Όλη η αγορά, ο κόσμος των επιχειρήσεων και οι παραγωγικοί φορείς, αυτήν την περίοδο ζητάνε στήριξη από το κράτος για να τα βγάλουν πέρα με την τεράστια αύξηση του κόστους και τις ανατιμήσεις. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι κάθε μέρα σχεδόν φιλοξενούμε τρία και τέσσερα ρεπορτάζ από κλάδους που πλήττονται και διεκδικούν βοήθεια. Και σε όλες τις περιπτώσεις, οι προτάσεις που καταθέτουν έχουν λογική και θέτουν ένα ρεαλιστικό πλαίσιο.

Γιατί πλέον όλοι καταλαβαίνουμε ότι αφενός δεν υπάρχουν γεμάτα ταμεία, αφετέρου ότι χρειάζεται ένα συνολικό σχέδιο αν θέλουμε να ξεπεράσουμε τον σκόπελο που δημιουργούν τα πολλαπλά προβλήματα από την πανδημία ως τον πόλεμο και οι συνέπειές τους.

Πάνω σε αυτή τη βάση η κυβέρνηση οφείλει να επιδείξει όχι μόνο σθένος, αλλά και διαχειριστική επάρκεια σε δύσκολους καιρούς, τους οποίους άλλωστε γνωρίζει καλά μετά το ξέσπασμα της πανδημίας πριν από δύο χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι από τη μία πλευρά, πρέπει να συγκροτήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, ένα στρατηγικό σχέδιο με ιεραρχήσεις και προτεραιότητες, αλλά και με το βλέμμα στην ανάκαμψη της χώρας πέρα από ωραιοποιήσεις και απλουστεύσεις. Κι αυτό το σχέδιο οφείλει να το παρουσιάσει άμεσα στον ελληνικό λαό.

Από την άλλη πλευρά, οφείλει να οριοθετήσει και το όφελος από τις παρεμβάσεις της. Κι αυτός που πρέπει να επωφεληθεί είναι η κοινωνία. Που σημαίνει με τη σειρά του ότι προτεραιότητα είναι ο άνθρωπος. Ο μισθωτός, ο συνταξιούχος, ο ελεύθερος επιστήμονας, ο νέος, ο καθένας μας και η καθεμιά.

Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι το ζήτημα δεν είναι να εξασφαλιστούν οι αριθμοί αλλά να υποστηριχθούν οι άνθρωποι. Για να το πούμε με ένα παράδειγμα από τα παλιά, σημασία δεν έχει να επιτευχθεί κάποια στιγμή ένα πρωτογενές πλεόνασμα απλώς, αλλά να επιτευχθεί με τους ανθρώπους όρθιους. Κι αυτό πρέπει να γίνει καθαρό και σε εκείνες τις ευρωπαϊκές δυνάμεις που ακόμα και σήμερα θέλουν να επαναφέρουν τους αυστηρούς δημοσιονομικούς ελέγχους και τη χειραγώγηση των κρατικών οικονομιών με όρους που ως σήμερα μόνο τις ανισότητες έχουν αυξήσει και την ανάπτυξη του Βορρά σε βάρος του Νότου.

Για να το πούμε κι αλλιώς ο στρατηγικός σχεδιασμός στήριξης  της κοινωνίας και της οικονομίας πρέπει να προσεγγιστεί ως επενδυτικό σχέδιο για το μέλλον και ως στιγμιαία επιχείρηση διάσωσης.

Τα ξέρουμε όλα

Με τον πόλεμο στην Ουκρανία, εμφανίστηκε ένα φαινόμενο που το έχουμε δει και σε άλλες κρίσιμες και σημαντικές στιγμές, η ισχυρογνωμοσύνη. Εμφανίζονται πολλοί που είναι σίγουροι για τις εκτιμήσεις τους, σχεδόν απόλυτοι.

Το έχουμε δει στην αρχή ειδικά της οικονομικής κρίσης, όταν αρκετοί εμφανίζονταν δημόσια για να εξηγήσουν τα αίτια της κρίσης, όχι «κατά τη γνώμη τους», αλλά με τη βεβαιότητα ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια. Το βλέπουμε και τώρα που μοιάζει για πολλούς ότι παίζουν τη γεωπολιτική στα δάχτυλα και θέτουν ως δεδομένες τις αιτίες του πολέμου.

Αυτήν την «ισχυρή γνώμη» συνήθως την επικαλούνται όσοι είναι έτοιμοι και για τις λύσεις. Θέτοντας ως απόλυτα βέβαια τη γνώμη τους και την ερμηνεία τους, φέρνουν «εύλογα» και τις προτάσεις τους, ως «φυσικά επακόλουθα» από τη στιγμή που έγιναν δεδομένα τα αίτια.

Είναι μία ενδιαφέρουσα παραδοξολογία, γιατί μία κανονική συζήτηση προϋποθέτει τη βάσανο της ερμηνείας και την αμφισβήτηση ή έστω την υποψία ότι μία γνώμη που εκφράζεται δεν μπορεί να είναι και απόλυτα αντικειμενική, τουλάχιστον μέχρι να αποδειχθεί.

Και δεν είναι απλώς αυτό το «τα ξέρω όλα αυτά» που ακούμε συνέχεια κι από παντού. Είναι ότι όχι μόνο τα ξέρει αλλά αν τον αφήσεις θα δώσει και πρωτοφανείς λύσεις που δεν τις ξέρουν οι αρμόδιοι και οι ειδικοί.

Μόνο που έχουμε τόσους πολλούς που τα ξέρουν όλα σε αυτή τη χώρα που απορείς που δεν έχουμε λύσει και τόσα προβλήματα.