών δραμάτων εκατομμυρίων πολιτών της Ε.Ε αλλά και εκείνων των ταλαίπωρων προσφύγων, που φτάνουν πια κατά δεκάδες χιλιάδες στην Ευρώπη από τις εμπόλεμες περιοχές της Μ. Ανατολής…

Πέρασε το ναυάγιο της Λαμπεντούζα πριν μερικά χρόνια, με τις εκατοντάδες ψυχές που πνίγηκαν στο βυθό της Μεσογείου, χωρίς να κινητοποιηθεί καμία ευρωπαϊκή δύναμη αλληλεγγύης…

Μόνη της άφησαν την Ιταλία να διαχειριστεί το πρόβλημα, μόνη της έχει μείνει και η Ελλάδα τώρα, να υποδέχεται τα κύματα των προσφύγων από τη γειτονική Τουρκία στα νησιά της…

Αν όμως τίποτε μέχρι σήμερα δε στάθηκε αρκετό να κινητοποιήσει τους πολιτικούς της Ευρώπης, μπορούμε ίσως να ελπίζουμε, ότι αυτό θα γίνει μετά τη νέα τραγωδία, με τα αδελφάκια ηλικίας 3 και 5 ετών, οι σοροί των οποίων ξεβράστηκαν σε παραλία της Αλικαρνασσού…

Αν ούτε και τώρα η Ε.Ε αντιληφθεί ότι ο ρόλος και η υποχρέωσή της, δεν είναι μόνο η οικονομική και νομισματική ένωση των χωρών – μελών της, αλλά είναι και ο σεβασμός και η προστασία της αξίας που έχει η ανθρώπινη ζωή, δε μπορούμε να ελπίζουμε σε πολλά πράγματα…

Γιατί αυτές οι καταστάσεις δεν αντιμετωπίζονται μόνον από τους εθελοντές, από τα κινήματα και τις ΜΚΟ…

Ο ιταλός πρωθυπουργός Ρέντσι είπε μία μεγάλη αλήθεια προχθές, όταν κλήθηκε να τοποθετηθεί στο θέμα, λέγοντας, ότι «οι Ευρωπαίοι όταν είναι να συζητήσουν για τους φόρους είναι όλοι εκεί, ενώ όταν είναι να συζητήσουν για τους πρόσφυγες, λείπουν σε διακοπές»…

Το δυστύχημα για την Ελλάδα είναι, όπως αποδείχθηκε, ότι και οι υπεύθυνοι της κυβέρνησης που είχαν την αρμοδιότητα και ευθύνη για τη μεταναστευτική πολιτική, επίσης βρισκόταν σε διακοπές για πολλούς μήνες…

Και αυτό, ακόμη δυστυχέστερα, δεν ήταν μία μεμονωμένη περίπτωση για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στο πρόσωπο της Χριστοδουλοπούλου, που προφανώς δεν αντιλήφθηκε ποιος είναι ο ρόλος ενός υπουργού…

Μέσα σε επτά μόλις μήνες αναδείχθηκαν και άλλες περιπτώσεις αδυναμίας και αποτυχίας, περιπτώσεις ανθρώπων που αποδείχθηκαν «λίγοι» μπροστά στις ευθύνες που ανέλαβαν…

Η περίπτωση Βαλαβάνη για παράδειγμα ήταν μία τέτοια περίπτωση. Αγωνίστρια και αυτή και ο συγχωρεμένος σύζυγός της επί Χούντας, αλλά αυτό το παρελθόν δεν εξασφαλίζει ούτε ασυλία, ούτε καλή πολιτική πρακτική…

Καλές και άγιες οι προθέσεις και η διάθεση για δουλειά στο υπουργείο, όμως όταν έσκασε η βόμβα με την ανάληψη των τραπεζικών καταθέσεων από την 90χρονη μητέρα της, παραμονές των capital controls, (που δεν είχε κιόλας εσωτερική πληροφόρηση, αλλά κάποια… ενόραση), δε δόθηκε κάποια πειστική απάντηση…

Με δυο λόγια, δε λείπουν μόνον οι μεγάλοι ηγέτες από τη χώρα μας και την Ευρώπη… Είναι λίγοι κι εκείνοι οι «μικροί», που μας εκπροσωπούν.