Ζούμε έναν τρομερό Νοέμβριο. Ο φόβος και η ανησυχία είναι παντού. Ακούμε για φίλους και γνωστούς που έχουν αρρωστήσει, τα τεστ και τα κρούσματα είναι λέξεις στο στόμα των περισσότερων. Είναι χειρότερα από πέρυσι γιατί πλέον έχουν κουραστεί περισσότερο οι άνθρωποι και πλήττονται στο ηθικό τους.

Παράλληλα, η ακρίβεια είναι μία παγιωμένη κατάσταση που έχει πλήξει τα νοικοκυριά αυξάνοντας ακόμα περισσότερο την ανασφάλεια. Τα κρύα σπίτια αυτές τις ημέρες, κυριολεκτικά έχουν κάνει κρύες και τις καρδιές τόσων και τόσων ανθρώπων.

Την ίδια ώρα, η αντίδραση ενός στους τρεις Έλληνες στον εμβολιασμό, σκορπίζει απογοήτευση σε μεγάλες πλειοψηφίες. Πώς μπορεί το σύνολο της κοινωνίας να περάσει στο επόμενο βήμα όταν ένα κομμάτι της αντιστέκεται επί μήνες στις προσφερόμενες λύσεις;

Το ζήτημα σε αυτή τη φάση δεν είναι να ενταθεί η κομματική αντιπαράθεση. Αποδεικνύεται ότι δεν προκύπτουν κομματικά οφέλη για κανέναν σε τέτοιες καταστάσεις.

Δύο πράγματα πρέπει να κάνει άμεσα η κυβέρνηση. Πρώτον να αυξήσει τον εμβολιασμό. Κι αυτό θα το πετύχει δρώντας εστιασμένα πάνω σε όσους δεν κάνουν το εμβόλιο, χωρίς όμως να είναι και πολιτικοποιημένοι αρνητές. Αν καταλάβει τις αντιρρήσεις τους θα αντιμετωπίσει και την αντίδρασή τους. Ήδη κάποιοι αλλάζουν άποψη, βλέποντας στον περίγυρό τους το πλεονέκτημα του εμβολιασμού.

Δεύτερον, ο πολίτης πρέπει να νιώσει ότι το σύστημα Υγείας είναι δίπλα του. Ο ασθενής, όχι από κορωνοϊό, αλλά από κάποια άλλη νόσο, πρέπει να μπορεί να κλείσει ραντεβού σε γιατρό του νοσοκομείου που χρειάζεται, μέσα σε μία εβδομάδα και όχι μετά από μήνες. Έτσι θα γίνει δυνατή η πρόληψη σοβαρών νόσων και επιπτώσεών τους.

Και όποιος νοσεί από κορωνοϊός πρέπει να έχει δίπλα του έναν γιατρό που θα τον καθοδηγεί ειδικά στην περίπτωση που θα πρέπει να κριθεί αν θα χρειαστεί νοσοκομείο.

Αυτό σημαίνει πλήρη κινητοποίηση του συστήματος Υγείας, μαζικές προσλήψεις και αύξηση του προϋπολογισμού άμεσα, μέχρι να περάσει το κύμα και η πανδημία.

Χωρίς σύστημα Υγείας και εμβολιασμούς, δεν υπάρχει διέξοδος.

Δύσκολα φτάνεις ως την αίθουσα

Έβλεπα την Κυριακή το βράδυ στην ΕΡΤ3 ένα παλιότερο ντοκιμαντέρ για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και την ιστορία του και θυμήθηκα πως ήμουν μέσα στην αίθουσα όταν παίχτηκε το «Από το Χιόνι» του τρομερού σκηνοθέτη Σ. Γκορίτσα, τη χρονιά που είδαμε και τον «Λευτέρη Δημακόπουλο», του Χούρσογλου το 1993.

Η αίσθηση ότι έβλεπες κάτι σημαντικό αύξαινε το βάρος της ίδιας της εμπειρίας συμμετοχής στο φεστιβάλ. Γιατί τελικά και ένα φεστιβάλ τέχνης δεν είναι απλώς μία συλλογή έργων που ο καθένας μπορεί να διαλέξει ό,τι θέλει, αλλά είναι μία παρέμβαση, ένα ορόσημο τόσο για την ίδια την τέχνη όσο και για την κοινωνία.

Δεν είναι εύκολο να γίνουν τέτοιες εκδηλώσεις. Και για αυτό άλλωστε δεν έχουμε και πολλά φεστιβάλ στη χώρο μας όχι μόνο στο σινεμά αλλά και στις άλλες τέχνες. Και τα οικονομικά ζητήματα τέτοιων μεγάλων εκδηλώσεων είναι θέμα και οι επιλογές του περιεχομένου δεν είναι εύκολες. Τι να διαλέξεις να προβληθεί και για ποιον;

Αυτό όμως που παθαίνουμε με τα χρόνια είναι ότι γινόμαστε πιο παθητικοί και ως θεατές. Μας θέλει τέτοιους και το σύστημα της μαζικής ψυχαγωγίας που ελέγχει παγκοσμίως την παραγωγή ταινιών, είμαστε όμως και εμείς δύσκολοι στην πρωτοβουλία, στο να ξεσηκωθούμε. Σήμερα έχει γίνει ριζοσπαστική κίνηση να φύγουμε από το σπίτι και τον καναπέ και να φτάσουμε έστω ως την κινηματογραφική αίθουσα. Και με την πανδημία έγιναν όλα ακόμα πιο χειρότερα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr