Μετά από έναν χρόνο από την έναρξη της επιχείρησης εμβολιασμού στη χώρα μας, αποδείχτηκε ότι τα βασικά για την αντιμετώπιση της πανδημίας ισχύουν ακόμα όσα ίσχυαν και πέρυσι. Αντιμετωπίζεται με μάσκες, μέτρα πρόληψης, αποστάσεις, εμβόλια και φάρμακα. Και τα βασικά στοιχεία τα δίνει και τα ενισχύει ο συνεχής έλεγχος με τα τεστ ώστε να λειτουργούν οι περιορισμοί της μετάδοσης. Στην πράξη είναι ένα δίπτυχο (μέτρα και ιατρική) και είναι ακριβώς αυτό που κάνουμε και ισχύει και σήμερα.

Αυτή η σχετική απλή βάση αντιμετώπισης, δεν έγινε ξεκάθαρη από όλους και όλες τις πλευρές όλο αυτό το διάστημα. Και οι ευθύνες είναι μοιρασμένες σε όλες προφανώς τις πλευρές, με αυτές της κυβέρνησης μεγαλύτερες αφού αυτή είναι που λαμβάνει τις αποφάσεις και τις υλοποιεί κιόλας συχνά με αυστηρό τρόπο και καταστολή.

Γιατί όμως έχει σημασία να τονίζουμε τα βασικά μέτρα που απαιτούνται και σήμερα; Αφενός γιατί χρειάζεται, αφού η πανδημία είναι εδώ και τρομάζει τον κόσμο. Αφετέρου γιατί ακόμα κι αν δεν γίνεται κατανοητό το πλαίσιο από όλους, δεν θα πρέπει να σταματήσει και η προσπάθεια για κατανόηση. Δεν μπορεί να σταματήσει δηλαδή η καμπάνια για τον εμβολιασμό, αντίθετα πρέπει να ενταθεί ώστε να γίνει δεκτή κι εκεί που υπάρχουν ακόμα αντιστάσεις. Ή θα πρέπει να υπάρχει μέριμνα για διαθεσιμότητα σε μάσκες ή αντισηπτικά ώστε να μην υπάρχουν κενά στην πρόληψη. Και το κόστος μίας μάσκας είναι κρίσιμο για μία οικογένεια.

Στην ουσία, η πανδημία μας δείχνει ότι μία πολιτική για τη δημόσια Υγεία δεν σταματά ποτέ και σε αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση η πανδημία του συγκεκριμένου κορωνοϊού. Η πολιτική υπεράσπιση της ζωής είναι μία βασική πολιτική της δημοκρατίας. Ας το δούμε κι έτσι για να κατανοήσουμε την ανάγκη της και σήμερα.

Ζωτική η συνάντηση στον πολιτισμό

Σινεμά δεν πάμε, συναυλίες δεν πάμε, πουθενά δεν πάμε. Αυτή είναι η κατάσταση δύο χρόνια τώρα με τον πολιτισμό με κάποιες εξαιρέσεις ίσως το καλοκαίρι που πήγε κάμποσος κόσμος στα ανοιχτά θέατρα. Κι αυτή η κατάσταση δημιουργεί μία πρωτόγνωρη συνθήκη που έχει ως πρώτο πρώτο αποτέλεσμα το πλήγμα στην καλλιτεχνική ζωή.

Τα λέγαμε και πέρυσι και ισχύει και φέτος ότι πρέπει να βρεθούν τρόπου να υποστηριχθούν οι καλλιτέχνες ώστε να κρατηθούν και να επανέλθουν στο έργο τους όταν τελειώσει η πανδημία. Αν υπάρχει δυνατότητα και για έργο όσο διαρκεί η έξαρση της πανδημίας, όπως έγινε μέσα από τις πλατφόρμες, ακόμα καλύτερα. Είναι ζωτικό να επιβιώσει ο πολιτισμός.

Μετά όμως είναι και το θέμα της συνάντησης του κοινού. Όσο κι αν μπορούμε να δούμε πολλά πράγματα από τους υπολογιστές, τίποτα δεν αντικαθιστά το ίδιο την συνάντηση και την επαφή σε έναν χώρο πολιτισμού. Είμαστε μείον και αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε., Για αυτό και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σβήσουμε την πανδημία και να επανέλθουμε εκεί έξω.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr