Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτείς ότι κάθε μέρα χάνονται από μία ασθένεια 70 και 80 άνθρωποι. Δεν μπορείς καν να κατανοήσεις τα μεγέθη. Και ίσως και για αυτό από ένα σημείο και πέρα συνηθίζεις. Πάντα το «τέρας» γίνεται πιο οικείο όταν γίνεται και αναμενόμενο.

Και υπάρχει κάτι πραγματικά «τρομακτικό» σε αυτή τη νόσο που παίρνει τη ζωή τόσων ανθρώπων.

Αλλά πρέπει να αντισταθούμε στη συνήθεια, στην εξοικείωση με τον θάνατο και την απώλεια. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται να έχουμε ένα σχέδιο αντιμετώπισης και να παράλληλα να θεωρούμε ότι μας αφορά προσωπικά αυτό που μας συμβαίνει.

Το σχέδιο είναι υπόθεση της Πολιτείας. Είναι η οργανωμένη και θεσμική κοινωνία που έχει σχέδια και τα υλοποιεί. Τις τελευταίες όμως εβδομάδες, υπάρχει μία αίσθηση ότι δεν υπάρχει πια άλλο σχέδιο για την αντιμετώπιση της έξαρσης της πανδημίας. Ακόμα και αυτή η παραδοχή ότι θα ασθενήσουν οι ανεμβολίαστοι, ακούγεται σαν μία αποδοχή της πραγματικότητας χωρίς ανταπάντηση.

Δεν λέει προφανώς κανείς ότι το κράτος δεν παλεύει κατά της πανδημίας. Κάθε μέρα στα νοσοκομεία δίνουν μάχη οι γιατροί για να σώσουν τον κόσμο. Όμως, και η ελληνική κυβέρνηση και οι άλλες ευρωπαϊκές μοιάζει να έχουν μείνει χωρίς εναλλακτικές επιλογές μπροστά στην επίθεση του κορωνοϊού. Απαιτείται άμεση αντεπίθεση.

Σε προσωπικό επίπεδο, τι θα μπορούσε ίσως να γίνει περισσότερο από τα παίρνουμε τα μέτρα και  να εμβολιαζόμαστε; Ίσως να πρέπει να προσπαθήσουμε και να πείσουμε φίλους και γνωστούς ότι πρέπει να κάνουν το εμβόλιο. Όχι με κατήχηση ή με υποτίμηση του άλλου, αλλά με σεβασμό στις αντιρρήσεις του και την αντιπρόταση του προσωπικού παραδείγματος. Μπορεί μία προσωπική συζήτηση να γίνει πιο επιτυχημένη από μία γενική καμπάνια.

Πάντως και σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο κάτι πρέπει να κάνουμε.

Μεγαλώνοντας χωρίς αναθεωρήσεις

Όταν μεγαλώνεις πρέπει να απελευθερώνεσαι. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Συχνά μεγαλώνοντας γίνεσαι χειρότερος. Και δεν το καταλαβαίνεις καν, έχοντας εμπεδώσει και τη λαθεμένη πεποίθηση ότι οι άλλοι οφείλουν να σε σέβονται ακριβώς επειδή μεγάλωσες.

Μεγαλώνω και απελευθερώνομαι, σημαίνει ότι έχω μάθει μέσα στα χρόνια τις αδυναμίες μου, τις εξαρτήσεις μου και τον τρόπο που οδηγούμαι στα λάθη. Κι ακόμα περισσότερο έχω ξεχωρίσει τα καλά και δίκαια που επιδιώκω, αφήνοντας πίσω τα περιττά και τα ανούσια.

Στην πράξη όμως, δεν είναι καθόλου κάτι τέτοιο. Αντίθετα, μεγαλώνοντας μπορεί να κλειστείς περισσότερο στον εγωισμό σου, μπορεί να θεωρήσεις πιο λογικό ότι σου χρωστάνε, μπορείς να πειστείς ότι δικαιούσαι την αναγνώριση.

Την πατάει πολύς κόσμος έτσι και ειδικά οι άντρες που έχουν εγκολπώσει τις αξίες της πατριαρχίας και της εξουσίας, καλυπτόμενες κάτω από την σκέπη της «ωριμότητας» και της «σοφίας» των χρόνων που πέρασαν από πάνω τους. Πολλές φορές βλέπεις μεσήλικες άνδρες στα όρια νευρικής κατάρρευσης ακριβώς επειδή αδυνατούν να υλοποιήσουν έναν εαυτό κυρίαρχο και εσαεί άρχοντα και εξουσιαστή.

Ευτυχώς όμως οι καιροί αλλάζουν, οι νοοτροπίες έστω και αργά αλλάζουν και υπάρχει χώρος και για άλλα πρότυπα. Ευτυχώς που υπάρχει χώρος για περισσότερους «εαυτούς» τουλάχιστον για όσους έχουν ακόμα τη διάθεση να αφήσουν πίσω τον παλιό τους εαυτό. Γηράσκω σημαίνει αναθεωρώ…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr