Οι αλλαγές που θα επέλθουν στην πόλη σύμφωνα με τις εξαγγελίες, τις προσδοκίες και τα όνειρα που έχουμε όλοι μας, είτε είμαστε πολιτικοί, είτε πολίτες, θα προέλθουν άραγε μέσα από την πολιτική ή μέσα από τα τεχνοκρατικά προγράμματα;

Το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί ισχύουν και τα δύο. Χρειαζόμαστε πολιτική, τεχνοκρατισμό, αλλά και όραμα. Και παραδόξως στις μέρες μας μάλλον λείπει περισσότερο το όραμα.

Περάσαμε όμως παλιότερα, πολύ καιρό, δεκαετίες ολόκληρες που μιλάγαμε για οράματα, σε βαθμό που κορέστηκε ακόμα και η ίδια η λέξη. Καταναλώσαμε τόσο πολύ «όραμα» και είδαμε τόσο λίγο να υλοποιείται τελικά, που στο πέρασμα του χρόνου το αφήσαμε πίσω. Αλλά και αυτό το αντικατέστησε, όπως η υλοποίηση προγραμμάτων, τα σχέδια και τα συγχρηματοδοτούμενα έργα, ο ρεαλισμός και ο ύμνος για την τεχνική, όλα καλά και όλα ωραία, πάλι όμως νιώθουμε ότι δεν μας πήγαν και πολύ μακριά επίσης.

Όσο για τη πολιτική, εκεί ίσως να είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Συνηθίσαμε ακόμα και τη μεγάλη αποχή στις εκλογές και μας φαίνεται λογική, αφού έπεσε πολύ η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτικών και πολιτών. Τον χώρο όμως που μένει όταν αποσύρεται η πολιτική, τον καλύπτουν οι δυνάμεις της ακροδεξιάς αντιπολιτικής που μια χαρά στρώνονται όμως και στα πολιτικά έδρανα μόλις υφαρπάξουν την ψήφο των δυσαρεστημένων και αρχίζουν να υλοποιούν την πολιτική του μίσους κατά της δημοκρατίας και του ανθρώπου.

Που σημαίνει μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, ότι οι πόλεις μας δεν θα αλλάξουν παρά μόνο αν τα αυξήσουμε όλα. Να αυξήσουμε την πολιτική, τη συμμετοχή στα κοινά των πολιτών, αλλά και την επιστήμη και τον τεχνικό προγραμματισμό και την υλοποίηση έργων. Θέλουμε ακόμα περισσότερη ένταση σε αυτή την προσπάθειά μας να δούμε κάποτε να γίνονται όσα επιθυμούμε και ονειρευόμαστε. Ένταση και όχι υποχώρηση ή αδιαφορία.

Ένα τεράστιο πάρκινγκ θα είναι το παραλίμνιο;

Επειδή είναι λογικό να μας ανησυχεί που κόβονται τα πλατάνια στο παραλίμνιο αφού πολλές γενιές έχουν μεγαλώσει μαζί με αυτήν την εικόνα, θα πρέπει να μας κινητοποιεί και η επόμενη ημέρα. Και όχι μόνο η πρόληψη και η προστασία των δένδρων που έχουν μείνει ή η αναπλήρωση των κομμένων, που είναι θέμα των ειδικών.

Να μας απασχολεί η σχέση μας με τη φύση και το πράσινο μέσα στην πόλη. Αποδείχτηκε ότι δεν είναι δεδομένο. Άλλωστε ένα μέρος του είναι δημιούργημα ανθρώπων παλιότερων δεκαετιών που φύτεψαν τα δένδρα όχι μόνο στο παραλίμνιο αλλά και σε όλους τους λόφους γύρω από την πόλη που τους θεωρούμε δεδομένους ως δάσος.

Κι από μόνο του το αισθητικό πρόβλημα σήμερα δεν αρκεί ια να μας κινητοποιεί. Στο κάτω κάτω, το βλέμμα έχει συνηθίσει ήδη τα «ανοίγματα» που αφήνουν τα κομμένα πλατάνια. Δεν συνηθίζεται όμως το ίδιο όλο αυτό το «τείχος» από παρκαρισμένα αυτοκίνητα που χαρακτηρίζουν το παραλίμνιο. Αλήθεια αυτή είναι η εικόνα που θέλουμε για αυτή την εντυπωσιακή παραλίμνια οδό; Ένα τεράστιο πάρκινγκ;

Κατά συνέπεια, αυτό που χρειαζόμαστε είναι μία νέα σχέση με το πράσινο, με τα δένδρα και τη φύση μέσα στην πόλη. Πολλές πόλεις στην Ευρώπη το έχουν πετύχει. Εμείς ακόμα το ψάχνουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr