Μία από τις βασικές αιτιάσεις της «μεσαίας τάξης» στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι φόρτωσε υπερβολικά με φόρους τα εισοδήματα ως και 50 χιλιάδων ευρώ. Τόνιζαν και σωστά ότι μία οικογένεια με 50 χιλ. ευρώ το χρόνο εισόδημα, δεν είναι πλούσια ώστε να σηκώνει τόσο φορολογικό βάρος. Και ότι συχνά αυτές οι οικογένειες έχουν έξοδα σε δάνεια, συντηρήσεις ακινήτων, παιδιά που σπουδάζουν. Σωστά όλα αυτά.

Σήμερα όμως, η κυβέρνηση της ΝΔ που αξιοποίησε εκλογικά το 2019 αυτό το κλίμα, υποστηρίζει την επιδοματική της πολιτική, αλλά και την περιορίζει σε εισοδήματα κάτω των 30 χιλιάδων ευρώ το πολύ. Προφανώς και παίρνει και άλλα μέτρα που αφορούν πλουσιότερους όπως η μείωση του ΕΝΦΙΑ ή η μείωση της φορολογίας. Σωστά και αυτά.

Αυτό όμως που εμφανίζεται πίσω από τέτοιες συγκρίσεις, είναι το πρόβλημα να ορίσεις πού είναι το όριο της ευμάρειας στη χώρα μας και πού των αναγκών.

Υπάρχουν τα όρια της φτώχειας και των ευπαθών ομάδων που προβλέπονται κι από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά από εκεί και πέρα όλα γίνονται πιο ρευστά.

Ποιος έχει ανάγκη στήριξης σήμερα στη χώρα με όλη αυτήν την ακρίβεια; Αυτό είναι το κρίσιμο πολιτικό ερώτημα.

Μέχρι και το 2019 συκοφαντούνταν η επιδοματική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, βλέπουμε, όμως ότι με την πανδημία και τη νέα οικονομική κρίση και η σημερινή κυβέρνηση εφαρμόζει πολιτικές επιδομάτων. Γιατί το κάνει; Μα, γιατί είναι χρήσιμη πολιτική ώστε να μην καταρρεύσει η κοινωνία. Φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που νοιάζονται μόνο για το τι θα γίνει στις ερχόμενες εκλογές και ποιος θα κερδίσει. Ο περισσότερος όμως κόσμος σήμερα προβληματίζεται πολύ για την οικονομική κατάσταση. Μπορεί να έχεις έσοδα ακόμα και παραπάνω από 30 ή 50 χιλιάδες ευρώ, αλλά να μην αντέχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς στην επιχείρησή σου. Και υπάρχει και τρομερή ανασφάλεια. Τι θα γίνει αν αρρωστήσω σκέφτεται πια η «μεσαία τάξη» ή μείνει άνεργο το παιδί μου;

Να που τα βασικά προβλήματα της οικονομίας μας όπως τα προσλαμβάνει η κοινωνία, είναι εδώ και είναι επιτακτικά. Και με το 1,1 δισ. που ανακοίνωσε χτες ο πρωθυπουργός, τίποτα δεν μοιάζει να λύνεται. Εκτός κι αν μόνος στόχος είναι να σπρώξουμε τον χρόνο ως τον Μάιο. Και βλέπουμε μετά.

Κοινωνική συμμετοχή και συμμετοχικοί προϋπολογισμοί

Δύο πράγματα μπορούν να αλλάξουν σήμερα τις πόλεις. Η κοινωνική συμμετοχή και οι συμμετοχικοί προϋπολογισμοί. Κανένα από τα δύο δεν εφαρμόζεται στις ελληνικές πόλεις ειδικά όταν υπάρχει ιθέμα αστικού σχεδιασμού. Εδώ, στην Ελλάδα αποφασίζει αυτός που έχει εξουσία στα χέρια του. Και η «υπηρεσία» που συνήθως είναι μία κρατική διεύθυνση που κοιτάει την εφαρμογή του νόμου. Καλώς πράττουν και οι εκλεγμένοι σε θέσεις εξουσίας και οι υπηρεσιακοί παράγοντες, γιατί αυτή είναι η δουλειά τους. Αλλά δεν πρέπει να μας προβληματίζει ότι κάτι πήγε λάθος με τις πόλεις διαχρονικά;

Μπορεί βέβαια να αποδώσεις ευθύνες στους αυθαιρετούντες και στις γνωστές παθογένειες της ελληνικής κοινωνία (ατομικισμός, ιδιοτέλεια κλπ). Αλλά πάλι ποιος ευθύνεται για το χώρο που δόθηκε στις αυθαιρεσίες; Πώς φτάσαμε να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες αυθαίρετα σε όλη την επικράτεια; Πώς χαλάσαμε δάση, ακρογιαλιές, ελεύθερους χώρους;

Αλλά ας επανέλθουμε στο κύριο: Σήμερα για να αλλάξει μία πόλη πρέπει να συμμετέχουν μεγάλη τμήματα της κοινωνίας και να έχουν λόγο και στα χρηματοδοτικά εργαλεία. Κι ότανβ λέμε συμμετοχή δεν εννοούμε τις άπειρες ανακοινώσεις των «φορέων» ή μία διαδήλωση. Άλλο ρόλο επιτελούν αυτά. Αλλά την κινητοποίηση εκατοντάδων πολιτών σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση με τα εργαλεία να μπορούν να πετύχουν την αλλαγή. Όσο δεν υπάρχει αυτή η συνθήκη οι πόλεις μας δεν θα αλλάζουν.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr