Το πικρό χιούμορ των τελευταίων ημερών, λέει ότι «όλοι θα κολλήσουμε». Κανείς δεν θέλει να κολλήσει βέβαια, αλλά κάπως πρέπει να ξορκιστεί και αυτή η τόσο αρνητική αίσθηση που αφήνει η παράθεση των αριθμών των κρουσμάτων. Κι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν ήμασταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο παρά το γεγονός ότι υπήρχαν προειδοποιήσεις από επιστήμονες για μεγάλους αριθμούς έστω για λίγες ημέρες αργότερα. Ίσως όμως, να είναι στην ανθρώπινη φύση να θέλει να υλοποιηθούν τα πιο ευνοϊκά σενάρια και να πιάνεται από τις πιο αισιόδοξες προοπτικές. Ίσως να φταίει και η κυβέρνηση που ασχολήθηκε πολύ με τις πρακτικές πλευρές που έθετε η αγορά, με την ανάγκη της οικονομίας να στηριχθεί στην εορταστική κίνηση των ημερών. ‘

Και ίσως να υπάρχει και μία κούραση πια όλων των πλευρών από το σφυροκόπημα της πανδημίας επί σχεδόν δύο χρόνια.

Δεν μπορείς να αποδεχθείς εύκολα ότι «δεν τελειώσαμε» ακόμα με την πανδημία και αυτό μας κάνει να παραβλέπουμε τις χειρότερες πτυχές της πραγματικότητας.

Από την άλλη, μπορεί να ακουστεί παράταιρο μέσα στον φόβο και τη μελαγχολία των ημερών, αλλά είναι και  αυτή η σκοτεινή πλευρά που δεν μας αφήνει να δούμε και τι κατακτήσαμε όλο αυτό το διάστημα. Έχουμε τα εμβόλια που δεν τα είχαμε πριν από ένα χρόνο και βλέπουμε σε πολλές στατιστικές από πολλές χώρες πόσο μειώνουν τον κίνδυνο της σοβαρής νόσησης, όπως έχουμε και νέα φάρμακα για θεραπεία και σαφώς έχουμε και μεγαλύτερη εμπειρία από το ιατρικό προσωπικό στη θεραπεία.

Τι λείπει; Θα λέγαμε ότι έπρεπε από τη μία πλευρά να είναι πιο συντονισμένες οι κυβερνήσεις ιδιαίτερα της Ευρώπης που είναι ο χώρος μας και θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη βούληση για συνεργασία και κοινές πολιτικές. Μας λείπει αυτή η κοινή στάση των ευρωπαϊκών κρατών που πάνω τους θα μπορούσαν πιο εύκολα να αποθέσουν την ευθύνη για τον συντονισμό των πολιτικών αντιμετώπισης της πανδημίας, οι περισσότεροι των πολιτών.

Και μας λείπει και η συνεργασία και η ενότητα μέσα στην κοινωνία. Γιατί ακόμα και αν υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που δεν εμβολιάζεται ή δεν πιστεύει στην δύναμη της νόσου, θα μπορούσε και αυτό το τμήμα των πολιτών να έβαζε μεγαλύτερη πλάτη στις κοινές πολιτικές και την τήρηση των μέτρων. Γιατί όσο κι αν φαίνεται παράδοξο ή αντιφατικό, όλοι μαζί καλούμαστε να περάσουμε τον κάβο και όλοι θέλουμε να βρούμε την έξοδο προς τη θάλασσα της ηρεμίας και της ασφάλειας.

Αυτό το «μαζί» θέλει δουλειά ακόμα.

Οι ιστορίες του Βαγγέλη Σιαφάκα

Ένα σχόλιο για το συγγραφικό αποτύπωμα του σημαντικού  Γιαννιώτη δημοσιογράφου Βαγγέλη Σιαφάκα που έφυγε από τη ζωή, ως αποχαιρετισμός.

Είχα διαβάσει το βιβλίο του «Με μία χιλιάρα Καβασάκι» (Πόλις 2016) αρκετό καιρό μετά την έκδοσή του και σχεδίαζα πια να κάνω μία αναφορά σε ένα αφιέρωμα συνολικότερο για τη γιαννιώτικη λογοτεχνία του σήμερα, αλλά ο χρόνος δεν μας ρωτά.

Αυτό που έφερε κατά πρώτο ο Β. Σιαφάκας στα τοπικά μας γράμματα είναι ότι μετέθεσε χρονικά το όριο της αφήγησης. Διηγήθηκε ιστορίες που αφορούσαν ως και το ’70 και αργότερα την κοινωνική ιστορία της πόλης, από την κατοίκησή της από νέους εσωτερικούς μετανάστες, από τη σύγκρουση του παλιού τρόπου ζωής με τους νέους τρόπους, από την ασφυκτική αγωνία των νέων να πιάσουν τη ζωή και να τη ζήσουν. Και πρόσθεσε και μία νέα τοπογραφία (τα μποστάνια, οι νέες γειτονιές, η διασκέδαση…). Και το έκανε με μία πρώτης τάξεως γραφή, μία αφομοιωμένη γλώσσα του νέου ρεαλισμού, στα χνάρια των αναφορών του στον Χατζή και τον Χουλιαρά και με έναν αέρα από τον ιταλικό κινηματογράφο. Αναλογίες σε αυτό το υψηλό επίπεδο βρίσκει κανείς ίσως και στη γραφή του Μιχάλη Σπέγγου όταν κάνει και εκείνος αναφορές στη ζωή της πόλης, «από τα κάτω».

Η δεύτερη συνεισφορά του είναι στην ιστορία της Αριστεράς, στη γενεαλογία της κομμουνιστικής ανανέωσης του ’70 μέσα από τις διηγήσεις για τον «Ρήγα Φεραίο» και την ιταλική του εκδοχή, η οποία γνωρίζουμε ότι επηρέασε ιδιαίτερα τη μετέπειτα πορεία της αριστεράς, κυρίως μέσα από τα πρόσωπα που συνέχισαν στην πολιτική σκηνή.

Τα διηγήματα του Βαγγέλη Σιαφάκα έχουν βρει ήδη μία θέση στη σημαντική διαδρομή της γιαννιώτικης λογοτεχνίας με πανελλήνια απεύθυνση και θα συνεχίσουν και στο μέλλον να αναγνωρίζονται ως ξεχωριστά και άξια αναφοράς όσο θα τα ανακαλύπτει και νέο κοινό. Ας τα διαβάσουμε στη μνήμη του.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr