Το θέμα των συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου εν μέσω πανδημίας δεν είναι ένα ασήμαντο ζήτημα. Η επιμονή στις συνεδριάσεις μέσω τηλεδιάσκεψης δικαιολογείται μεν από τα επιδημιολογικά δεδομένα, δεν αντιστοιχεί όμως και πάντα στις εξελίξεις έξω από το δημαρχείο. Η αγορά είναι ανοιχτή, η κοινωνία αναζητά τους τρόπους της να κινηθεί, ο μεγάλος αγώνας της κυβέρνησης είναι πώς να κρατήσει όρθια την οικονομία, όμως το δημοτικό συμβούλιο Ιωαννίνων όπως πιθανόν και άλλα ανά τη χώρα συνεδριάζουν μέσω οθονών θυμίζοντας τα τηλεμαθήματα πέρυσι στα σχολεία.

Καλώς έθεσε το ζήτημα η παράταξη του Θωμά Μπέγκα και το έβαλε και στην ατζέντα της επικαιρότητας. Όχι γιατί υπάρχει ζήτημα γενικώς, δημοκρατίας. Η δημοκρατία βρίσκει τον δρόμο της και σε δύσκολους καιρούς σαν αυτούς που περνάμε. Είναι όμως θέμα συμμετοχικότητας και εν τέλει ανοιχτότητας, ανοιχτής και δρώσας κοινωνίας.

Οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου έχουν καταλήξει ήδη πριν από την πανδημία, σε ένα φορμαλιστικό παράδοξο. Ενώ αφορούν ένα όργανο της αιρετής δημοκρατίας σε τοπικό επίπεδο, οι συνθήκες μέσα στις οποίες διεξάγονται έχουν πολλούς περιορισμούς σε βαθμό που να μετατρέπεται το δημοτικό συμβούλιο σε μία κουραστική διαδικασία που δεν αφορά τον πολίτη. Ο ήχος, η μαγνητοφώνηση για τα πρακτικά, ο χώρος που πρέπει να χωρά δεκάδες παριστάμενους, η διαδικασία που πρέπει να τηρεί τους τύπους, η τεράστια ημερήσια διάταξη που επιβάλλει το νομοθετικό πλαίσιο ακόμα και για εντελώς τεχνοκρατικά ζητήματα, κάνουν τις συνεδριάσεις μία οδύσσεια.

Θα μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, καλύτερο; Δεν το ξέρουμε. Αλλά δεν το διεκδικούμε κιόλας. Γιατί άραγε να μη γινόταν ένα δημοτικό συμβούλιο σε ανοιχτό χώρο, στην πλατεία ίσως; Θα λαϊκιζαν πιθανόν κάποιοι που θα έβλεπαν κοινό, αλλά γιατί όλα πρέπει να μένουν κλειστά πίσω από τοίχους και οθόνες εσαεί;

Και γιατί να μην αξιοποιούνται οι μεγάλες αίθουσες όπως έγινε στο Πνευματικό Κέντρο ή μπορεί να γίνει στο συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου; Δεκάδες δημοτικοί σύμβουλοι παρακολουθούν τις συναυλίες του Πνευματικού Κέντρου και δεν μπορούν να συνεδριάσουν μία φορά το μήνα στον ίδιο χώρο;

Αλλά ιδέες θα υπάρχουν κι άλλες. Κι αύριο που θα τελειώσει η πανδημία ίσως να ξεχαστούν όλα αυτά. Το ζήτημα είναι να μην ξεχνάμε την ανάγκη για συμμετοχή, για ζώσα δυναμική, για την υλική παρουσία στο χώρο ώστε όλα να γειώνονται μέσα από τον άνθρωπο που δρα. Κυρίως να προσπαθούμε να είμαστε παρόντες και παρούσες. Και να μην καταλήγει η τοπική δημοκρατία σε αποφάσεις μικρών οργάνων όπως αποφασίστηκε για τις Οικονομικές Επιτροπές από την κυβέρνηση. Αύριο μεθαύριο μπορεί να αποφασίζει συνολικά και η εκάστοτε κυβέρνηση στη θέση των δημοτικών συμβουλίων. Ποιος ξέρει…

Μακριά και κοντά

Τώρα κλεινόμαστε πάλι στο κουκούλι μας. Είναι μία περίεργη κατάσταση. Κινούμαστε, είμαστε στην αγορά, στις δουλειές, λέμε όχι σε νέες καραντίνες, αλλά πάλι μένουμε από μακριά, σε απόσταση, υγειονομική ασφάλεια. Και καλά κάνουμε βέβαια, αφού αυτό επιβάλλουν οι κανόνες προστασίας, αλλά τείνει να γίνει μία τρέλα αυτή  συνθήκη.

Να επιβάλλεται πια να μείνει ανοιχτή η οικονομία, γιατί κινδυνεύουμε να πέσουμε σε κανά κραχ αντίστοιχο με αυτό του 2010 που τόσο δύσκολα βιώσαμε στη χώρα μας. Κι από την άλλη, να ζούμε μέσα στο φόβο της επαφής και της μετάδοσης, να κοιτάμε πώς να αποφύγουμε τον άλλο. Πού θα καταλήξει όλη αυτή η αντίφαση; Πώς μας επηρεάσει ακόμα κι αν έρθουν καλύτερες μέρες;

Πάντως, αν είχαμε μάθει να ζούμε από πέρυσι με την τήρηση των μέτρων, ίσως να αντιμετωπίζαμε καλύτερα την πανδημία και να μη μας έβρισκε με τόση δύναμη ξανά. Έπρεπε να μάθουμε σε έναν τρόπο ζωής που ο ένας θα πρόσεχε τον άλλο και να μην πιστεύουμε ότι όλα θα λυθούν σύντομα και μαγικά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr