Αποτελεί ιστορικό δεδομένο, ότι στην εξουσία του θανάτου, δεν υπάρχει κανένα όριο. Κατά συνέπεια, ο πυρηνικός όλεθρος δεν είναι μία θεωρητική ιδέα. Τα όπλα άλλωστε υπάρχουν για να χρησιμοποιούνται.

Κι εκεί είναι που εμπλέκεται έμμεσα το ειρηνιστικό και αντιπυρηνικό κίνημα, του οποίου οι ισχυροί σπάνια αναγνωρίζουν τη σημασία της φωνής του. Η Ρωσία, θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις ευαισθησίες των ειρηνιστών μεταφέροντας το πρόβλημα απέναντι. Ακούστε, είναι σαν να λέει στις δυτικές κυβερνήσεις, τα κινήματα των χωρών σας και πείτε ναι στις αξιώσεις μας. Στήνει έτσι έναν αντιπερισπασμό, έναν έμμεσο εκβιασμό από πολλές πλευρές, υπονοώντας ότι δεν έχει δικαίωμα στον πόλεμο και τη εισβολή κι ότι οι άλλοι πρέπει να κάνουν πίσω.

Αλλά και οι δυτικές κυβερνήσεις, διαχρονικά δεν σκύβουν με προσοχή πάνω στα αιτήματα του κινήματος κατά των πυρηνικών, δεκαετίες τώρα. Το θεωρούν ίσως μία νεανική αποκοτιά. “Θα μάθουν όταν μεγαλώσουν” είναι σαν να λένε, περιμένοντας να ενσωματώσουν τους εκπροσώπους του, όταν μεγαλώσουν σε “ρεαλιστικές” κυβερνήσεις. Και δεν προχωράνε ποτέ σε ουσιαστική αποχώρηση από τα δικά τους πυρηνικά οπλοστάσια, εκτιμώντας ότι έχουν χρήσιμη αποτρεπτική δύναμη. Κι άντε πάλι από την αρχή.

Για να πιάσουμε όμως ένα νήμα κάποιας αρχής, έστω σε αυτή τη φάση, πρέπει να ενταθεί τόσο το πολιτικό και διπλωματικό σχέδιο της Δύσης κατά της Ρωσίας ώστε ο Πούτιν να κατανοήσει ότι ο μόνος δρόμος που έχει είναι η υποχώρηση. Χρειάζεται ένα επείγον σχέδιο για τη διάσωση του ουκρανικού λαού και της Ουκρανίας κι αυτό σημαίνει πλήρες μέτωπο στον ανορθολογισμό της πολεμικής μηχανής της Ρωσίας. Μόνος υπαίτιος για τον πόλεμο είναι η Ρωσία, δεν πρέπει να υπάρχει σύγχυση σε αυτό.

Την επόμενη μέρα, όταν θα επέλθει η ειρήνη και θα επιστρέψουν οι άνθρωποι στα σπίτια τους, θα πρέπει να τεθεί όμως και το ζήτημα της αποπυρηνικοποίησης όλων των πλευρών. Μην το υποτιμάμε μιλώντας για “παιδιά των λουλουδιών», «ειρηνιστές» κλπ. Μην ξεχνάμε ότι τα αντιπολεμικά κινήματα των παιδιών των λουλουδιών είχαν θύματα ακόμα και μέσα στις αυλές των πανεπιστημίων της Δύσης, στο παρελθόν.

Αλλά, είπαμε, παρά τις ευκολίες και τις ρητορικές με τις οποίες αντιμετωπίζουμε σήμερα το πρόβλημα, όλες οι προσπάθειες και η προσοχή μας πρέπει να είναι στην αντιμετώπιση σήμερα της Ρωσίας με έναν τρόπο που να δίνει διέξοδο στην ειρήνη και στην αυτοδιάθεση της Ουκρανίας. Πρόκειται για την πιο μεγάλη πρόκληση της εποχής μας.

Θα έπρεπε να είχαμε μάθει στην εξοικονόμηση

Μπορεί αλήθεια για την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις να  ευθύνονται περισσότερο κρατούντες και οι ισχυροί του χρήματος που ελέγχουν τις αγορές χωρίς να ρωτάνε καν τον κόσμο πώς περνά, όμως ας μην υποτιμούμε και την έννοια της εξοικονόμησης ως μέτρο απάντησης. Το να κάνεις οικονομία δεν είναι λάθος.

Ακούστηκε όμως βαριά η ατομική ευθύνη στα χρόνια της μεγάλης κρίσης, όταν επιχειρήθηκε από πολλές πλευρές να περάσει η ευθύνη για το χρέος μέσα στην κοινωνία, και να ορισθεί ως «συνένοχος» και ο πολίτης που ήταν «σπάταλος».

Από τότε, πολύς κόσμος είναι επιφυλακτικός όταν οι κρατούντες του ζητάνε να συμβάλλει με δικούς του περιορισμούς στην αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Παρ’ όλα αυτά η εξοικονόμηση δεν είναι θέμα σχέσεων εξουσίας και πολίτη. Μπορεί να αποτελέσει και είναι, μία ισχυρή, οικολογική θέση για τη ζωή στον πλανήτη. Το να κάνουμε οικονομία με τους φυσικούς πόρους όπως το νερό και έμμεσα με την ενέργεια που προέρχεται από τα ορυκτά καύσιμα, θα έπρεπε να είναι βασική αντίληψη ειδικά για κοινωνίες όπως η ελληνική που δεν έχουν επαρκείς πόρους για να είναι αυτάρκεις. Δεν είναι μκροαστική παρότρυνση το να κλείνεις τα φώτα που δεν χρειάζεσαι, αλλά οικολογική αρχή. Ή να παίρνεις το ποδήλατο αντί του αυτοκινήτου.

Θα μου πεις εδώ ο κόσμος έχει γυρίσει τα πάνω κάτω, με πολέμους και πανδημίες, η οικολογία θα μας σώσει; Πιθανά όμως ένας πιο οικολογικός βίος παλιότερα να έφερνε σε καλύτερη θέση σήμερα τις κοινωνίες μας. Είναι όμως και ο καταναλωτισμός μεγάλο ζήτημα που αν δεν αντιμετωπιστεί θα συγκρούεται συνέχεια με την ανάγκη περιορισμού στην σπατάλη πόρων.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr