Ο πολύ μεγάλος αριθμός θανάτων καθημερινά από τον κορωνοϊό, όπως και ο πολύ μεγάλος αριθμός ασθενών που χρειάζονται διασωλήνωση, αν δεν ήταν μία τόσο δραματική κατάσταση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προκαλεί και αμηχανία. Αμηχανία, γιατί μοιάζει σαν μην μας συγκινεί, να μην μας προκαλεί βαθύ προβληματισμό. Και μοιάζει επίσης να μην αλλάζει κάτι στην κυβερνητική πολιτική.

Μπορεί άραγε να έχουμε συνηθίσει τόσο την πανδημία που να μην προκαλεί καμία αντίδραση η έξαρση των δεικτών; Αν δεν θυμόμαστε ότι αυτοί οι δείκτες είναι άνθρωποι, τότε τι άλλο άραγε θα μας ευαισθητοποιήσει;

Κι όσον αφορά στην πολιτική, τι περιμένει άραγε η κυβέρνηση; Την αποκλιμάκωση; Μα όντως κάποια στιγμή θα περάσει αυτό το κύμα της πανδημίας; Πότε όμως και με τι τίμημα; Και αυτό το περίφημο «τέλος της πανδημίας» και η «ελευθερία» προαναγγέλονται πολύ καιρό τώρα χωρίς αποτέλεσμα.

Θα έπρεπε να έχει κινητοποιηθεί ολόκληρο το σύμπαν εδώ και ένα μήνα που είδαμε ότι αυξάνονται πολύ οι θάνατοι ασθενών και οι διασωληνώσεις. Ακούμε όμως σαν μοτίβο, πάντα, ότι όλα αντιμετωπίζονται κι ότι επαρκούν οι δυνάμεις του συστήματος Υγείας.

Ακόμα όμως κι αν είναι έτσι και έστω ότι υλοποιείται ο προγραμματισμός. Δεν θα ήταν καλύτερο να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο το σύστημα Υγείας, ακόμα κι αν δεν χρειαστεί τελικά ο επιπλέον εξοπλισμός και το επιπλέον προσωπικό;

Ή μήπως η κυβέρνηση φοβάται ότι θα προκληθούν ρωγμές στο αφήγημά της ότι όλα βαίνουν καλώς, αν χρειαστεί να πάρει και νέα μέτρα;

Θέλει έγνοια ο κάτοικος του μακρινού τόπου

Πολλά χωριά της Ηπείρου δεν βλέπουν τηλεόραση γιατί δεν είναι καλό το σήμα. Χρόνια ολόκληρα τώρα συζητάμε για αυτές τις «λευκές περιοχές» όπως ονομάζονται και τι πρέπει να γίνει. Και ασχολούμαστε πολύ με το ποιος έχει την ευθύνη και τι πρέπει να γίνει, αλλά αποτέλεσμα δεν διαφαίνεται πάντα. Και τελικά είναι και αυτό ένα θέμα για την αδυναμία που επιδεικνύει η Πολιτεία στο να αντιμετωπίσει τα πολλά μικρά και μεγάλα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών της χώρας.

Και χρειάζεται προφανώς ένα σχέδιο για τις ορεινές περιοχές την ανάπτυξή τους όπως και για τη νησιωτικότητα. Και υπάρχουν τα μεγάλα θέματα των επενδύσεων, του ΦΠΑ, του επιδόματος θέρμανσης ή των φορολογικών κινήτρων για γίνει μία επένδυση. Αλλά πρέπει να βρεθούν τρόποι για να λυθούν και μερικά προβλήματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινή ζωή.

Ας πούμε να βλέπουν όλοι τηλεόραση και να έχουν γρήγορο ίντερνετ. Ή να μπορούν να φτάσουν με ασφάλεια στο κοπάδι τους. Ή να έχουν όλες οι απομακρυσμένες περιοχές ειδικευμένους γιατρούς και ιατρεία. Πόσο μισθό θέλει ένας νέος γιατρός για να πάει σε ένα νησί; Ας του δώσουμε 3 χιλιάδες τον μήνα μισθό για να μείνει στο νησί για τρία χρόνια ας πούμε. Κάπως έτσι, με κίνητρα, γενναιοκαρδία από το κράτος και μέριμνα για όλα, μπορούμε να κάνουμε ελκυστικό έναν τρόπο ζωής στις μακρινές περιοχές της χώρας. Αν μας ενδιαφέρει ο τόπος.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr