Οι εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας με τις παραχωρήσεις δημόσιας περιουσίας στον Δήμο Ιωαννιτών, θέτουν ήδη ένα νέο, πιο προωθημένο όριο για τη συζήτηση που έχει ανάγκη η πόλη στη διαμόρφωση του μέλλοντός της. Πλέον το ερώτημα είναι: Τι θα κάνουμε στους χώρους που μας παραχωρούνται; Τι πόλη θέλουμε και ποια μορφή θα έχει η πόλη;

Ως προς τις εξελίξεις θα λέγαμε ότι είναι ραγδαίες αφού μοιάζει να έχουν πολλά θέματα ταυτόχρονα στο τραπέζι. Είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον καλούμαστε να συζητήσουμε για μία μεγάλη εγκατάσταση στο χώρο της πρώην Γεωργικής Σχολής Κατσικά, αλλά και για τον πεζόδρομο της λίμνης, ακόμα ακόμα και για αλλαγές στην οριοθέτηση. Πολύ υλικό για συζήτηση, σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Το θετικό πνεύμα της κυβέρνησης στην παραχώρηση μέρους του στρατοπέδου Βελισσαρίου, είναι αναμενόμενο. Ποτέ δεν ήταν τελείως αρνητική η πλευρά του κράτους. Το θέμα όμως είναι ότι η πόλη πρέπει να είναι έτοιμη με συγκεκριμένες προτάσεις, όταν τεθεί σε απόλυτα συγκεκριμένη βάση το θέμα.

Όταν πάντως είχε ανοίξει προ 15ετίας σχεδόν, οριοθετήθηκε και ένα πλέγμα παρεμβάσεων που σε ένα βαθμό ισχύουν ακόμα. Η κατασκευή ενός διοικητικού κέντρου στο χώρο του στρατοπέδου, αμέσως αμέσως έθεσε θέμα για μεταφορά της Περιφέρειας ή ανταλλαγής του κτιρίου σήμερα της Περιφέρειας με το Δημαρχείο. Τώρα υπάρχει και η ιδέα του νέου δημαρχείου στο παλιό πανεπιστήμιο ενώ όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει, από την πόλη λείπουν και κρίσιμες υποδομές πολιτισμού.

Όλο αυτό το υλικό και οι προσδοκίες που δημιουργούνται συνιστούν μία μεγάλη πρόκληση για την πόλη., Θα μπορέσει μόνος του ο Δήμος να ανταποκριθεί; Θα ανοίξει ένας ευρύτερος διάλογος; Θυμίζουμε ότι από την προηγούμενη γενιά έργων, έμεινε η ανάπλαση της πλατείας, η οποία τώρα δρομολογείται. Τουλάχιστον αυτή τη φορά να μην πάρει δύο δεκαετίες να δούμε την πόλη που εν δυνάμει μπορεί να δημιουργηθεί.

Πώς άλλαξε το «μένουμε σπίτι»

Στην πρώτη καραντίνα, πριν από δύο χρόνια, πολλοί ήταν εκείνοι που συγκεντρώθηκαν στον δικό τους χώρο και χρόνο και βρήκαν την ευκαιρία να διαβάσουν, να δουν ταινίες, να ασχοληθούν με προσωπικά και αγαπημένα τους θέματα. Είχαμε τότε μία έκρηξη από προτάσεις, ανταλλαγή εμπειριών και αυξημένη ψηφιοποίηση εκδηλώσεων και διαδικτυακών αποθετηρίων. Έμπαινες στον υπολογιστή και έβρισκες ό,τι σου έλειπε από τις ζωντανές εμπειρίες.

Τις επόμενες φορές όμως που κλειστήκαμε μέσα σε παρατηρήθηκε κάτι ανάλογο. Ως έναν βαθμό κάτι τέτοιο ήταν λογικό γιατί είχαμε βαρεθεί και είχε αυξηθεί και το άγχος μας. Όταν αναρωτιέσαι «πού πάμε;» δεν σου αρκεί να δεις μια τηλεοπτική σειρά και να ησυχάσεις. Επί ενάμιση χρόνο είμαστε ανήσυχοι.

Έμεινε ως ένα βαθμό όμως το δίκτυο. Πολλά γίνονται πια από τον υπολογιστή μας, από την επικοινωνία και την εργασία μέχρι την πρόσβαση σε μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα. Μία νέα συνθήκη που ήρθε για να μείνει σίγουρα.

Αυτό όμως που καταλάβαμε, είναι ότι το να «μένεις μέσα», στο καταφύγιο του σπιτιού, δεν αρκεί για να είσαι και δημιουργικός και συμμέτοχος στις εξελίξεις. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα πια.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr