Πάντοτε, σχεδόν κάθε μέρα, από κάπου αναχωρούμε και  κάπου φθάνουμε.

Κάποιοι γίνονται περίγελο στα υποκριτικά ρεμβώδη μάτια μιας κάποιας κοινωνίας!

Κάποιοι άλλοι βουλιάζουν στα έσχατα της ύπαρξής τους, βιώνοντας την απόλυτη μοναξιά και προδοσία, αναπολώντας εικόνες και καταστάσεις από το παρελθόν.

Αν δεν αναγνωρίσουμε τα λάθη του παρελθόντος. Αν δεν μπορέσουμε να δούμε το είδωλό μας γυμνό στον καθρέφτη μας. Αν κάνουμε μετατόπιση ευθυνών ή πολύ περισσότερο σφυρίζουμε αδιάφορα ή ακόμη χειρότερο καμωνόμαστε  πως δεν υπάρχουν ευθύνες. Αν εξωραΐζουμε τα όσα κακά κάνουμε, τότε τα κακά που κάναμε θα ρίξουν βαριά τη σκιά στο παρόν, άρα και στο μέλλον!

Η μνήμη είναι όπλο, και επανεκκίνηση δίχως  μνήμη δεν υπάρχει.

Μου αρέσουν όσοι  εναντιώνονται σε όσους έχουν κάνει σύμβολο και οδηγό τους την υποκρισία.

Μου αρέσουν όσοι λένε την αλήθεια και η αλήθεια τους, καίει.

Δεν μου αρέσουν όσοι ακολουθούν τη στρατηγική του αναμάρτητου.

Μας βρήκαν δράματα, συμφορές, τραγωδίες, θάνατοι, και όλα έρχονται απ’ έξω.

Δε μου αρέσουν όσοι αλαζονικά, δεν ενδιαφέρονται, για σένα, για μένα, για τους συγγενείς και φίλους, για τα παιδιά που κρυώνουν, για τους ανθρώπους που αγωνιούν.

Όταν αγαπάς τον κόσμο της χώρας που κυβερνάς, πρέπει να αφήσεις στο ταμείο της, πιο πολλά χρήματα,  από όσα βρήκες, για τον επόμενο που  θα κυβερνήσει.

Αγαπώ πιο πολύ αυτούς που ανήκουν στο είδος μου, τους ανθρώπους.

Από τα πιο όμορφα στη ζωή, είναι η αγάπη για τον άνθρωπο.

Γιώργος Μακρίδης