Μπορούμε να μάθουμε να ζούμε με τον ιό; Ήδη μαθαίνουμε. Και είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή όλοι μας θα μάθουμε, αναγκαστικά, όπως δείχνει και η ιστορική εμπειρία από μεγάλες επιδημίες.

Το να προσαρμόζεις όμως, τη ζωή σου ώστε να αντέξει την πίεση από μία επιδημία, είναι πολύ διαφορετικό από εκείνη την αίσθηση που αφήνει η συνεχής προαναγγελία του τέλους, της τελικής νίκης επί του ιού. Αυτό δεν το έχουμε κατανοήσει ακόμα καλά γιατί συντηρείται από κυβερνήσεις και κάθε λογής θεσμικές εξουσίες που δεν θέλουν να μιλάνε με πικρές αλλά χρήσιμες αλήθειες στον κόσμο.

Πρέπει συνεπώς να περάσουμε από το δόγμα «επιστροφή στην κανονικότητα», στην εφαρμογή κανόνων και αντιλήψεων προσαρμογής στην πραγματικότητα. Κι ας μας είναι πιο οδυνηρή αυτή η παραδοχή. Και με βασική γραμμή πλεύσης, να σώσουμε τη ζωή, να διασωθεί το μέγιστο αν όχι το απόλυτο των ζωών των ανθρώπων.

Με βάση αυτόν τον στόχο, «επιστρέφουμε» στην πραγματική ζωή. Όχι γιατί δεν τις ζούμε τις ζωές μας σώνει και καλά, αλλά γιατί έχουμε καταλάβει πια ότι δεν περνάμε καλά ούτε και μας συμφέρει, να τις ζούμε κλεισμένοι μέσα, σε καραντίνες.

Η προσαρμογή, είναι ακριβώς ο πυρήνας της ρεαλιστικής πολιτικής που απαιτείται και βγάζει από έξω αυτόκλητους σωτήρες, μαγικές λύσεις και απίθανες θεωρίες συνομωσίας, που ταλαιπωρούν τον κόσμο μας.

Θέλοντας να σώσουμε τους ανθρώπους, χρειαζόμαστε φάρμακα για όλους, προληπτικά όπως είναι τα εμβόλια αλλά και θεραπευτικά, όπως τα νέα που αντιμετωπίζουν τη νόσηση, θέλουμε δυνατά νοσοκομεία, αλλά και πρωτοβάθμια Υγεία, για να μη μείνει κανείς αβοήθητος, και θέλουμε και στέρεες και γερές πολιτικές ενημέρωσης της κοινής γνώμης ώστε οι πολίτες να είναι καλά πληροφορημένοι και κατά συνέπεια και καλά εφοδιασμένοι στην κοινωνική και πολιτική ζωή τους.

Αυτό το τρίπτυχο στην ουσία είναι η δημοκρατική συνθήκη μέσα στην οποία καλούμαστε ή έπρεπε να καλούμαστε να ζήσουμε. Γιατί η δημοκρατία είναι ο δρόμος για να αντιμετωπιστεί και η πανδημία.

Μπλεγμένοι στο προφίλ μας

Ζώντας όλη τη μέρα στο εικονικό περιβάλλον της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης που μας προσφέρουν οι εφαρμογές στις οθόνες μας, καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε κατακτήσει και τον ίδιο τον δρόμο της επικοινωνίας και της αυτοέκφρασης.

Είναι η νίκη του μέσου, επί του περιεχομένου.

Όταν έχουμε τόσους «φίλους» με τους οποίους ανταλλάσσουμε μηνύματα ή τους επηρεάζουμε με τις αναρτήσεις μας και τις εικόνες μας στις «ιστορίες» μας, είναι λογικό να πιστεύουμε ότι υπάρχει σύνδεση, ότι δεν έχουμε χαθεί. Και όντως μία διασύνδεση υπάρχει.

Το θέμα είναι αν «υπάρχουμε» κι εμείς. Πού υπάρχουμε ζωή να έχουμε, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι το βιώνουμε και ως όλον. Γιατί ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι και τίμιοι χρήστες λειτουργούν, λειτουργούμε όλοι μας σαν «προφίλ», σαν μέρος αυτού που είμαστε.

Από ένα σημείο και πέρα, λίγο ή πολύ, ακόμα και ελάχιστο, αυτό που συγκροτούμε είναι τις προσωπικές μυθολογίες. Δεν λέμε ψέματα οι περισσότεροι- κάποιοι λένε πάντως- αλλά πιο πολύ το πάμε προς τα εκεί που φτιάχνουμε τον δικό μας προσωπικό μύθο., Που ακριβώς επειδή είναι και μύθος απαιτεί συνέχεια να τον τροφοδοτούμε με νέο υλικό. Εξ ου και είμαστε συνέχεια χωμένοι «μέσα» και αναζητούμε διαρκώς τρόπους να «ανεβάζουμε» την επικαιρότητά μας. Είμαστε μπλεγμένοι στο προφίλ μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr