Λέγαμε μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες ότι δεν πρέπει να παρομοιάζουμε τις συνθήκες ζωής μας με την πανδημία, σαν «πολεμικές» γιατί αυτό μειώνει τη σημασία που έχει ένας πόλεμος. Να όμως που ζούμε όντως σε μία πολεμική περίοδο, με τη διαφορά ότι εμείς δεν έχουμε μία βόμβα σαν απειλή πάνω από το κεφάλι μας όπως έχει ο Ουκρανός. Κι αυτή είναι μία τεράστια διαφορά. Είναι όμως ένας πόλεμος που μας αφορά άμεσα πια.

Ήδη οι πρόσφυγες έρχονται στην Ελλάδα, ακόμα και τα Γιάννενα. Και πρέπει να επιδείξουμε, όπως κάναμε στο παρελθόν, το μέγιστο του ενδιαφέροντός μας ώστε οι ανθρωπιστικές αξίες της αλληλεγγύης και της φιλοξενίας να υπερκεράσουν τον πόνο της προσφυγιάς. Κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος.

Αλλά ο πόλεμος είναι ήδη εδώ και με τις επιπτώσεις του στην οικονομία. Τεράστια η επιβάρυνση των αγορών και των οικονομιών σε όλη την Ευρώπη και η κατάσταση πλέον γίνεται πολύ σοβαρή. Πώς μπορεί να σταθεί η κοινωνία με τέτοιες τεράστιες αυξήσεις στην ενέργεια και το εμπόριο;

Το πλέγμα που δημιουργεί επιπλέον, η κούραση από την πανδημία και η πολεμική συνθήκη, επιβαρύνουν τον κόσμο, όχι μόνο ψυχικά, αλλά συνολικά στον τρόπο ζωής και σκέψης του. Αυτά που ζούμε συνιστούν μία τομή με μοναδικά, ιστορικά στοιχεία. Και προς το παρόν αυτό σημαίνει αγωνία και ανασφάλεια για το μέλλον, φόβος στο παρόν.

Οι άνθρωποι από μόνοι τους και συλλογικά έχουν επιδείξει σθένος και δημιουργικότητα σε καιρούς κρίσης όπως στη μεγάλη κρίση του 2010. Αυτό μπορούν να το κάνουν και τώρα. Οφείλει όμως και η Πολιτεία να αντιληφθεί τη σημασία των καιρών και να εργαστεί με αντίστοιχο σθένος ώστε να προστατευτεί η κοινωνία. Αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό ζητούμενο των ημερών μας.

Αλλάζουν και οι επαφές μας

Οι αποστάσεις που παίρνουμε όλα αυτά τα δύο χρόνια έχουν επηρεάσει όπως είναι λογικό και τον τρόπο επικοινωνίας μας. Περνάμε πολύ περισσότερο χρόνο στα τηλέφωνα ενώ έχουμε δει και πόσο χώρο πήρε η τηλε-επικοινωνία μέσω οθονών σε πλατφόρμες.

Η μακρά περίοδος όμως που μένουμε μακριά ο ένας από τον άλλο δημιουργεί συνθήκες που δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι και τόσο προσωρινές όσο νομίζουμε.

Με όσους επικοινωνούσαμε λίγο, ενδέχεται πλέον να μην επικοινωνούμε καθόλου. Κόσμο που βλέπαμε στη βόλτα, για καφέ ή στη γειτονιά, τώρα μπορεί και να μην τον βλέπουμε καν. Για κάποιους έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε και το πρόσωπό τους. Και δεν είναι και ασήμαντο που ενάμιση χρόνο τώρα ακόμα και στο χώρο της δουλειάς μας βλεπόμαστε πίσω από τις μάσκες.

Διανύουμε την περίοδο «χωρίς πρόσωπο». Το ισοφαρίζουμε ίσως με πολλά λόγια, στις κουβέντες στα τηλέφωνα ή με λέξεις στα άπειρα μηνύματα που ανταλλάσουμε.

Από αυτή τη σκοπιά έχει αλλάξει η επικοινωνία σε βαθμό που δεν είναι σίγουρο ότι θα επανέλθει και μετά. Εκείνους που χαθήκαμε όλο αυτό το διάστημα και δεν ανταλλάξαμε μερικές παρηγορητικές κουβέντες, δεν θα είναι εύκολο να τους ξαναβρούμε σε χαρούμενα τραπέζια και μακρόσυρτους καφέδες. Ίσως τότε να θέλουμε περισσότερο χρόνο για όσους είμαστε πιο κοντά αυτά τα δύο χρόνια έστω κι από τα τηλέφωνα ή ίσως να ψάξουμε για νέες γνωριμίες. Κάτι αλλάζει πάντως.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr