Η έλευση του πρωθυπουργού την Παρασκευή το βράδυ στα Γιάννενα και οι εξαγγελίες του από την Περιφέρεια είχαν ένα κεντρικό στόχο: Να δείξουν ότι η κυβέρνηση ενδιαφέρεται για την Ήπειρο και παίρνει πρωτοβουλίες.

Και ως ένα βαθμό το πέτυχε, κάνοντας ένα βήμα μπροστά σε μία περίοδο που δεν αναμενόταν κάτι τέτοιο.

Τα δύο προηγούμενα χρόνια, είχε διαμορφωθεί η αίσθηση ότι η Ήπειρος δεν περιλαμβανόταν στον αναπτυξιακό σχεδιασμό της κυβέρνησης κάτι που εντάθηκε με την απουσία μεγάλων έργων στο Ταμείο Ανάκαμψης.

Το υπουργικό κλιμάκιο και η έντονη παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη την Παρασκευή ήρθαν να «διορθώσουν» αυτές τις ελλείψεις. Επιπλέον, με το μπαράζ εξαγγελιών η κυβέρνηση πήρε προβάδισμα κάνοντας την αντιπολίτευση να ακολουθεί στον δικό της ρυθμό. Και επιπλέον τόνωσε το ηθικό της τοπικής ΝΔ σε μία κατάσταση που έμοιαζε με την έναρξη προεκλογικής περιόδου.

Κριτική στις εξαγγελίες μπορεί να γίνει, τόσο με την αλλαγή μεγεθών στο δρόμο Ιωάννινα- Κακαβιά όσο και στην αξιοποίηση μιας παλιάς εγκατάστασης για την κάλυψη των αναγκών σε αθλητικές υποδομές των Ιωαννίνων.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, τον πόντο όμως τον κερδίζει αυτός που παίρνει την πρωτοβουλία. Κι όποιος βρίσκεται στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, που κυβερνούσε μόλις πριν από δύο χρόνια, θα πρέπει να αναλύει και τους λόγους που δεν είχε πάρει ανάλογες πρωτοβουλίες επί θητείας του.

Επειδή όμως, δεν είναι όλα κομματική αντιπαράθεση, δικαιούται και ο καλόπιστος πολίτης καλύτερες και πιο οργανωμένες εξαγγελίες από την κυβέρνηση. Για παράδειγμα, πότε θα ολοκληρωθεί ο άξονας Ιωάννινα –Κακαβιά και γιατί δεν μπορεί να γίνει όπως ο ΒΟΑΚ στην Κρήτη; Πόσο θα κοστίσει η νέα αθλητική υποδομή που θα δημιουργηθεί με τη μεταφορά του υλικού από την Αθήνα; Είναι εύλογα τέτοια ερωτήματα και πρέπει οι υπουργικές ανακοινώσεις να είναι πιο αναλυτικές στην εποχή μας.

Δεν ήταν στην πρώτη γραμμή, αλλά είναι πολύ σημαντική και η ανακοίνωση για την περιμετρική οδό της λίμνης με τον πεζόδρομο και τον ποδηλατόδρομο. Έργο ώριμο στον δημόσιο διάλογο της πόλης, απόλυτα αποδεκτό από την τοπική κοινωνία και με πολλές προοπτικές. Θα πρέπει το επόμενο διάστημα να ανοίξει η συζήτηση για το πώς θα υλοποιηθεί.

Στην ουσία, οι κυβερνητικές εξαγγελίες για τα Γιάννενα, θέλουν το χρόνο τους για να δείξουν τα όρια των έργων που δρομολογούνται. Είναι φανερό πάντως ότι βρισκόμαστε σε μία μεταβατική φάση που πέρα από τις υποδομές περνάμε και σε μία οικονομία δομών και άυλων θα τις λέγαμε επενδύσεων που θα κρίνουν περισσότερο από όσο νομίζουμε το αναπτυξιακό μας μέλλον. Η ψηφιοποίηση, τα δίκτυα, η τεχνολογία και η καινοτομία, αλλά και ο πολιτισμός και η ποιότητα ζωής αποτελούν ήδη τη βάση της ανάπτυξης για ένα μεγάλο τμήμα του προηγμένου κόσμου. Στην Ήπειρο και στη χώρα μας τώρα αρχίζουμε να ψηλαφούμε αυτόν το νέο κόσμο. Μας λείπουν ακόμα δρόμοι, τρένα, αστικές υποδομές, αλλά πρέπει να βρούμε τρόπους να τα υλοποιήσουμε μαζί με τη νέου τύπου ανάπτυξη.

Να πειστούν ότι δεν θα μείνουν μονάχοι

Η λειτουργία της αγοράς, το άνοιγμα της οικονομίας και οι προοπτικές της χώρας, γίνονται απλά πράγματα στην καθημερινότητά μας, όταν χρειάζεται να πάρουμε αποφάσεις Αν έχεις για παράδειγμα λίγο συνάχι, και τρία εμβόλια να έχεις κάνεις, μπαίνει μέσα σου η αμφιβολία και αρχίζεις και σκέφτεσαι αν κόλλησες κορωνοϊό και ψάχνεις να βρεις ποιους συνάντησες και πού πήγες πέντε και έξι μέρες πριν. Και αποφασίζεις, ότι δεν θα ξανακάνεις επαφές ή δεν θα βγεις χωρίς λόγο ξανά από το σπίτι.

Έτσι κλείνεται μέσα ο καλόπιστος και υπεύθυνος πολίτης που δεν έχει καμία όρεξη να αρρωστήσει. Και πείθεται κι ότι καλά κάνει που μένει μέσα όταν τον βομβαρδίζει η τηλεόραση με ειδήσεις για νέες μεταλλάξεις και φόβους της παγκόσμιας κοινότητας για ένα άδηλο μέλλον.

Πού το μένω μέσα, σημαίνει μειώνω τις μετακινήσεις. Και χωρίς μετακινήσεις δεν υπάρχει οικονομία.

Βέβαια, από ένα σημείο και πέρα, δεν γίνεται και να μην πας πουθενά. Το καταλαβαίνουν όλο και περισσότερο άνθρωποι που δεν έχουν εμβολιαστεί για αυτό υπάρχει και μία τάση για νέες πρώτες δόσεις. Αλλά είναι τόσο αργό όλο αυτό. Και υπονομεύεται από τα προβλήματα που έχει το σύστημα Υγείας με την πίεση στις κλινικές από τον μεγάλο αριθμό νοσούντων. Σήμερα το πρόβλημα των ανθρώπων είναι ότι πιστεύουν ότι είναι μόνοι τους σε όλο αυτό, ότι θα το αντιμετωπίσουν μονάχοι. Και δεν πείθονται ότι θα σταθεί δίπλα τους το κράτος αν υπάρξει ανάγκη.

Εκεί είναι που πρέπει να κατευθυνθεί ένα μέρος της πολιτικής κατά της πανδημίας. Να πειστούν οι άνθρωποι ότι δεν θα μείνουν μονάχοι τους να παλεύουν.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr