Οι παλινωδίες της κυβέρνησης για τη λήμη μέτρων ενόψει των γιορτών, θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν. Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι πρέπει να γίνει και σε όλον τον κόσμο τα κράτη έχουν διλήμματα στο τι θα πρέπει να κάνουν.

Στις χώρες που έχουν αυξηθεί πολύ τα κρούσματα λαμβάνονται μέτρα περιορισμού σαν αυτά που τηρούμε εμείς στην Ελλάδα, ενώ η δική μας χώρα βρίσκεται σε μία φάση αποκλιμάκωσης ίσως και λόγω της μικρότερης διεθνούς μετακίνησης. Φαίνεται όμως ότι η τάση που έχει η Όμικρον, σύντομα θα δώσει αντίστοιχες εικόνες σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και λίγο πολύ οι περιορισμοί θα είναι οι ίδιοι.

Το ελληνικό πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση εμφανίζεται συνέχεια και σε κάθε φάση, σαν να έχει το αλάθητο και να είναι τέλεια και ολόσωστη η προσέγγισή της. Επιπλέον, είναι η ίδια η κυβέρνηση που έχει κόψει κάθε συζήτηση για την ενίσχυση του συστήματος Υγείας, θεωρώντας επίσης ότι έχει κάνει ό,τι είναι δυνατόν.

Τέλος, άλλες φορές όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από τους ειδικούς και άλλες από τον πρωθυπουργό όπως η χτεσινή για τα self test σε βαθμό που να μην ξέρουμε τι είναι ιατρικό και τι πολιτικό ζήτημα.

Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι τόσο το κόστος που μπορεί να έχουν στην οικονομία τα προληπτικά μέτρα της κυβέρνησης, όσο η ένδειξη ότι δεν είναι σταθερή στον προγραμματισμό της και στον τρόπο που λαμβάνει τις αποφάσεις. Δημιουργείται μία αίσθηση σύγχυσης και εντέλει μία έλλειψη εμπιστοσύνης.

Κι όμως, στις στιγμές που περνάμε, κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν χρειάζεται να είναι. Ούτε η κυβέρνηση. Είναι όλα τόσο ρευστά με την πανδημία και αλλάζουν ανά ημέρα και εβδομάδα που είναι καλύτερα να αποδεχθούμε ότι ακολουθούμε πολλές φορές τις εξελίξεις. Δεν είναι κακή μία τέτοια παραδοχή. Φτάνει να κάνουμε όλοι μας το μέγιστο που μπορούμε. Το καλύτερο δυνατό…

Η μεγάλη παραίτηση

Είναι ένα θέμα που συζητιέται πολύ τους τελευταίους μήνες. Είναι η «μεγάλη παραίτηση», όπως την περιγράφουν. Οι μαζικές αποχωρήσεις από την εργασία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στον καιρό της πανδημίας. Με δική τους απόφαση σταματάνε να εργάζονται ως μισθωτοί και περνάνε σε μία άλλη δουλειά με περισσότερο χρόνο και δημιουργική έκφραση ή και σε καθόλου δουλειά.

Δεν είναι αποσαφηνισμένο πόσο μεγάλο θέμα είναι, αλλά καταγράφεται και προκαλεί ενδιαφέρον. Γιατί φαίνεται να συνδέεται με την αναζήτηση του νοήματος της ζωής, σε μία περίοδο που απειλείται η ίδια η ζωή, αλλά δίνει και το έναυσμα για αναστοχασμούς και αναθεωρήσεις.

Βέβαια υπάρχουν πολύ σημαντικότερα προβλήματα όπως αυτά των πολύ νέων ανθρώπων με τις αλλεπάλληλες κρίσεις έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι τους κληρονομούμε μόνο ανεργία, φτώχεια και έλλειψη προοπτικών. Ή υπάρχουν τα προβλήματα εκείνων που δεν έχουν καν πρόσβαση σε αγαθά ή την εργασία ώστε να έχουν και κάποια προσδοκία.

Παρ’ όλα αυτά, ακόμα κι ότι συζητάμε για μια «μεγάλη παραίτηση» στον κόσμο των προηγμένων οικονομιών, σημαίνει ότι κάπου υπάρχει ένα λάθος, κάτι που δεν πάει καλά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr