Η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να συγκλονίζεται από τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, παρά τις ρήξεις της και τις αλλαγές που έχουν επέλθει τα τελευταία 20-30 χρόνια στο κοινωνικό σώμα και οι οποίες την έκαναν, μας έκαναν όλους μας πιο κυνικούς και αδιάφορους.

Ας προσέξουμε κι ότι βαθμιαία η Πολιτεία και το οργανωμένο κράτος μοιάζει να έχει αποσυρθεί και από τις ευθύνες του να αντιμετωπίσει τον χουλιγκανισμό και τη νεανική βία.

Όχι γιατί είναι ένα αδιάφορο κράτος, αλλά γιατί έχει άλλες προτεραιότητες και εκτιμά ότι μέσα από άλλες πρωτοβουλίες, όπως η απασχόληση των νέων ή η καλύτερη εκπαίδευση, θα επιδράσει και στο θέμα της βίας.

Φαίνεται όμως ότι η νεανική βία έχει πια μια αυτονομία, ειδικά χαρακτηριστικά. Είναι ενδεικτικό ότι ακόμα δεν την πιάνουν τα ραντάρ του κοινωνικού ενδιαφέροντος, κάπως σαν να την υποτιμούμε. «Παιδιά είναι» λέμε ή ότι «τσακώνονται για τη μπάλα».

Και δεν είναι πια θέμα μόνο ενός κόμματος οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν. Είναι φανερό ότι χρειάζεται διακομματική συναίνεση, όπως και σε πολλά άλλα θέματα. Υπάρχουν θεσμοί με αυτονομία και επάρκεια πόρων και κατάρτισης για να αντιμετωπίσουν τη βία, όπως θα μπορούσε να είναι οι δήμοι, που τους έχουν παρατήσει το κεντρικό κράτος τελείως όπως υπάρχουν και θεσμοί κρατικής πρόνοιας που θα μπορούσαν να συμβάλλουν. Κατά συνέπεια θα πρέπει να δει η κυβέρνηση το ζήτημα της συνεργασίας όλων με όλους ώστε να αντιμετωπιστεί κατ’ αρχάς η έξαρση της βίας και οι οργανωμένες ομάδες.

Οι λύσεις πάντως δεν είναι απλές και κανείς δεν πρέπει να ισχυρίζεται ότι τις έχει έτοιμες. Το να σταματήσει το πρωτάθλημα μοιάζει μία λύση, αλλά τίποτα δεν εγγυάται ότι δεν θα είναι προσωρινή. Είδαμε ότι στα σχολεία εισβάλλουν ακόμα και οργανωμένες ακροδεξιές ομάδες, άρα πρέπει να ερευνηθεί και το πώς καλλιεργείται η πολιτική συνείδηση των νέων. Βλέπουμε ότι βαθαίνει το πρόβλημα.

Κατά συνέπεια, ίσως αυτό που χρειάζεται άμεσα είναι μία κινητοποίηση όλης της κοινωνίας και του συνόλου των θεσμικών φορέων. Μια πανστρατιά,  μία πυροδότηση του κοινωνικού και θεσμικού ενδιαφέροντος που θα σηκώσει ένα πρώτο τείχος στη βία και θα στείλει ένα ισχυρό μήνυμα.

Η προοπτική θα μας δώσει δύναμη για το παρόν

Το βάσανο των ημερών είναι ότι έχει χαθεί η έννοια του χρόνου. Ο χρόνος έχει σημασία όταν υπάρχει ένα παρελθόν και ένα μέλλον ώστε να τροφοδοτούν το παρόν. Εμείς ζούμε συνέχεια ένα παρόν. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, λίγο περπάτημα, δουλειά και επιστροφή, άντε με τα χίλια ζόρια να δούμε κανά φίλο, μάσκες, τεστ μία φορά τη βδομάδα νιώθουμε δεν νιώθουμε συμπτώματα, όλο ψάχνουμε το σώμα μην μας προέκυψε τίποτα, σίριαλ στην τηλεόραση, κανά βιβλίο, ατέλειωτη επικοινωνία μέσα από το δίκτυο.

Λίγο πολύ αυτό είναι το παρόν μας. Που μοιάζει πλούσιο, αλλά όλοι ξέρουμε ότι έχει γίνει μονότονο και μας σπρώχνει στην ατονία. Θυμόμαστε «πώς ζούσαμε πριν», θέλουμε να το ξαναζήσουμε, αλλά κάθε μέρα γίνεται πια μια απογοήτευση ότι τίποτα δεν προχωρά, ότι δεν ανοίγει κανένας δρόμος. Ένας συνδυασμός ήπιας μελαγχολίας και ατονίας.

Εντάξει, ίσως και να το δραματοποιώ και λίγο αν κι δεν είναι αυτός ο στόχος. Δεν βιώνουμε άλλωστε, όλοι το ίδιο τις ίδιες καταστάσεις. Υπάρχουν και πιο αισιόδοξοι, αλλά να προσέξουμε ότι υπάρχουν και πιο απαισιόδοξοι.

Το ότι «δεν ζούμε» πάντως όπως θα θέλαμε μπορεί να μοιάζει με κλισέ, αλλά ισχύει ακόμα και αν έχουμε πειστεί ότι πρέπει να τηρούμε τα μέτρα, να κάνουμε τα εμβόλια μας και να έχουμε εμπιστοσύνη στους ειδικούς. Τα κάνουμε όλα αυτά και με πίστη. Θέλουμε όμως και κάτι παραπάνω. Θέλουμε να δούμε έναν δρόμο για το μέλλον. Η προοπτική αυτή θα μας δώσει δύναμη για το παρόν.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr