Ο Δήμος Ιωαννιτών, αλλά και η Περιφέρεια Ηπείρου ακολουθούν την τακτική της υπογραφής προγραμματικών συμβάσεων για την αξιοποίηση κτιρίων και χώρων του Δημοσίου προς όφελος της περιοχής.

Μόλις χτες, είχαμε σχετικές ανακοινώσεις για το παλιό Πανεπιστήμιο που μπαίνει πια στον δρόμο της αξιοποίησης, αλλά και τις προοπτικές για το Βελή Τζαμί στο χώρο του Πνευματικού Κέντρου.

Οι τοπικές κοινωνίες γνωρίζουν καλύτερα από το κεντρικό κράτος και τις ανάγκες τους και τις δυνατότητες αξιοποίησης χώρων και κτιρίων που μένουν αναξιοποίητα. Και μοιάζει με μονόδρομο η παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας από το κράτος προς τους δήμους. Οι όποιες επιφυλάξεις μπορεί να υπάρχουν και ειδικοί όροι που απαιτούνται ώστε να μην πληγεί το δημόσιο συμφέρον από μία αστοχία ή από μία λάθος επιλογή ενός δήμου, μπορούν να προβλεφθούν στις προγραμματικές συμβάσεις και είναι ζήτημα κυρίως νομικό.

Παλιότερα, πιστεύαμε ότι το κράτος κάτι θα κάνει με όλες αυτές τις εκτάσεις και τα κτίρια που διέθετε. Δεν έκανε. Μετά το ’90 μπήκε στην εξίσωση και η αξιοποίηση από ιδιώτες μέσω ΣΔΙΤ ή μίσθωσης. Ακόμα και σήμερα για κάποιους φαντάζει στρατηγική λύση. Αποδείχτηκε όμως, ότι δεν προσφέρει κάτι νέο, αν μιλάμε για μεγάλες εκτάσεις και υποδομές που απαιτούν ολοκληρωμένο σχεδιασμό και μελέτες για κοινωνικές χρήσεις.

Η δυναμική που κρύβουν οι Δήμοι είναι τεράστια. Δεν είναι τυχαία η κινητικότητα που υπάρχει τα τελευταία χρόνια. Κατάλαβαν ότι δεν μπορούν άλλο να περιμένουν από το κράτος να αναβαθμίσει περιοχές και κενούς χώρους μέσα στις πόλεις, και πρέπει να βγουν μπροστά. Και το κράτος λύγισε την εποχή της οικονομικής κρίσης, αν και ούτε τις περιόδους της ευμάρειας έκανε κάτι καλύτερο.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι Δήμοι δεν έχουν επαρκείς οικονομικούς πόρους. Μόνοι τους δεν μπορούν να κάνουν πολλά. Άρα η συνεργασία με το κράτος για την παράλληλη αξιοποίηση χρηματοδοτικών εργαλείων είναι αναγκαίο. Οι Δήμοι όμως έχουν καλές και δόκιμες λύσεις για τις τοπικές ανάγκες και έχουν και τη δύναμη να ανοίξουν τον διάλογο με τους δημότες. Δημότες που πρέπει να μπουν στο παιχνίδι και να απομακρυνθούν από τη λογική «πού είναι το κράτος;».

Η οργάνωση της αναζήτησης

Δεν είναι εύκολο να έχουμε στη διάθεσή μας όλα τα χρήσιμα βιβλία, τους οδηγούς και όλη αυτήν την τεκμηρίωση που απαιτεί συχνά η καθημερινότητά μας. Πού θα βρούμε, εκείνη την πληροφορία που μας χρειάζεται συχνά με ένα επείγοντα τρόπο; Μία βοήθεια για την απορία ενός παιδιού που διαβάζει, μία ειδική γνώση για μία εργασία, κάτι που θα μας ανοίξει ένα παράθυρο σε κάτι δύσκολο για τη δουλειά;

Ξέρω, ξέρω, θα το ρωτήσουμε στον υπολογιστή, στο γνωστό πια λευκό παραθυράκι της μεγάλης εταιρίας που ανέλαβε για το καλό μας να καταλογογραφήσει το δικτυακό σύμπαν. Δεν έχω πρόβλημα και εγώ το ίδιο χρησιμοποιώ. Όμως κι εκεί παρουσιάζονται πια και νέα προβλήματα αφού ψηλά ψηλά στις αναζητήσεις βγαίνουν τα δημοφιλή και όχι κατ’ ανάγκη τα χρήσιμα. Πώς να ψάξεις ανάμεσα σε όσα ήδη θεωρούνται ψαγμένα και παρατίθενται σε δεκάδες σελίδες στην οθόνη;

Από την άλλη, δεν γίνεται να φτιάξεις και μεγάλες βιβλιοθήκες. Από ένα σημείο και πέρα, εκτός από ακριβό σπορ, γίνεται και δύσκολο χωροταξικά μέσα στο σπίτι, εκτός κι αν ζούμε σε 500 τμ.

Άρα πώς θα βρεις αυτό που χρειάζεσαι; Πιθανά να πρέπει πρώτα να έχεις οργανώσει την ίδια την οργάνωση της αναζήτησης. Για αυτό έχουν σημασία και οι δημοτικές βιβλιοθήκες (στα Γιάννενα δεν έχουμε) και οι άλλες βιβλιοθήκες, και η ψηφιοποίηση και οι βάσεις δεδομένων και η καλή γνώση της τεχνικής αναζήτησης και οι δεξιότητες στους υπολογιστές κα. Θέλει οργάνωση.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr