Μέσα στη δίνη των μεγάλων προβλημάτων του τόπου, η ανάδειξη της νέας φάσης στην οποία περνάει το Κίνημα Αλλαγής με την εκλογή του νέου του προέδρου, δεν παύει να είναι ένα σημαντικό πολιτικό ζήτημα.

Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη με μεγάλα ποσοστά και μεγάλη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία επί δύο Κυριακές, σηματοδοτεί μία νέα εκκίνηση εν μέσω συνέχειας. Αυτή ακριβώς η αντίφαση να ξεκινάς κάτι νέο ενώ πρέπει να διατηρήσεις και μία μακρά παράδοση, είναι το στοίχημα που θα αντιμετωπίσει ο νέος πρόεδρος, ο οποίος έδειξε από τις πρώτες του δηλώσεις να το αντιλαμβάνεται.

Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει περίοδος χάριτος και μία φάση στην οποία θα καταγράφεται και αυξημένο ενδιαφέρον  της κοινής γνώμης για τις εξελίξεις στο Κίνημα, κάτι που μπορεί να φανεί και στις δημοσκοπήσεις.

Υπάρχουν όμως δύο αναχώματα σε αυτή την περίοδο.

Το πρώτο είναι τα προβλήματα που φέρνει η πανδημία και η μεγάλη ανησυχία της κοινωνίας, η οποία αισθάνεται και ανοχύρωτη μπροστά στην επέλαση της νόσου και ευάλωτη λόγω των ανατιμήσεων και της ακρίβειας στην αγορά. Το κοινωνικό ζήτημα συνεπώς θα γίνει επιτακτικό και θα ζητά λύσεις.

Το δεύτερο πρόβλημα που θα έχει η ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη θα είναι ο υψηλός πήχης προκλήσεων που έχουν θέσει διάφορες πλευρές, όχι κατ’ ανάγκη μέσα από το κόμμα. Σήμερα ακούς από πολλές και διαφορετικές φωνές, ότι το Κίνημα Αλλαγής πρέπει να επιστρέψει ξανά σε μεγάλα ποσοστά για να φέρει την μείωση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι πρέπει να είναι έτοιμο να κυβερνήσει, ότι πρέπει να συμβάλλει στον εκσυγχρονισμό της χώρας μαζί με τη ΝΔ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη, ότι πρέπει να αφήσει πίσω του τη λαϊκιστική πλευρά του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ότι πρέπει να συγκεντρώσει ξανά στελέχη που έχουν απομακρυνθεί κυρίως αυτά που στήριζαν τις κυβερνήσεις Σημίτη και σε ένα βαθμό πέρασαν στη στήριξη Μητσοτάκη, αλλά και γιατί όχι και την επιστροφή όσων πέρασαν στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί άραγε να τα κάνει όλα αυτά ένα κόμμα μόνο και μόνο επειδή εξέλεξε νέα ηγεσία; Μήπως «πνιγεί» αν του φορτωθεί μία τόσο μεγάλη γκάμα προσδοκιών;

Ας έχουμε υπόψη όμως ότι τα κόμματα κρίνονται στις εκλογές. Κι εκεί το Κίνημα Αλλαγής η νέο ΠΑΣΟΚ όπως διαφαίνεται, θα κριθεί στο αν θα έχει μία εναλλακτική πρόταση σε σχέση με αυτές της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ κι αν αυτή η πρόταση θα το καθιστά αυτόνομο χώρο και όχι απλώς μία πρόσθεση στις κυβερνητικές πλειοψηφίες των δύο άλλων κομμάτων. Και μόνο αυτή η πρόκληση φτάνει για τον νέο πρόεδρο.

Μορφωμένοι και επιτυχημένοι

Γιατί η μόρφωση και το καλό βιοτικό επίπεδο δεν μας βοηθάνε πάντα να αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας και πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε; Μία κοινότοπη, αλλά χρήσιμη απάντηση θα ήταν ότι ο άνθρωπος δεν κρίνεται από τις επιτυχίες του και τις διακρίσεις του στον στίβο της ζωής, αλλά από τις επιλογές του, από τη στάση ζωής του, από τον τρόπο που συμπεριφέρεται προς τους άλλους. Τους καλούς ανθρώπους τους θυμούνται όλοι, τους πετυχημένους όχι κατ’ ανάγκη.

Από την άλλη μπορεί να συμβαίνει και το παράδοξο, η μόρφωση να μην είναι κατ’ ανάγκη και τέτοια, να μην συνιστά και Παιδεία.

Συχνά, κατ’ αρχήν αντιλαμβανόμαστε ότι τα πτυχία και οι δεξιότητες κάποιου δεν το κάνουν και επαρκή ώστε να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής. Άλλωστε χρειάζεται συνεχή ενημέρωση για να αντιλαμβάνεσαι τις εξελίξεις και όχι απλώς να διαβάζεις ειδήσεις στο κινητό, ειδήσεις που δεν καταλήγουν και σε μία συνεκτική γνώση του κόσμου.

Αλλά μετά είναι και πού σε οδηγεί η μόρφωση. Σε κάνει έναν άνθρωπο με αξίες, που συμβάλλει στην κοινή πρόοδο της κοινωνίας, στις κοινές προσπάθειες των γύρω σου; Να ένα ερώτημα που θα μπορούσε να συνοδεύει και την επιστημονική και την επαγγελματική καταξίωση κάποιου.

Γιατί είμαστε σε ένα μεταίχμιο για το μέλλον του κόσμου μας και θα πρέπει να δούμε κάτι πέρα από τις ατομικές μας επιτυχίες και τρόπους ζωής, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε και τις μεγάλες προκλήσεις.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr