Δεν είναι παρεξήγηση, αλλά διαφωνία. Αυτό ισχύει για τις απαντήσεις στο ερώτημα «Τι πρέπει να κάνουμε για να αντιμετωπιστεί η πανδημία». Οι απαντήσεις είναι πια γνωστές. Η πανδημία αντιμετωπίζεται με εμβολιασμούς, μέτρα πρόληψης και προστασίας και ενίσχυση των νοσοκομείων και του συστήματος Υγείας. Για αυτό το τρίπτυχο ακούμε από τις πρώτες στιγμές του 2020. Παρ’ όλα αυτά δεν εννοούμε όλοι το ίδιο πράγμα όταν χρησιμοποιούμε τις έννοιες και τα επιχειρήματα.

Η πιο δύσκολη συζήτηση είναι αυτή για το σύστημα Υγείας. Και αυτό γιατί έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Θα μπορούσε πάντως ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση να υπάρχουν περισσότερες συμφωνίες. Θα αρκούσε η κυβέρνηση να δώσει βάρος στα νοσοκομεία και την πρωτοβάθμια Υγεία, μειώνοντας ειδικότερα τη σύγχυση που δημιουργούν αναφορές σε «πολυτελές» σύστημα ή ότι δεν υπάρχει διαφορά στη διασωλήνωση μέσα και έξω από τη ΜΕΘ. Για να αποφευχθούν τέτοιες δηλώσεις, πρέπει να δοθεί βάρος στην παρουσίαση των στοιχείων δημόσια και στη γόνιμη πολιτική αντιπαράθεση πάνω στα δεδομένα. Για παράδειγμα, τι σημαίνει «επιβάρυνση του συστήματος Υγείας» από την αύξηση της μεταδοδικότητας της νόσου; Αν προσδιοριστεί η έννοια της επιβάρυνσης τότε θα διαφανούν και τα μέτρα που χρειάζονται να ληφθούν. Και θα μείνει ίσως μόνο η πολιτική και ιδεολογική συζήτηση για τη δόμηση του συστήματος Υγείας, κατά την οποία θα αναφανούν και οι διαφορές μεταξύ των κομμάτων.

Για τους εμβολιασμούς είναι πιο καθαρό το πρόβλημα, αφού όσοι δεν κάνουν εμβόλια έχουν αποσαφηνίσει τις διαφωνίες τους. Εκεί, το περιθώριο που υπάρχει είναι με όσους έχουν επιμέρους αντιρρήσεις (φόβος για παρενέργειες κλπ), οπότε ενδέχεται να πειστούν για το βασικό, που είναι η αποτελεσματικότητα του εμβολιασμού.

Τέλος, για τα μέτρα πρόληψης, οι διαφωνίες είναι μικρότερες και αφορούν αρνητές που δεν πιστεύουν σε αυτή καθ΄ αυτή την πανδημία. Η μεγάλη πλειοψηφία που αποδέχεται τη σημασία της νόσου, μπορεί να πειστεί για την ανάγκη των μέτρων πρόληψης. Εκεί, το πρόβλημα παρουσιάζεται όταν τα μέτρα περιορίζουν την αγορά και την οικονομία, οπότε και πρέπει να δίνονται περισσότερες εξηγήσεις στους κλάδους που πλήττονται.

Με αυτή τη χαρτογράφηση των διαφωνιών, προκύπτει ότι υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια για συμφωνίες και συναινέσεις σε μία κοινή πολιτική αντιμετώπισης της πανδημίας. Υπάρχει ακόμα το περιθώριο και δεν πρέπει να αφήσουμε να χαθεί η ευκαιρία να πειστεί περισσότερος κόσμος.

Οι πολλοί το παλεύουν

Αυτά τα δύο τόσο δύσκολα χρόνια, μάθαμε και τις δύο συμπεριφορές και στάσεις ζωής.   Η πρώτη είναι να προσέχουμε τα πάντα. Και καλά κάνουμε. Η δεύτερη είναι να προσέχουμε, αλλά να δίνουμε και κάποια περιθώρια.

Κάποιος θα πει μεθαύριο ότι δεν έχει όρεξη να κάνει τεστ, ότι έχει κάνει ήδη τα εμβόλιά του, αλλά και ότι και πάλι δεν ξέρει τι γίνεται με τον απέναντι και φοβάται μην κολλήσει σε μία γιορτινή έξοδο. Και θα μείνει σπίτι.

Κάποιος άλλος, θα φοβάται το ίδιο, θα κάνει όμως κι ένα τεστ προληπτικά ή αν τον υποχρεώσουν και θα προσέχει πώς θα κινηθεί παρόλο που έχει εμβολιαστεί, αλλά δεν θα μείνει στο σπίτι και θα βγει έξω τις γιορτές.

Και οι δύο αυτές οι συμπεριφορές είναι λογικές και στην πράξη, ανάλογα με τις περιστάσεις άλλοτε επιλέγουμε τη μία και άλλοτε την άλλη. Ούτε θα κλειστούμε στο σπίτι για πάντα, ούτε θα είμαστε χαλαροί και άνετοι παντού. Κι αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να προσαρμοζόμαστε στη νέα συνθήκη που έχει δημιουργήσει ο ιός. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που λένε αρκετοί, ότι θα κάνουν ακόμα και ένα εμβόλιο το μήνα αν αυτό πρέπει να γίνει για να τελειώσουμε με την πανδημία.

Φωτίζουμε πολύ τις αντιδράσεις των αρνητών, υπάρχει όμως μία πλειοψηφία που και τα μέτρα τηρεί και τα εμβόλια κάνει και πρόθυμα δέχεται τις συμβουλές των ειδικών. Κι όσο κι αν είναι ζόρικη η νέα συνθήκη με τις αγωνίες και τους περιορισμούς, η πλειοψηφία των ανθρώπων δηλώνει ότι θέλει να το παλέψει και να είναι παρούσα στη ζωή.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr