Τα διλήμματα που έχει μπροστά της η κυβέρνηση στη διαχείριση της πανδημίας γίνονται φανερά όταν καλείται να πάρει μέτρα περιορισμού. Τη Δευτέρα το απόγευμα ήταν ακριβώς σε μία θέση που δεν πατούσε πολύ γερά πάνω στο έδαφος της σιγουριάς. Παρ’ όλα αυτά και παρά τη σκληρή στάση της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ούτε και οι πολίτες, όλοι εμείς, είμαστε σίγουροι για το τι πρέπει να γίνει.

Φάνηκε ότι δόθηκε λίγο περισσότερος χρόνος διαθέσιμος στην αγορά, αφού τα μέτρα θα ισχύσουν από τις 3 Ιανουαρίου. Έχει ξαναϋπάρξει αυτή η κατάσταση, αυτό το ερωτηματικό του πόσο χρόνο πρέπει να διαθέσουμε. Άλλωστε υπάρχει και μία σχετικότητα που έχει να κάνει με την πραγματικότητα. Τι νόημα έχει δηλαδή να αποφασίσεις ότι αύριο τα μπαρ πχ θα κλείνουν στις 12 όταν μπροστά σου έχεις Πρωτοχρονιά. Είναι σαν τους λες μην ανοίγετε καθόλου. Και ποιος θα ήταν τόσο σίγουρος ώστε να αποφασίσει για μία ολόκληρη αγορά να μην ανοίξει καθόλου.

Από την άλλη, λέμε εύκολα, κλείστα όλα, μείωσε τα ωράρια, μείωσε τον συγχρωτισμό. Τι άραγε θα γίνει όμως, από την άλλη εβδομάδα όταν θα αναγκαστεί πολύς κόσμος και ιδιαίτερα νέοι, να μαζευτούν στα σπίτια, χωρίς αποστάσεις και μάσκες φυσικά.

Για αυτό άλλωστε και το κρίσιμο πια δεν είναι η αυστηρότητα των μέτρων- γιατί είναι δεδομένο ότι πρέπει να υπάρξουν περιορισμοί στις μαζικές κυρίως συγκεντρώσεις. Το κρίσιμο είναι να έχουμε εκπαιδευτεί όλοι μας πάνω στο τρίπτυχο: Μάσκες, αποστάσεις, εμβολιασμοί. Αν αυτό το τρίπτυχο δεν το εμπεδώσουμε, δεν το κάνουμε δικό μας τρόπο ζωής, όσα μέτρα κι αν εφαρμοστούν και όσα πρόστιμα και να πέσουν, δεν θα ανοίξει ο δρόμος για μία μετωπική, συλλογική αντιμετώπιση της πανδημίας.

Απόδειξη είναι το μέτρο με τις υποχρεωτικές μάσκες σε όλους τους εξωτερικούς χώρους. Περπατώ δηλαδή στο δρόμο μόνος μου, προσέχω, έχω κάνει και τις τρεις δόσεις και θα μου ρίξει κάποια αρχή πρόστιμο αν δεν φοράω μάσκα: Δικαιούται, αλλά είναι άδικο και άχρηστο μέτρο. Και εφαρμόστηκε για να θυμίζει τις υποχρεώσεις τους σε όσους δεν τηρούν τα μέτρα ενάμιση χρόνο τώρα.

Κάπως πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να επέλθει και η κοινή λογική σιγά σιγά.

Η ρεαλιστική πολιτική του Κάρολου Παπούλια

Το χαρακτηριστικό της πολιτικής διαδρομής του Κάρολου Παπούλια είναι ότι άνοιγε δρόμους με βάση τη μέθοδο της «ρεαλιστικής πολιτικής». Άνοιγε το πλαίσιο, άλλαζε τα δεδομένα, αξιοποιώντας την κατάσταση που υπήρχε και τις δυναμικές που είχαν δημιουργηθεί. Αυτή είναι μία πολιτική που εφαρμόζεται στη διπλωματία, πολλά μυστικά της οποίας τα αγνοούμε. Όμως τα εφάρμοζε και σε περιπτώσεις που υπήρχε και κοινωνικός αντίκτυπος, ώστε να υπάρχει και κοινωνική πρόοδος.

Μία περίπτωση ήταν η «άρση του εμπολέμου» με την Αλβανία στο τέλος του ’80. Ήταν η πρώτη φορά που τον είπαν «προδότη». Για να αποδειχτεί ότι αυτός ήταν ο μεγάλος πατριώτης που άνοιγε δρόμους, αντιμετώπιζε τον εθνικισμό και έστηνε τις βάσεις για τη φιλία στα Βαλκάνια που ακόμα και σήμερα παραμένει το ζητούμενο για να πάνε ακόμα πιο μπροστά οι λαοί της.

Μία δεύτερη περίπτωση είναι όταν ήρθε με τον Γερμανό Πρόεδρο Γκάουκ στους Λιγκιάδες στα μέσα του 2000. Το ηθικό πνεύμα του Γερμανού Προέδρου μαζί με το αντιστασιακό πνεύμα του Έλληνα Προέδρου έστειλαν ένα πανευρωπαϊκό μήνυμα κατά του ναζισμού, υπέρ της κατανόησης των δεινών και των τραυμάτων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μία «συγγνώμη», συνηγορία του πολυπολιτισμικού, κοινού τρόπου ζωής στην Ευρώπη του σήμερα.

Δεν ήταν απλά αυτά τα πράγματα, όπως δεν είναι και σήμερα. Για αυτό και αποτελούν πολιτική κληρονομιά του Κάρολου Παπούλια.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr