Η παγκόσμια ανησυχία για την πιθανότητα πολέμου μεταξύ Ουκρανίας – Ρωσία, μοιάζει να χάνεται ως ένα βαθμό μέσα στη δίνη που προκαλεί η πανδημία δύο χρόνια τώρα, αλλά και το σοκ της ακρίβειας που χτυπά τις περισσότερες χώρες. Ακρίβεια που έχει άμεση σχέση με την πολεμική ένταση αφού ένα από τα επίδικα είναι η πρόσβαση στην ενέργεια.

Πέρα από τις γεωπολιτικές αναλύσεις για τα αίτια που πυροδοτούν τα σενάρια πολέμου, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο πόλεμος εισάγεται ως μέρος της επικαιρότητας σήμερα. Γενιές και γενιές Ευρωπαίων, μεγάλωσαν μετά τον μεγάλο πόλεμο του ’40, ότι η ειρήνη ήταν μία συνθήκη δεδομένη, αυτονόητη. Έπρεπε να φτάσουμε στη δεκαετία του ’90 για να δούμε να ξεσπά ένα σπαρακτικός εμφύλιος μεταξύ των πλευρών της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας για να δούμε ότι τελικά ο πόλεμος δεν είναι και τόσο μακριά. Τότε έγινε προσπάθεια να θεωρηθεί μία «βαλκανική» ιδιαιτερότητα, αλλά φαίνεται ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όπως τα περιγράφουν τα στερεότυπα που δημιουργούν οι ισχυροί.

Αλλά και η οικονομική κρίση του 2008-2010 έμοιαζε να έρχεται απροσδόκητα προκαλώντας την οδυνηρή έκπληξη των υπερδανεισμένων και χειμαζόμενων νοικοκυριών.

Με αποκορύφωμα των «εκπλήξεων» την πανδημία, η οποία προκάλεσε και ένα σοκ σε όσους πίστευαν ότι δεν μπορεί να τους συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ένα μέρος των θεωριών συνομωσίας προέρχεται κι από όσους είναι βέβαιοι ότι όλες αυτές οι κρίσεις δεν είναι «φυσιολογικές» για τη ζωή στον προηγμένο κόσμο της ευημερίας, της αιώνιας ανάπτυξης και της προσδοκίας για πλούτο και ατομική επιτυχία.

Και ίσως να ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε τα στερεότυπα και τα αυτονόητα. Ζούμε ήδη σε περιόδους που η κρίση είναι περισσότερη από την ηρεμία. Ίσως να είναι και η κρίση μέρος μίας «κανονικότητας». Κι αυτό θα έπρεπε να μας κάνει να σκεφτούμε και περισσότερο για το πόσο αγώνα χρειάζεται τελικά η επίτευξη της ειρήνης, της δημοκρατίας και της ευημερίας.

Όταν έμαθα την πόλη

Ένα πρόβλημα που είχαμε παιδιά τη δεκαετία του ’70 κι αργότερα ίσως, ήταν ότι δεν γνωρίζαμε όλη την πόλη. Μεγαλώνοντας στην Καλούτσιανη ένιωθα ότι ο κόσμος μου ήταν αυτός. Υπήρχαν γειτονιές που ούτε καν τις είχα επισκεφθεί μέχρι τα 12 μου χρόνια.

Πώς άλλαξε αυτό; Κατ’ αρχάς με το σχολείο. Με τα λίγα σχολεία που υπήρχαν στην πόλη, για να φτάσω ως το 2ο Γυμνάσιο από το Τζαμί διέσχιζα τις περισσότερες φορές με τα πόδια τη μισή πόλη. Πλατεία, ΚΤΕΛ, σχολείο και πάλι πίσω, τις μισές φορές τα βράδια γιατί είχαμε διπλή βάρδια. Έπρεπε να φτάσω στη Β’ Λυκείου για να «επιστρέψω» στη γειτονιά όταν μεταφέρθηκε το 1ο Λύκειο πια, στην Κιάφα, στα χωράφια τότε.

Μετά ήταν ο αθλητισμός. Το γήπεδο αρχικά για να βλέπουμε τον ΠΑΣ και μετά το Κλειστό στη Λιμνοπούλα για βόλεϊ παιζοντας στον ΑΓΣΙ. Αυτό κι αν ήταν ταξίδι!

Και ήταν κι ο πολιτισμός, οι εκδηλώσεις στην πλατεία που μας άνοιγαν δρόμους, κυριολεκτικά.

Μαθαίνεις την πόλη τελικά αλλάζοντας κόσμους και εμπειρίες. Κι αυτό ισχύει και σήμερα, που είναι σαφώς μία ανοιχτή πόλη τα Γιάννενα. Αλλά θα πρέπει να συνεχίσουν να δίνουν αφορμές για ταξίδια.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr