Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής μας, για τη χώρα μας είναι η δικαιοσύνη. Να αισθάνονται οι πολίτες ότι οι καταστάσεις που βιώνουν δεν τους πλήττουν ασύμμετρα κι ότι αποτελούν μέρος ενός κράτους που μεριμνά για την προστασία τους και το δημόσιο συμφέρον.

Τα προβλήματα δεν προέρχονται μόνο από τα δεινά που συσσωρεύουν οι συνέπειες της πανδημίας ή του πολέμου. Είναι και πώς βλέπει ο ίδιος ο πολίτης, ο κάθε κάτοικος της χώρας, τον εαυτό του μέσα σε όλο αυτό.

Αν επικρατήσει η άποψη ότι η αντιμετώπιση από το κράτος είναι άνιση κι ότι αφήνει στην άκρη τα ατομικά συμφέροντα πολλών, τότε ο δείκτης της δυσαρέσκειας θα μεγαλώσει. Κι αν ο πολίτης αισθάνεται αδικαίωτος τότε τα προβλήματά του γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα και σοβαρά.

Παρά τις κάποιες γενικεύσεις και απλουστεύσεις που γίνονται κυρίως με πηγή όσους θέτουν ψευτοδιλήμματα στην κοινή γνώμη, τα προβλήματα της κοινωνίας δεν είναι ούτε ο λαϊκισμός, ούτε η έλλειψη θεσμικού εκσυγχρονισμού, ούτε η διαφθορά κλπ. Αυτά είναι μάλλον συμπτώματα παρά αιτίες. Το ζήτημα σήμερα είναι αν ο πολίτης έχει ισότιμη πρόσβαση στην εργασία και την παραγωγή πλούτου, αν αισθάνεται ασφαλής ως προς την υγεία του, αν τα παιδιά του έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και την επαγγελματική τους πορεία, αν η ποιότητα ζωής του προσδίδει και ποιοτικό χρόνο και δημιουργικότητα στον βίο του.

Πρόκειται για διαχρονικά προβλήματα και προκλήσεις προφανώς, αλλά πολλές φορές κρύβονται κάτω από μείζονες μεταβολές στη συγκυρία- κάτι που στην εποχή μας έχει το όνομα της «κρίσης»- ή συγχέεται με τις επιλογές άλλων μηχανισμών, των κομμάτων για παράδειγμα, ομαδοποιήσεων που επιζητούν εξουσία και χρήμα ή συμφερόντων που αδιαφορούν για την κοινωνική συνοχή.

Το ερώτημα της δικαιοσύνης και της ισότητας μετατρέπεται σε κομβικό για τη δημοκρατία μας. Θεωρήσαμε ότι το είχαμε κατακτήσει, αλλά μάλλον χρειάζεται μία επανίδρυση στην προσέγγισή του.

Πέρα από τους χώρους ασφάλειας

Το παράδειγμα με την ζώνη του αυτοκινήτου ή του κράνους χρησιμοποιήθηκε πολύ για να πείσει για το εμβόλιο, θέτοντας κυρίως το ζήτημα της υποχρεωτικότητας. Αν δεν έχεις κράνος ή δεν βάζεις ζώνη θα φας ένα πρόστιμο, όμως δεν είναι εκεί η ουσία. Είναι στο ότι αποδεδειγμένα προσφέρουν στην προστασία της ζωής σου. Στερείσαι την ελευθερία σου στο τιμόνι, αλλά αυξάνεις την πιθανότητα να βγεις καλά από ένα ατύχημα. Αυτή είναι και η όλη ιστορία με τον εμβολιασμό.

Προσωπικά όμως, μου αρέσει και μία άλλη οπτική, χωρίς να φύγω από τον χώρο του τιμονιού. Στο αυτοκίνητο αυτά δύο χρόνια, αισθάνομαι ότι είχα έναν προσωπικό χώρο ελευθερίας. Βγάζω τη μάσκα μου, βάζω ραδιόφωνο και αισθάνομαι ότι δεν απειλούμαι από τον ιό. Ακριβώς όμως, επειδή υπάρχουν κίνδυνοι στον δρόμο, βάζω και τη ζώνη.

Αλλά δεν μπορώ και να μείνω και για πάντα στο αυτοκίνητο. Ούτε να κυκλοφορώ πεζός με ένα κράνος στο κεφάλι μην και μου πέσει κανά κεραμίδι σαν τον διάσημο πρόγονό μας.

Χώρους ελευθερίας βρήκαμε και μέσα στις καραντίνες. Και μέτρα πήραμε πολλά για να νιώσουμε ασφαλείς. Ένα μέτρο από αυτά είναι και το εμβόλιο.  Με σκοπό να ανοίξουμε κάποια στιγμή την πόρτα και να νιώσουμε ελεύθεροι και ασφαλείς να κάνουμε ό,τι θέλουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr