Αν προσέξει κάποιος την ειδησεογραφία των ημερών για την κακοκαιρία, θα δει ότι χρησιμοποιούνται μοτίβα που τα γνωρίζουμε πια και από την πανδημία. Ακούμε για υφέσεις και εξάρσεις, για ανατροπές, για κινητοποίηση του μηχανισμού κλπ. Και μπορεί αυτό να είναι αποτέλεσμα ενός ομογενοποιημένου λόγου των κυρίαρχων Μέσων Ενημέρωσης μέσα από τον οποίο «διαβάζουν» όλες τις μεγάλες κρίσεις, αυτό όμως δείχνει και το πρόβλημα πια. Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε συνέχεια και νέες κρίσεις.

Ας αναλογισθούμε και το γεγονός ότι είμαστε σε φάση κρίσης από το 2008-2009 όταν άρχισε η διεθνής συζήτηση για την ύφεση στην οικονομία και σίγουρα μετά το 2010 όταν άρχισε πια και η πολιτική ανατροπής όσων γνωρίζαμε ως τότε επί πολλές δεκαετίες για την οικονομία.

Υπάρχει ένας λόγος περί κρίσεων, σταθερά παρών σχεδόν 15 χρόνια τώρα. Αλλά είναι και υπαρκτές και αυτές οι κρίσεις, στις οποίες και σαφώς πρέπει να συμπεριλάβουμε και τις μεγάλες φυσικές καταστροφές και τις πυρκαγιές (όπως στην Ηλεία, το Μάτι κ.α) που είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια εκατοντάδων ανθρώπων.

Ως προς τη γλώσσα περί κρίσεων και ειδικά τη δημοσιογραφική, φαίνεται ότι χρειάζεται πια ένα είδος παρέμβασης ώστε τουλάχιστον να μην μεταδίδει υπερβολική αίσθηση άγχους και ανησυχίας στο κοινό. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ καλύτερο να αναδεικνύονται τα πραγματικά γεγονότα και οι πληροφορίες ώστε να διαμορφώνει μόνος του άποψη, αρχικά, ο πολίτης. Οι ερμηνείες είναι ένα δεύτερο επίπεδο αλλά κι εκεί χρειάζεται γερή τεκμηρίωση και αποφυγή σίγουρα του κομματικού λόγου, ο οποίος έχει τη θέση του, αλλά σε δεύτερο επίπεδο.

Όμως υπάρχει και ένα θέμα με τις ίδιες της κρίσεις. Αν είναι τόσο πολλές, ίσως πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε και πιο ενιαία. Να μπορούμε δηλαδή να αναγνωρίζουμε στην εποχή μας, ότι έχει πολλά και ρευστά όρια, ότι δεν υπάρχει σταθερότητα σε πολλά σημεία του πλανήτη, ότι υπάρχουν μείζονες κίνδυνοι όπως η Κλιματική Κρίση ή η Πανδημία και θα πρέπει συνολικά ο πλανήτης να αντιμετωπίσει τις νέες καταστάσεις με συλλογικότητα και κοινή δράση. Ας το δούμε και έτσι ώστε να πάψουμε να είμαστε και αποσπασματικοί.

Το αίσθημα της απομόνωσης

Ένα προβληματικό στοιχείο που είχε αυτός ο χιονιάς είναι ότι μας ανησύχησε πολύ και επί ημέρες, χωρίς όμως να φανεί στο τέλος ότι υπήρξε και κάποιο αποτέλεσμα από αυτήν την ανησυχία.

Το ανησυχητικό κλίμα ήταν διάχυτο όλη την προηγούμενη εβδομάδα όσο γινόταν και πιο σίγουρες οι μετεωρολογικές προβλέψεις. Είδαμε όμως ότι τη δύσκολη ώρα, όταν και επιβεβαιώθηκε ότι ο καιρός θα ήταν πολύ βαρύς, πολύς κόσμος βρέθηκε εκτεθειμένος επί ώρες στα καιρικά φαινόμενα και ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν αντέδρασε άμεσα.

Ίσως όμως αυτή να είναι και μία πηγή ανησυχίας, ότι φοβόμαστε δηλαδή, ότι θα μείνουμε στο τέλος εκτεθειμένη, ότι δεν θα μας προστατεύσουν οι κρατικοί θεσμοί που είναι αρμόδιοι για κάτι τέτοιο.

Για να μειωθεί αυτή η ανησυχία, δεν αρκεί να γίνονται δηλώσεις εκ των προτέρων, για την ετοιμότητα του μηχανισμού. Χρειάζεται να είναι απλώς αποτελεσματικός. Και συχνά, δεν χρειάζονται παρά μόνο μερικές απλές κινήσεις. Για παράδειγμα, μπορεί ο καιρός να αγριέψει τόσο που να εγκλωβιστούν οδηγοί και να μην είναι εύκολο να απεγκλωβιστούν άμεσα τα οχήματα. Ένα νερό όμως και λίγη τροφή μπορεί να φτάσει άμεσα και σε αυτόν τον οδηγό.

Ο κόσμος καταλαβαίνει πότε κι αν ένα φυσικό φαινόμενο υπερβαίνει τις ανθρώπινες προβλέψεις. Δεν καταλαβαίνει όμως γιατί πρέπει να είναι και να αισθάνεται μόνος και απομονωμένος, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr