Η διεθνής απομόνωση της Ρωσίας είναι ήδη γεγονός και αποτελεί κεντρικό βήμα στην αντιμετώπιση της εισβολής στην Ουκρανία. Γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο φανερό ότι οι κυρώσεις για να έχουν αποτέλεσμα πρέπει να είναι πολλές, σε όλα τα επίπεδα και από όλες τις κατευθύνσεις.

Στη χώρα μας έγινε συζήτηση και για το αν θα έπρεπε η Ελλάδα να στείλει και αμυντικό εξοπλισμό στην Ουκρανία. Τέτοια θέματα έχουν μία διπλή όψη. Μία όψη είναι το τι θέλει ο καθένας μας χωριστά. Και η άλλη όψη είναι τι περιθώρια έχει μία κυβέρνηση.

Γιατί πολλοί είναι ενάντια στους εξοπλισμούς, όμως τα προαπαιτούμενα στη λήψη αποφάσεων σε κυβερνητικό επίπεδο είναι διαφορετικά. Κι αυτό φαίνεται από τον μεγάλο αριθμό κρατών της Ευρώπης που είτε άμεσα είτε αργότερα αποφάσισαν τελικά να στείλουν τελικά και όπλα στην Ουκρανία.

Σημείο καμπής, θα πρέπει να θεωρείται και η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης για μία γιγαντιαία χρηματοδότηση 100 δισ. του στρατιωτικού εξοπλισμού της χώρας.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μία τεράστια αλλαγή των συνθηκών που γνωρίζαμε ως δεδομένες εδώ και πολλές δεκαετίες. Για αυτό άλλωστε πολλοί χαρακτηρίζουν τις μεταβολές αυτές ως έναν νέο «Ψυχρό πόλεμο». Που και ο παλιός ψυχρός πόλεμος τις δύσκολες δεκαετίες του ’50 και του ’60 δεν ήταν μία ανώδυνη ισορροπία δυνάμεων όπως ίσως νομίζουμε σήμερα. Αλλά συνοδεύονταν και από κούρσα εξοπλισμών και συνεχείς απειλές αλλά και ξέσπασμα πολέμων. Ο πόλεμος της Κορέας, ο πόλεμος στο Βιετνάμ, οι πύραυλοι στην Κούβα, ήταν κομμάτια εκείνου του Ψυχρού Πολέμου και μία απάντηση ήταν και το μεγάλο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ που χαρακτήρισε ειδικά τις ΗΠΑ αλλά και τα νεανικά κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Για αυτό και ίσως να είναι καλύτερο να επιδιώξουμε μαζί με την υποχώρηση της Ρωσίας και το τέλος της εισβολής στην Ουκρανία, μία νέα συμφωνία ειρήνευσης σε όλον τον πλανήτη την επόμενη μέρα. Ειρήνη, αντί ενός νέου Ψυχρού Πολέμου.

Ο πόλεμος μας εμπλέκει όλους μας

Όπως σε όλα τα μεγάλα θέματα της ζωής, το υποκειμενικό μπερδεύεται με το αντικειμενικό και το προσωπικό με το συλλογικό.

Σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί κάποιος να δηλώσει ότι είναι κατά του πολέμου και να νομίζει ότι αυτό αρκεί. Δεν αρκεί, γιατί ο πόλεμος ειδικά σήμερα, στον πολυπαραγοντικό μας κόσμο που όλα συνδέονται μεταξύ τους, επηρεάζει άμεσα τις ζωές μας ακόμα κι αν είμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά του.

Και δεν είναι το πόσο επηρεάζεται η οικονομία από ένα τόσο σημαντικό γεγονός. Είναι ότι ο πόλεμος κυριολεκτικά έρχεται μέσα στα σπίτια μας. Ο αγωγός που φέρνει φυσικό αέριο είναι το κουμπί του διακόπτη που ζεσταίνει ένα ελληνικό νοικοκυριό όπως και κάθε άλλα ευρωπαϊκό σπίτι. Αν αυτός ο αγωγός βομβαρδιστεί κρυώνει όλη η Ευρώπη.

Κι έτσι, τελικά δεν μπορείς να μείνεις αμέτοχος. Δεν σου αρκεί να έχεις μία άποψη για τον πόλεμο ώστε να τον αποφύγεις. Στις μέρες μας είμαστε όλοι μας κομμάτια ενός πρωτόγνωρα διασυνδεδεμένου σύμπαντος, από το οποίο δεν μπορούμε να βγούμε. Κι αυτή η διασύνδεση, είναι πρωτοφανής ιστορικά, αφού ακυρώνει εκείνο το «κάπου μακριά». Δεν υπάρχει «μακριά».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr