Είναι λογικό να έρχονται οι δήμοι και να ζητάνε μεγάλη χρηματοδότηση από το κράτος για την αποκατάσταση των ζημιών που αφήνει πίσω του ένα έκτακτο καιρικό φαινόμενο. Κανένας δήμος δεν μπορεί να σηκώσει τέτοια βάρη. Και δεν είναι μόνο οι μεγάλες ζημιές, αλλά και πολλές ακόμα μικρότερες. Οι δήμοι σήμερα ούτε τις λακκούβες που ανοίγουν με τη βροχή να καλύψουν εύκολα. Και να θυμίσουμε πόσο μεγάλες ήταν οι περικοπές στον προϋπολογισμό για την Τοπική Αυτοδιοίκηση με τα μνημόνια. Δεν αντέχουν τα δημοτικά ταμεία, τέτοια μεγάλα έργα.

Δύο κατευθύνσεις θα μπορούσε να έχει μία νέα συνθήκη χρηματοδότησης των δήμων.

Η πρώτη, θα ήταν να αναλάβει το κράτος ένα μεγάλο μέρος των έργων αποκατάστασης. Και να το συνδυάσει και με τον προγραμματισμό των έργων πρόληψης για τις επιπτώσεις της Κλιματικής Αλλαγής. Κατευθείαν και άμεσα το κράτος να προχωρά στην προστασία των καλλιεργειών από υπερχειλίσεις ποταμών, στην αποκατάσταση ζημιών στο οδικό δίκτυο, στη συγκράτηση εδαφών κλπ. Κι εκεί να βλέπει πώς θα προστατεύονται οι υποδομές και ο τόπος σε μακροχρόνια βάση, ξέροντας ότι ο καιρός θα είναι πια απρόβλεπτος.

Η δεύτερη κατεύθυνση είναι να αποκτήσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση και ειδικά οι δήμοι, νέα ταμεία. Όχι απλώς την εγγραφή νέων κονδυλίων στον προϋπολογισμό για έκτακτες περιστάσεις κάθε χρόνο, αλλά μόνιμα ταμεία με κρατικό χρήμα που σε συνεργασία με τα αρμόδια υπουργεία θα υποστηρίζουν βασικά έργα υποδομών.

Αυτό προϋποθέτει μετακίνηση μέρους του κρατικού προϋπολογισμού απευθείας προς τους δήμου και ίσως και άμεση μεταφορών φόρων προς τα δημοτικά ταμεία, θέμα που μοιάζει με «ταμπού» στη χώρα μας, αλλά που μοιάζει να δίνει λύσεις.

Πάντως το υπάρχον μοντέλο με ανήμπορους τους δήμους και γραφειοκρατικά «κουρασμένο» το κράτος, σίγουρα δεν είναι αποδοτικό.

Εκφάνσεις της τοξικότητας στον πολιτικό λόγο

Μέσα στον λόγο της τοξικότητας που καλύπτει πια ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου διαλόγου και της πολιτικής σκηνής, αλλά και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, υπάρχουν δύο εκφάνσεις που διογκώνουν ακόμα περισσότερο την τοξικότητα.

Η πρώτη είναι η συνεχής πρόκληση ηθικών πανικών, όπως θα τους λέγαμε. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ως κατηγορία ότι κάποιος «θα πρέπει να αισθάνεται ντροπή» για κάτι που έγινε. Ή πόσες φορές δεν ακούμε τη λέξη «ηθική» για πράγματα στην πολιτική που είναι περισσότερο ζητήματα άποψης ή διαφορετικής αντίληψης. Προκαλούνται δε κάθε τόσο, ζητήματα που ανησυχούν την κοινή γνώμη ότι κάτι μυστικό γίνεται που απειλεί τις κοινωνικές αξίες και τα ήθη, που υπονομεύει τους ανθρώπους. Όλο «εχθρούς» και «κινδύνους» ανακαλύπτουν μερικοί για να φοβίζουν τον κόσμο- ή να τον φέρνουν στα δικά τους μέτρα.

Η δεύτερη είναι αυτή που θέλει τα άτομα, τους ανθρώπους να είναι ακίνητοι στο χρόνο, χωρίς να έχουνε αλλάξει ποτέ. Θέλουν να χτυπήσουν κάποιον πολιτικά και ανακαλύπτουν μία δήλωσή του πριν από 30 χρόνια ή ότι ήταν σε ένα άλλο κόμμα ή κι ότι είχε και μία άλλη ιδεολογία. Με εξαίρεση όμως κάτι βαρύ όπως ένα σκληρό έγκλημα πχ, όλα τα άλλα είναι «αδικήματα» για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία τους που μπορεί πια να μην ισχύουν. Και τι έγινε αν άλλαξε κάποιος τη γνώμη που είχε όταν ήταν 20 χρονών για ένα θέμα, 40 χρόνια μετά! Αδυνατούμε δηλαδή, ή δεν θέλουμε να το κάνουμε, να αποδεχτούμε έναν πολιτικό για αυτά που κάνει σήμερα, να τον κρίνουμε για αυτό που παράγει.

Κάπως έτσι όμως αποφεύγουμε να μιλήσουμε επί του πρακτέου.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr