Δεν είναι απλή ιστορία η διεκδίκηση από την πόλη του χώρου στον οποίο εκτείνεται το στρατόπεδο Βελισσαρίου. Αν ήταν άλλωστε απλή, θα είχε γίνει παλιότερα. Προσπάθειες πάντως είχαν γίνει στο παρελθόν και είχε προχωρήσει σχετικά το ζήτημα, αλλά τελικά δεν προχώρησαν.

Έτσι κι αλλιώς, πάντα θα είναι δύσκολο να συζητήσεις για ένα ενεργό και λειτουργικό στρατόπεδο και δεν πρέπει να συγχέουμε το θέμα με τις διεκδικήσεις παλιών και εγκαταλελειμμένων χώρων.

Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για μία πολύ μεγάλη έκταση που βρίσκεται πια εντός του αστικού ιστού του δήμου Ιωαννιτών οπότε δεν είναι παράλογο να υπάρχει θέμα παραχώρησης.

Αν θέλουμε πάντως να βλέπουμε με ρεαλισμό τις καταστάσεις, θα πρέπει να δεχθούμε ότι και η πόλη με τους θεσμικούς της φορείς δεν έδειξε ότι θέλει, ότι έχει ανάγκη τον χώρο αυτό. Όχι ότι δεν κατατέθηκαν καλές ιδέες, ή ότι δεν έχουν εκφραστεί καλές προθέσεις. Περισσότερο όμως υπάρχει μια αίσθηση ότι αυτές είναι υποθέσεις του κράτους που αν θελήσει κι αν μπορέσει, θα παραχωρήσει την έκταση στον Δήμο και τότε θα ασχοληθούμε και με το τι θα τον κάνουμε. Δεν πάει όμως έτσι.

Αν η πόλη έχει ζωτική ανάγκη για νέους χώρους ώστε να τους αξιοποιήσει για νέες χρήσεις και για να δώσει ένα νέο πνεύμα στην αστική ζωή, τότε αυτό θα πρέπει να το διατυπώσει ρητά και να το υποστηρίξει με ολοκληρωμένες παρεμβάσεις και αιτήματα βασισμένα σε ολιστικές μελέτες. Και σε αυτό είναι που πρέπει να απαντήσει ο Δήμος Ιωαννιτών. Θέλει τον χώρο, ναι ή όχι; Απαντώντας σε αυτό το ερώτημα, θα ξεκινήσει ή δεν θα ξεκινήσει η διαδικασία για το αίτημα παραχώρησης.

Αν πάντως χρειαστεί να συμβάλλουμε σε έναν διάλογο, το νήμα υπάρχει. Στον χώρο, μπορεί να δημιουργηθεί ένα νέο διοικητικό κέντρο και παράλληλα ένας χώρος πρασίνου και αναψυχής. Η πόλη επεκτείνεται προς τη νότια έξοδό της και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που θα παρουσιαστούν.

Γιατί δεν έχουμε όλοι οικογενειακό γιατρό;

Κι άντε να αποδεχθούμε τη νέα ιδέα της κυβέρνησης, ότι οι ανασφάλιστοι θα πρέπει να πηγαίνουν σε δημόσιες δομές και όχι σε ιδιώτες γιατρούς για να συνταγογραφήσουν τα φάρμακά τους. Μπορούμε άλλωστε και να το επεκτείνουμε: Όποιος θέλει φάρμακα με συμμετοχή του Δημοσίου θα το κάνει μόνο σε γιατρούς που εργάζονται σε κρατικές δομές, ασφαλισμένος και μη. Σωστό ακούγεται και συμβαίνει και σε άλλα, προηγμένα κράτη. Που σε πολλά από αυτά όμως, υπάρχουν όντως δημόσιες δομές πρωτοβάθμιας Υγείας και δεν τρέχουν όλοι στα επείγοντα των νοσοκομείων μόλις νιώσουν έναν πόνο.

Το θέμα όμως, δεν είναι να έχουμε την καλύτερη ιδέα για το πώς θα περικόψουμε δημόσιες δαπάνες από τη συνταγογράφηση και τη θεραπεία των ανθρώπων. Και παλιά είχαμε εκείνη την ιδέα, όποιος δεν είναι ασφαλιστικά ενήμερος να πληρώνει τη νοσηλεία του σε ένα νοσοκομείο. Πλήρωνε ο άλλος 25 χρόνια το Ταμείο του, έπεσε έξω οικονομικά μέσα στην κρίση και έπρεπε να πληρώσει και το νοσοκομείο όταν του έτυχε ένα απρόοπτο. Σωστό ακούγεται. Αλλά δεν είναι. Γιατί πρέπει να υπάρχει αφενός μία αναλογία μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων του πολίτη και αφετέρου γιατί το δικαίωμα στη ζωή και την Υγεία δεν μπαίνει εύκολα στο ζύγι.

Το ζήτημα όμως είναι πιο πολύπλοκο κι εν τέλει πιο πολιτικό παρά θέμα διαχείρισης. Ας ξεκινήσουμε από κάτι φαινομενικά απλό: Γιατί δεν έχουν όλοι οι πολίτες έναν οικογενειακό γιατρό που θα τους προσέχει και θα τους γράφει και τα φάρμακα; Μόλις απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα θα βρούμε και πώς θα γίνεται η συνταγογράφηση ή ποιος θα αναλαμβάνει το κόστος των φαρμάκων.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr