Δεν τις γράφουμε εμείς, να είσαστε σίγουροι και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, τις ανακοινώσεις της περιφέρειας ή τις δηλώσεις του Αλ. Καχριμάνη…

Το ξεκαθαρίζουμε για να μην παρεξηγηθούμε, γιατί αυτά που έγραψε στη χθεσινή του δήλωση με αναφορά στην ολοκλήρωση της δίκης για τις κλεμμένες εικόνες, επί της ουσίας είναι όσα είχαμε γράψει την περασμένη εβδομάδα, για το τι έχει μείνει από αυτήν την υπόθεση…

Ανεξάρτητα από την κατάληξη της δίκης, με την απόφαση του δικαστηρίου…

Επειδή πάντως, τις τελευταίες ημέρες διαβάσαμε πολλές ανακρίβειες και αναλήθειες σε σχέση με μαρτυρίες που ακούστηκαν στο δικαστήριο και επειδή πολλοί ρωτούν, γνωρίζοντας, ότι ο γράφων ήταν ένας εκ των δύο (μαζί με τη συνάδελφο Γ. Χαλάτση του Η.Α), που δεν έχασαν στιγμή της ακροαματικής διαδικασίας, θα πρέπει να διευκρινίσουμε τούτο…

Διέρρευσε (δεν έχει σημασία από ποιον) και αναπαρήχθη στη συνέχεια, ότι ο Αλ. Καχριμάνης είπε μεταξύ άλλων στο δικαστήριο, ότι… του είπε ο Θεός, ποιοι εμπλέκονται στην ιστορία…

Ούτε συνήγοροι είμαστε, ούτε υπερασπιστές κανενός, αλλά επειδή ήμασταν παρόντες, αυτό δεν ειπώθηκε από τον κ. Καχριμάνη στην αίθουσα, αλλά από τον πρώην δήμαρχο Φιλ. Φίλιο στη δική του κατάθεση ως μάρτυρας υπεράσπισης του πρώην Πρωτοσύγκελου της Μητρόπολης…

Στη δικάσιμο λοιπόν της 15ης Οκτωβρίου ο κ. Φίλιος είπε, ότι «το 2013

ο κ. Καχριμάνης, μου εκμυστηρεύτηκε, ότι μίλησε με το Θεό. Μου το είπε ο ίδιος», ανέφερε επί λέξει…

Και σχολίασε ο Πρόεδρος του δικαστηρίου, ότι «φαντάζομαι, ότι ήταν μονόπλευρη η συζήτηση αυτή και δεν πήρε απάντηση»…

Τώρα, όλα τα υπόλοιπα και το πώς η τρίχα μπορεί να γίνει τριχιά και να γράψει ο καθένας ό,τι θέλει, τα αφήνουμε ασχολίαστα…

Στενάχωρη ήταν η χθεσινή ημέρα όμως, γιατί χάθηκε ο παπά – Θανάσης, ένας άγιος άνθρωπος με τεράστιο κοινωνικό και θρησκευτικό έργο στην περιοχή μας…

Πλήρης ημερών βέβαια, νικήθηκε από τον συνδυασμό των χρόνιων προβλημάτων υγείας, που έγιναν μεγαλύτερα με την πάροδο των ετών και σχεδόν αξεπέραστα με τη νόσησή του με κορωνοϊό…

Μεγάλη η απώλεια, αλλά πολύ μεγάλη και η παρακαταθήκη που αφήνει πίσω του, με ό,τι δημιούργησε…

Και αυτά που δημιούργησε δεν αναφέρονται μόνο ή πρωτίστως στα κτίσματα, στην πολιτεία που έφτιαξε σχεδόν από το μηδέν στη Δουραχάνη, αλλά σε ό,τι «έφτιαξε» στις καρδιές χιλιάδων παιδιών, φτωχών και ορφανών, που τα στήριξε ποικιλοτρόπως σε περιόδους που δεν είχαν καμία άλλη βοήθεια…

Είναι μεγάλο το στοίχημα να συνεχιστεί το έργο που δημιούργησε, με ακόμη μεγαλύτερη μάλιστα δυναμική…

Πολλά μπορεί να κρατήσει ο καθένας, που ίσως έχει μία ή περισσότερες αναμνήσεις, όπως κι εμείς, που είχαμε την τύχη και που μας έκανε την τιμή, το 2009, να βαφτίσουμε τον γιο μας στη Μονή…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ