Ο πολύ μεγάλος αριθμός νεκρών από κορωνοϊό στη χώρα μας είναι ίσως η πιο δραματική πτυχή της δύσκολης κατάστασης που βιώνουμε με την πανδημία. Καμία ζωή δεν είναι στατιστικό μέγεθος για να το ξεπερνάμε απλώς με μία αναφορά στις καθημερινές μετρήσεις. Αλλά ούτε έχει σημασία να κάνουμε συγκρίσεις με άλλες χώρες, αν δεν θέλουμε να οδηγηθούμε και σε κάποια συμπεράσματα που θα μας επιτρέψουν να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την κατάσταση.

Και το ζήτημα δεν είναι να πάρει κάποιο πλεονέκτημα σε αυτή τη συζήτηση για τη διαχείριση της πανδημίας, η κυβέρνηση ή η αντιπολίτευση. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε οι περισσότεροι τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει καλύτερα δύο χρόνια τώρα και τι θα πρέπει να κάνουμε στο μέλλον.

Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός ότι κλείνουμε δύο χρόνια με την πανδημία, δείχνει και το όριο μέσα στο οποίο είχαμε τα περιθώρια να κινηθούμε. Και φαίνεται ότι θα είμαστε καιρό ακόμα με τον κορωνοϊό που σημαίνει ότι υπάρχει το χρονικό περιθώριο να εφαρμοστούν νέες πολιτικές διαχείρισης.

Δύο πράγματα μπορούσαν να γίνουν και ίσως να μπορούν ακόμα να γίνουν. Το πρώτο είναι η υποστήριξη των νοσοκομείων και του συστήματος Υγείας. Ακόμα και μέσα στην παρατεταμένη οικονομική κρίση που διέρχεται η χώρα εδώ και χρόνια, με χαρακτηριστική την έλλειψη δημόσιων πόρων, θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ολοκληρωμένη η υποστήριξη της Υγείας και των μονάδων της.

Το δεύτερο είναι σχετικό. Η πρωτοβάθμια Υγεία με τα Κέντρα Υγείας και τις ΤΟΜΥ έπρεπε να έχουν ενισχυθεί τόσο ώστε να είναι στην πρώτη γραμμή βοήθειας του κάθε πολίτη. Για αυτό υπάρχει η πρωτοβάθμια Υγεία.

Αυτές οι κινήσεις πρέπει να γίνουν ακόμα και αύριο. Για τους επόμενους μήνες ο πολίτης θα πρέπει να αισθάνεται ότι το κράτος είναι δίπλα του.

Οδηγός για δύσκολα θέματα

Τις ημέρες αυτές της πανδημίας, που έγιναν εβδομάδες και μήνες ολόκληροι, είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ και με μερικά θέματα για τα οποία άλλες φορές δεν περίσσευε ο χρόνος. Είναι κι ότι μείωσα τις επαφές ακόμα και στις περιόδους που δεν έχουμε καραντίνα, οπότε ένας κάποιος χρόνος περίσσεψε και για θέματα εκτός καθημερινής δουλειάς.

Έτσι ασχολήθηκα με το Κυπριακό διαβάζοντας χιλιάδες σελίδες όπως από το δίτομο έργο του Αβέρωφ ή του Κρανιδιώτη και άλλων συγγραφέων που έζησαν από κοντά τα γεγονότα ήδη από το τέλος του ’50 καθώς και σειρά από άρθρα πιο σύγχρονα.

Επίσης, ασχολήθηκα και με το φαινόμενο της διεθνούς τρομοκρατίας, από το οποίο προκύπτουν και κάποια συμπεράσματα για το ζήτημα της βίας και στις μέρες μας.

Επί των θεμάτων αυτών, θα τα συζητήσουμε μία άλλη φορά- άλλωστε υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά να κάνω και ακόμα είμαι στα βασικά. Πρόσεξα όμως ακριβώς σε αυτό το πεδίο μία κρίσιμη έλλειψη και αδυναμία. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς πρέπει να το κάνει μόνος του ο αναγνώστης. Λείπουν δηλαδή βασικά εργαλεία για να προσεγγίσεις τόσο μεγάλα ζητήματα, από έγκυρες περιλήψεις και συνοπτικές παρουσιάσεις μέχρι οδηγούς για το άπειρο υλικό που υπάρχει.

Αν όμως δεν είναι εύκολο για τον σημερινό Έλληνα να προσεγγίσει θέματα όπως το Κυπριακό, ακόμα κι αν είναι έτοιμος να αναλάβει το δύσκολο έργο, τότε υπάρχει ένα ζήτημα για το πώς διαμορφώνονται οι κοινές απόψεις των πολιτών στις μέρες μας;.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr