Πολλές φορές εκφράζεται μία δυσπιστία όταν προετοιμάζεται ένα μεγάλο έργο. Θυμάμαι στα χωριά μου στο Ξηροβούνι με πόση απορία έβλεπαν οι κάτοικοι τα μεγάλα χωματουργικά της Ιόνιας. Αρκετοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι «αυτά δεν γίνονται». Είναι μια στάση που προέρχεται εν μέρει από την πολύχρονη ματαίωση των προσδοκιών από την κεντρική εξουσία και τις φλυαρίες από τα μπαλκόνια πολιτικών που έταζαν κάθε τέσσερα χρόνια και μετά κρύβονταν.

Συχνά όμως, και ειδικά στην εποχή μας που έχει κοπάσει κάπως η τακτική της μεγαλοστομίας δημάρχων και βουλευτών, η δυσπιστία προέρχεται είτε από άγνοια για τις τεχνολογικές εξελίξεις είτε και από έναν φόβο μπροστά σε αλλαγές που δεν είναι σίγουρο τι επιπτώσεις θα έχουν. Ζούμε άλλωστε σε μία χώρα που ο τεχνοκρατικός λόγος είτε λείπει τελείως από τη δημόσια σφαίρα, είτε αν υπάρχει ενίοτε ξεχνά να ασχοληθεί με την κοινωνική γείωση και τις κοινωνικές ανάγκες.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, «κλειδώνει» συχνά το μυαλό μας και είτε δεν φαντάζεται καν πώς θα μπορούσε να αλλάξει κάτι, είτε δεν συνδέει μία πραγματική ανάγκη με την αλλαγή και την εκπλήρωσή της. Προτιμάμε να γκρινιάζουμε για το κυκλοφοριακό στην πόλη, αλλά δεν βλέπουμε πόσο θα μπορούσε να αλλάξει τις μετακινήσεις μία σύγχρονη αστική συγκοινωνία με ηλεκτρικά mini-bus, ποδηλατοδρόμους και γιατί όχι και Τραμ. Ή φοβόμαστε ότι ένα υπόγειο τούνελ για να συνδέσει την κάτω πλευρά της πόλης και τις δύο εξόδους (από Μακαρίου σε Παπανδρέου) θα επιφέρει μεγάλες και πρωτόγνωρες αλλαγές στην πόλη. Ακριβό έργο είναι, όχι όμως ανώφελο, κάτι που ξεχνάμε όταν κολλάμε τα καλοκαίρια στα στενά έξω στο Κάστρο…

Αλλά το ζήτημα δεν είναι τόσο να καταθέτει ο καθένας μας τις μεγάλες αλλαγές που νομίζει χρήσιμες και ας τρομάζουν τα μεγέθη τους ή τα κόστη τους. Το ζήτημα είναι να έχουμε μία φιλοσοφία πίσω από τις αλλαγές, όπως και να υπάρχει αυτή η φιλοσοφία και στις μελέτες και τους σχεδιασμούς των ιθυνόντων και των αρμοδίων φορέων.

Μας λείπει ο κεντρικός μακροχρόνιος σχεδιασμός και η συνεπής και γρήγορη υλοποίησή του. Και βολευόμαστε συχνά με αποσπασματικά έργα, χάνοντας τη μεγάλη εικόνα. Και τις μεγάλες ευκαιρίες. Για αυτό βλέπουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά τα «τρένα να περνούν» από αλλού.

Περίοδος αναβολών

Ένα από τα κορυφαία προβλήματα που μας έφερε η πανδημία ήταν ότι ανέστειλε. Ανέστειλε τα σχέδιά μας, την υλοποίηση αποφάσεων, τις πρωτοβουλίες, τα όνειρα ακόμα ακόμα. Γιατί πώς να ονειρευτείς όταν χαμηλώνει τόσο πολύ ο ορίζοντας. Κι ο ορίζοντας έκλεισε από δύο πλευρές. Από τη μεριά της νόσου που προκαλούσε φόβο και ανασφάλεια, ιδιαίτερα στην αρχή που δεν μπορούσαμε να την αντιμετωπίσουμε με εμβόλια και φάρμακα. Κι από τη μεριά των μέτρων που ελήφθησαν και ειδικά με τις καραντίνες και τους αποκλεισμούς. Όταν δεν μπορείς να πας πουθενά, περιορίζεις αναγκαστικά και τις επιθυμίες να ταξιδέψεις.

Και αυτή η τάση αναστολής σταδιακά εισέβαλε σε όλους τους τομείς της ζωής μας, τουλάχιστον μέχρι το περυσινό καλοκαίρι όταν και ολοκληρώθηκε ο εμβολιασμός και κάπως άνοιξαν οι δίοδοι.

Ακόμα και σήμερα όμως, που υπάρχουν πια κάποιες καλές δυνατότητες για να αλλάξει ριζικά ο τρόπος ζωής μας  μόλις αναχαιτισθεί και αυτό το κύμα, βλέπουμε ότι η αναστολή παραμένει στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Είμαστε πιο κοντά στο «άστο για αργότερα». Τουλάχιστον να μην μείνει και συνήθεια, όταν θα έρθει όντως κι αυτό το «αργότερα».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr