Αυτή τη στιγμή κανείς μας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη βαριά αίσθηση απογοήτευσης, φόβου και ανησυχίας, που έχει δημιουργήσει η τεράστια αύξηση των κρουσμάτων. Είναι και λογική άλλωστε μία τέτοια αντίδραση. Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί άλλωστε ώστε να μη νιώθουμε αυτή τη διαρκή θλίψη. Θλίψη που μπορεί να μετατρέπεται και σε θυμό, αλλά και σε απομάκρυνση και απομόνωση. Είναι συμπεριφορές που τις έχουμε ξαναδεί πολλές φορές από τον Μάρτιο του 2020, σε διάφορα στάδια και διάφορες εκδοχές. Με τη διαφορά ότι τώρα μοιάζει να συμπυκνώνονται όλα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα. Σαν να ζούμε όλη την πανδημία σε λίγα 24ωρα.

Παρά τη μεγάλη πίεση όμως που μας κάνει και να μην μπορούμε να σκεφθούμε και πάντα με ψυχραιμία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι και πάλι καλά αντιδρά η κοινωνία. Δεν έχουμε εξάρσεις και απρόβλεπτες συμπεριφορές, ούτε μεγάλους ανορθολογισμούς. Και είναι απορίας άξιον που βρίσκει το κουράγιο ο κόσμος και προσαρμόζεται. Ίσως να λειτουργεί πια η εμπειρία που συσσωρεύθηκε αυτούς τους μήνες όπως και η γνώση των δεδομένων. Ξέρουμε πια τι αντιμετωπίζουμε και έχουν φύγει και οι ψευδαισθήσεις και οι μυθολογίες. Εκτός βέβαια ενός όχι και τόσο μικρού πυρήνα «αρνητών» που δεν καταλαβαίνει τίποτα, ζει μέσα σε θεωρίες συνομωσίας και υπονομεύει την κοινωνική συνοχή.

Το πρόβλημα που παρουσιάστηκε με τη ζήτηση για τεστ, χτες, ξεκίνησε από την πολύ γρήγορη τροπή που πήραν οι εξελίξεις. Όταν καλείσαι να ελέγξεις μία τυχαία επαφή που είχες και την ανησυχία από τα συμπτώματα της νόσου που μοιάζουν ακόμα και με κρυολόγημα, είναι λογικό να ψάχνεις για τον καλύτερο έλεγχο. Η Πολιτεία έπρεπε να είχε προβλέψει αυτή τη ζήτηση και να έχει ρυθμίσει το θέμα του κόστους του μοριακού τεστ.

Με αυτήν την αφορμή, φαίνεται και η μεγαλύτερη εικόνα. Πλέον, η πλειοψηφία της κοινωνίας ξέρει λίγο πολύ τι πρέπει να κάνει και έχει εικόνα για τα μέτρα που πρέπει να τηρεί. Από την άλλη θα πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο ότι δεν γίνεται και να κλείσει η χώρα και να μείνουν όλοι μέσα αποκλεισμένοι.

Κατά συνέπεια όλο το βάρος πέφτει στο πώς θα εφαρμοστούν τα μέτρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κρίσιμο πρόβλημα.

Από το πολιτικό στο υποκειμενικό

Αυτό που προκαλεί το χάος με την πανδημία, είναι ότι δεν μπορείς να βρεις κανένα σημείο ισορροπίας, κανονικότητας όπως τη λέμε σήμερα. Και αυτό γίνεται ακόμα σοβαρότερο πρόβλημα σε χώρες σαν τη δική μας που λείπουν έτσι κι αλλιώς τα σημεία ισορροπίας σε πολλούς τομείς.

Αν κάνουμε το λάθος και δούμε τη διαχείριση των προβλημάτων που έχουν προκύψει, μόνο μέσα από τον πολιτικό ορίζοντα, τότε θα βυθιστούμε στο χάος. Από τη μία μια κυβέρνηση που λέει ότι τα κάνει όλα όπως πρέπει, τέλεια κι από την άλλη μία αντιπολίτευση που ασκεί κριτική σαν μην είναι παγκόσμιο το πρόβλημα. Καταλήξαμε να κομματικοποιήσουμε και μία νόσο.

Θα μπορούσε πάντως η κυβέρνηση να εκμεταλλευτεί τις όποιες προσπάθειες συνεννόησης κάνει η αντιπολίτευση.

Αν πάλι το δούμε μόνο κοινωνικά το ζήτημα εκεί πέφτουμε συχνά στο πρόβλημα της «άποψης». Όλοι έχουν μία άποψη, για θέματα όμως που δεν χωράνε απόψεις και γνώμες, αλλά μόνο στοιχεία και δεδομένα. Δεν είναι θέμα άποψης το ποιος είναι ο ρόλος της ακίδας του ιού ή πώς λειτουργεί ένα φάρμακο. Κι όμως ακούς συχνά το «θέλω να εκφράσω την άποψή μου» για θέματα εντελώς ιατρικά. Που σημαίνει ότι δεν έχουμε δει καλά τις προτεραιότητες της δημοκρατίας και θεωρούμε ότι ελευθερία είναι απλώς να λέμε ό,τι θέλουμε ως υποκειμενικότητες και μόνο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr