Όλο το πρόβλημα που έχει η πολιτική κίνηση γύρω από τις τοπικές εκλογές, είναι η εκλογολογία. Από τη στιγμή που τελειώνουν οι δημοτικές εκλογές, αρχίζει η κουβέντα για τις επόμενες εκλογές, ποιος θα βάλει, ποιον θα στηρίξουν τα κόμματα κλπ. Αυτό όλο προκύπτει βέβαια από κύκλους ανθρώπων που δεν έχουν και τίποτα άλλο να κάνουν από το να πολιτικολογούν και να σχολιάζουν ως παρατηρητές. Γιατί κατά τα άλλα, η ζωή συνεχίζεται και χωρίς σχόλια. Και η σιωπηρή πλειοψηφία ζητά έργο και σοβαρή πολιτική.

Και υπάρχει αυτή καθ’ αυτή η πολιτική. Το είδαμε και στο δημοτικό συμβούλιο της Τρίτης για τον προϋπολογισμό που είχε έντονα πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό δεν είναι παράλογο, αλλά αντίθετα εύλογο, αφού ο προϋπολογισμός είναι ένα θέμα που προσφέρεται για πολιτική αντιπαράθεση. Άλλο που το κράτος φρόντισε με νόμους να μετατρέψει σε μεγάλο βαθμό και τη σύνταξη του προϋπολογισμού σε μία τεχνική υπόθεση, που σε συνδυασμό με τη στέρηση κονδυλίων προς τους δήμους να κάνει και περιττή τη δυνατότητα να μπορεί να σχεδιάσει τις πολιτικές του μακροπρόθεσμα ο εκάστοτε δήμος.

Στα Γιάννενα, όσο κι αν φαίνεται να παίρνει κάποιες στιγμές αρνητική τροπή η αντιπαράθεση δημοτικής αρχής και αντιπολίτευσης, στην πράξη η πολιτική συνθήκη είναι παρούσα. Η δημοτική αρχή υπερασπίζεται τις επιλογές της και η αντιπολίτευση προβάλλει την οπτική της. Έτσι πάει… Και ούτε είναι πρόβλημα ιδιαίτερο η απλή αναλογική που στέρησε από ευρείες πλειοψηφίες τον Δήμαρχο. Στις προηγμένες χώρες τα δημαρχεία διοικούνται από πολιτικές συμμαχίες που προκύπτουν από αναλογικά εκλογικά συστήματα. Μόνο στην Ελλάδα φοβόμαστε τον προγραμματικό λόγο που προσβλέπει σε συμμαχίες. Όλοι αυτοδυναμία θέλουν.

Μόνο που την τελευταία φορά στον Δήμο Ιωαννιτών το εκλογικό σώμα έδωσε αρκετές ψήφους σε πολλές παρατάξεις. Που σημαίνει ότι εμμέσως ζήτησε περισσότερες συμμαχίες.

Από εκεί και πέρα, μόνο η πολιτική δίνει περιεχόμενο και στον πολιτικό λόγο κι ας ακούγεται αυτό λίγο ταυτοσημία. Αν θέλεις κάτι να γίνει στη δημοκρατία, του δίνεις περιεχόμενο και προσπαθείς να βρεις με ποιους θα το υλοποιήσεις. Κι αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε με αναλογικά ούτε με πλειοψηφικά συστήματα. Περιεχόμενο αναμένει και ο πολίτης.

Οι θάνατοι μας ταράζουν αυτές τις μέρες

Οι θάνατοι μας ταράζουν πολύ αυτές τις μέρες. Οχι ότι μπορεί να γίνει αλλιώς, είναι όμως η πανδημία που μας έχει αλλάξει και ταραζόμαστε στο άκουσμα μίας απώλειας. Κάθε θάνατος είναι σκληρός, ακόμα κι αν είναι από «φυσικά αίτια» όπως λέμε. Αλλά αυτή την περίοδο λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις, γιατί επιτείνει ένα ρεύμα ανησυχίας που κυριαρχεί γύρω μας.

Η ασθένεια, η αδυναμία, η ανασφάλεια εισβάλλουν στη ζωή μας από κάθε ρωγμή και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ρωγμή από την πανδημία.

Από την άλλη, σε μία τάση εξισορρόπησης, έχει αυξηθεί και το ενδιαφέρον μας για τους άλλους. Ανακαλύψαμε βίαια σχεδόν, ότι η Υγεία είναι ένα μοναδικό αγαθό και ενδιαφερόμαστε πολύ για την υγεία των φίλων και των συγγενών μας.

Μία ειδικότερη όμως συνθήκη, αυτή του εγκλεισμού και της απομόνωσης λόγω των μέτρων πρόληψης ή του φόβου της επαφής, φαίνεται ότι μειώνει και την πρόληψη. Κάποιοι μπορεί να γίνονται πιο ανήσυχοι και να ψάχνουν συνέχεια συμπτώματα κορωνοϊού, κάποιοι άλλοι όμως φοβούνται ακόμα και να πάνε στο γιατρό τους για ένα άλλο χρόνιο πρόβλημα. Ή πιστεύουν ότι θα κάνουν έναν έλεγχο, όταν περάσει η κρίση.

Αλλά αργεί η έξοδος και πρέπει να προσέχουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr