Οι αλάνες του Κάστρου

Η μνήμη όλο ζητάει ένα φως για να πιαστεί, να φτιάξει ένα ξέφωτο, να μείνει εκεί και να έρθουν και άλλοι, να δουν, να θυμηθούν, να ονειρευτούν. Οι θύμησες αρνούνται να γίνουν λησμοσύνη. Επιμένουν να γίνουν καρπός του αθώρητου, για μερικούς και θεατό για άλλους.

Σε όλα τα παλιά Γιάννινα, σε κάθε γειτονιά τα παιδιά έβρισκαν ελεύθερους χώρους, να παίξουν.

Στο Κάστρο τα αυτοκίνητα ήταν λίγα και οι ελεύθεροι χώροι πολλοί. Στη γειτονιά μου υπάρχει ακόμη η πλατεία που παίζαμε, από κρυφτό, κρυφτοτενεκέ, σκλαβάκια, μακριά γομάρα, σκλέντζα, κλέφτες και αστυνόμοι, πρώτη ελιά, ποταμάκι, μπίλιες γυάλινες και σιδερένιες…, μέχρι τρέξιμο μια ή πιο πολλές στροφές.

Λίγο πιο πέρα ήταν η ραχούλα και πιο πέρα του Μπρόβα, κάτω από την πόρτα, από όπου μπαινόβγαινε ο Αλή Πασάς. Εκεί γινόταν οι μεγάλες ποδοσφαιριστικές συναντήσεις με τις άλλες γειτονιές.

Οι αγώνες με την μεγαλύτερη συμμετοχή κοινού, ήταν:

Κάστρο-Σιαράβα, όπου ερχόταν και πολλές ομορφιές, με τους δικούς τους, για να θαυμάσουν και να δουν τους αγαπημένους τους!

Σε έναν τέτοιο αγώνα ο κυρ-Πέτρος έβαλε για έπαθλο, μια λαμαρίνα με κυπρίνια και πατάτες στο φούρνο του Τάκη, στη σκάλα, στη Σιαράβα. Όποιος θα νικούσε θα έτρωγε τα ψάρια και τις πατάτες, μαζί με μπόλικο από το ζηλευτό ψωμί του φούρνου!

Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός και τα γκολ εκεί και εκεί. Φώναζαν συνθήματα οι Καστρινοί, απαντούσαν οι Σιαραβνοί και αντίστροφα. Τελικά το Κάστρο νίκησε με 10-8.

Ήρθε η λαμαρίνα, το ψωμί, λαδόκολλες. Για πιρούνια είχαμε τα χέρια μας. Τελικά φάγαμε όλοι μαζί.

Το φαγητό μοίρασε ο κυρ-Πέτρος που ήταν ειδικός στο μαγείρεμα και το μοίρασμα, των κυπρίνων.  Όλοι ήθελαν πιο πολύ φαγητό, που ήταν πάρα πολύ νόστιμο, αλλά κανένας δεν παραπονέθηκε.

Πιο πέρα ήταν το γήπεδο της γειτονιάς Νάκα. Εκεί γινόταν πολλοί ποδοσφαιρικοί αγώνας. Αργότερα μπήκαν και μπασκέτες.   

Βγαίνοντας από την πόρτα της αγοράς του Κάστρου στην παραλία, ήταν η σκάλα όπου άραζαν οι βάρκες, από την Αδρομίστα, την Καστρίτσα, και κάποιες από το Νησί.

Μια μέρα παίζαμε ποδόσφαιρο, εκεί. Λίγο πιο πέρα είχε τις καρδάρες του ο Νικόλας, ο έμπορας γάλατος, για να βάλει το γάλα που έφερναν οι βάρκες.

Τραβάει ένα σουτ ο Σωτήρης, που δεν πέτυχε γκολ, αλλά πέτυχε μια καρδάρα που έπεσε κάτω και είδαμε να χύνεται το νερό που είχε μέσα. “Για κοίτα”, είπε κάποιος, “πώς γίνονται οι νοθείες”. Ο Νικόλας θύμωσε, αλλά εμείς, κάναμαν πως δεν είδαμαν!

Στο σπίτι του Εσάτ Πασά, που παρά τις δυο φορές που κάηκε, το έκαψαν, τα μάρμαρα που έμειναν όρθια, ήταν κάτασπρα, υπήρχε, ένας πολύ μεγάλος ελεύθερος χώρος, με πηγάδι. Εκεί παίζαμε σκλαβάκια, γινόταν σκυταλοδρομίες, τσουβαλοδρομίες, ποδοσφαιρικοί αγώνες, μονόζυγο και άλλα. Πλενόμαστε βγάζοντας νερό από το πηγάδι με τον κουβά. Το νερό ήταν πολύ καθαρό και το πίναμε.

Απέναντι ακριβώς ήταν το οικόπεδο του Γεροντάκη, όπου παίζαμε όταν τα άλλα μέρη είχαν λιμνούλες από το νερό της βροχής. Αυτό δεν είχε λιμνούλες.

Στο χώρο που είναι το 9o Δημοτικό σχολείο, εκείνα τα χρόνια ήταν ο 8ος Λ.Ε. (λόχος επισκευών). Οι ποδοσφαιρικοί αγώνες με τους στρατιώτες είχαν σαν έπαθλο: Μια κούτα τσιγάρα Ματσάγγου (χύμα), από εμάς, αν νικούσαν οι στρατιώτες, και από μια μερίδα φαγητό αν νικούσαμε εμείς! Τρώγαμε καλά και καλό φαγητό!

Μας έδιναν και ρουλεμάν για τα πατίνια μας. Εκεί μαθαίναμε μποξ , ζίου ζίτσου, Ελληνορωμαϊκή πάλη.

Μόλις μπαίνουμε από την κεντρική είσοδο του Κάστρου, υπάρχει ένας ελεύθερος χώρος, κάτω από τον πύργο του Θωμά. Εκεί, ιδιαίτερα τις Κυριακές, μετά την εκκλησία, παίζαμε: μούκα. μπίλιες, μπιτζάρια (τα πάνω καπάκια από τα πακέτα των τσιγάρων), φωτογραφίες, ποταμάκι,  αυτοκινητάκια (συρμάτινα που τα φτιάχναμε μόνοι μας, μερικά από αυτά ήταν έργα τέχνης).

Ακριβώς πάνω από την κεντρική είσοδο του Κάστρου, πάνω στο κάστρο, παίζαμε με τα πατίνια μας. Μερικά από αυτά ήταν πάρα πολύ ωραία και με ωραία σκαλίσματα.

Πολλά μπορεί να θυμηθείς, να δεις την πίσω πλευρά των ονείρων σου. Να δεις όσους είχαν τα ίδια όνειρα με σένα, τα διαφορετικά από σένα!

Να δεις τις νίκες σου, τα γονατίσματά σου. Να βρεις τα μέρη από όπου στάζουν ελπίδες και να λες: ” Όλα μπορεί ν’ αλλάξουν, για μια ζωή  χωρίς πολλές αναποδιές με πολλές χαρές, και χαμόγελα για όλους τους ανθρώπους. Τα σύννεφα που έχουν μαζευτεί, πάνω από τον όμορφο πλανήτη μας και τις κοινωνίες θα διαλυθούν”.   

Γράφει ο Γιώργος Μακρίδης