Ένα μέρος των μεγάλων και μικρότερων έργων που συζητάμε δημόσια αυτήν την περίοδο, θα αποτελέσουν και τον κορμό των έργων που θα περιληφθούν στο επόμενο ΕΣΠΑ για την Ήπειρο.

Σε γενικές γραμμές, άλλωστε, υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία από τη δόμηση ενός περιφερειακού επιχειρησιακού προγράμματος και λίγο πολύ οι δρόμοι που ανοίγονται είναι αναμενόμενοι, με την έννοια ότι έχει προηγηθεί συνήθως ένας μακρύς διάλογος μέχρι να «ωριμάσει» μία ιδέα.

Για αυτό και το πρόβλημα του σχεδιασμού ενός προγράμματος έργων δεν είναι ότι θα γίνει κάποιο μεγάλο «λάθος» και θα πέσει έξω η ανάπτυξη της περιοχής. Και για αυτό και όσοι διαδίδουν ότι έχουν κάποια «μαγική ιδέα» για ένα έργο που «θα αλλάξει τη μοίρα του τόπου» σύντομα αποδεικνύεται ότι δεν έχουν τίποτα χειροπιαστό στα χέρια τους πλην ίσως της ματαιοδοξίας τους.

Το πρόβλημα είναι ίσως πιο πολιτικό και έχει να κάνει με τον ορίζοντα. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις που υπερβαίνουν τα τοπικά και εθνικά όρια. Και μία τέτοια πρόκληση είναι η Κλιματική Αλλαγή ενώ μεγάλα διακυβεύματα είναι η άρση των ανισοτήτων, η εμπέδωση της δημοκρατίας, η προοπτική στη ζωή των νέων και των επόμενων γενιών.

Το θέμα είναι το πώς μπορούν οι σχεδιασμοί μεγάλων προγραμμάτων έργων να ικανοποιούν προβλέψεις για αυτά τα μεγάλα διακυβεύματα, να διαλέγονται με το μέλλον. Μέλλον που έρχεται δυστυχώς όλο και πιο κοντά μέσα από τις αρνητικές εξελίξεις όπως συμβαίνει με την προστασία του περιβάλλοντος ή την ανάδειξη μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων όπως φάνηκε με την πανδημία.

Χωράνε μέσα στις συζητήσεις μας για τα νέα έργα της Ηπείρου τα μεγάλα πλανητικά προβλήματα;

Η άρση της πατέντας των εμβολίων είναι μία χρήσιμη ιδέα

Όταν είχε ξεκινήσει η συζήτηση για το άνοιγμα της πατέντας των εμβολίων, θέμα που στην Ελλάδα έθεσε η αριστερή πλευρά της πολιτικής σκηνής, μέσα στα διάφορα επιχειρήματα της εγχώριας εξουσίας που χρησιμοποιήθηκαν ως “απάντηση”, προστέθηκε και ένα ρεαλιστικό επιχείρημα του κόσμου της αγοράς. Το επιχείρημα είναι ότι ακόμα κι αν άνοιγε η πατέντα, οι φαρμακοβιομηχανίες θα ήθελαν πάνω από 18 μήνες για την παραγωγή των εμβολίων σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα. Λογικό ακούγεται.

Έχει ήδη περάσει όμως ένας χρόνος και σε έξι μήνες από τώρα θα είμαστε έτοιμοι για νέες αναμνηστικές δόσεις ενώ σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη δεν έχει φτάσει καν η πρώτη δόση σχεδόν.

Η πανδημία διέλυσε και τις προβλέψεις και τα χρονοδιαγράμματα και όλα. Τα δύο χρόνια είναι πια ένας χρόνος που μοιάζει σαν τίποτα, σαν τα έχουμε ζήσει μέσα σε μία στιγμή. Μέσα σε αυτή τη στιγμή όμως θα μπορούσε να είχε χωρέσει περισσότερη πρόβλεψη και έγνοια για το μέλλον και λιγότερος «ρεαλισμός» του τύπου «τα ξέρουμε όλα».

Και αποδείχτηκε ότι στα δύσκολα πρέπει να μάθουμε να υπερβαίνουμε και ιδεολογίες και στερεότυπα και ευκολίες αν θέλουμε να γίνουμε αποτελεσματικοί.

Η άρση της πατέντας των εμβολίων και η χρηματοδότηση της παραγωγής των δόσεων από τις πλούσιες χώρες, αποδεικνύεται σήμερα με την παραλλαγή Όμικρον, ότι είναι μία καλή, διαχειριστική ιδέα για να φτάσουν πιο γρήγορα τα εμβόλια στις φτωχές χώρες. Πρέπει να μάθουμε να είμαστε αποτελεσματικοί.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr