Με δύο ειδήσεις ο Δήμος Ιωαννιτών έδειξε τις προκλήσεις της αστικής ανάπλασης και τις ανάγκες εκσυγχρονισμού της πόλης.

Η πρώτη ήταν οι υπογραφές στη σύμβαση για το έργο του Κέντρου για το Παιδί, στο παλιό Άσυλο. Έχουμε ξεχάσει ήδη πόσο καιρός πέρασε από όταν ο Δήμος πήρε την πρωτοβουλία να διεκδικήσει τον χώρο από το υπουργείο. Πάνω από τη δεκαετία σίγουρα. Κάτι που σημαίνει ότι περνάει πολύς χρόνος για να «ωριμάσει» ένα έργο ενώ και η Πολιτεία δεν είναι πάντα έτοιμη να δεχτεί τα αιτήματα των τοπικών κοινωνιών. Έστω κι έτσι, φαίνεται ότι ο δρόμος είναι η διαρκής θα τη λέγαμε, εγρήγορση των Δήμων ώστε να αξιοποιούν και τους χώρους και τα χρηματοδοτικά εργαλεία που δεν είναι πάντα και διαθέσιμα.

Ειδικά, στην περίπτωση του παλιού Ασύλου έχουμε την επαναφορά σε χρήση ενός «κενού» σήμερα χώρου. Τέτοιοι χώροι που μένουν αναξιοποίητοι επί πολλά χρόνια, ακόμα και μέσα στο κέντρο των πόλεων, δημιουργώντας αστικές ασυνέχειες, αποτελούν «πληγή». Όχι γιατί πρέπει υποχρεωτικά να αξιοποιούνται με νέες χρήσεις. Θα μπορούσε για παράδειγμα, όσο δεν προχωρά κάποιος σχεδιασμός να μετατρέπονται πρόχειρα σε ανοιχτά πάρκα, σε ελεύθερους χώρους για τη γειτονιά. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη για ελεύθερους χώρους στο κέντρο. Συνήθως όμως μπαίνει ένα λουκέτο και ο χώρος μένει αποκλεισμένος να μαραζώνει και να γεμίζει σκουπίδια.

Το παράδειγμα αυτό μας μεταφέρει κατευθείαν στο παλιό Πανεπιστήμιο που επί πολλά χρόνια έμεινε πραγματικά ένας μαραζωμένος και απαξιωμένος χώρος.

Εδώ, θέλει προσοχή όμως. Η ανάγκη για συγκεκριμένες δράσεις όπως είναι οι χώροι γραφείων είναι μεν ζωτική στις μέρες μας, ενδέχεται όμως να κρύβει και κινδύνους όπως η επέκταση ενός μοντέλου και μίας αντίληψης για την πόλη που δεν ξεφεύγει από τα όρια της κάλυψης απλώς και μόνο των αναγκών διοίκησης. Μερικές φορές το Δημόσιο μοιάζει να σκέφτεται μόνο πώς θα φτιάξει καινούργια κτίρια με δεκάδες χιλιόμετρα νέων διαδρόμων και γραφείων.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, επίσης οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει να βλέπουν και το πώς θα αναπληρωθούν κι άλλες ανάγκες τους. Να στεγαστούν κάπου υπηρεσίες, αλλά πού είναι οι νέοι ελεύθεροι χώροι, πού είναι οι νέοι χώροι δημιουργίας και πολιτισμού, πού θα εδράζει η ψηφιακή καινοτομία και η γνώση; Γιατί αυτές είναι πολύ ζωτικές ανάγκες για κάποιες μερίδες του τοπικού πληθυσμού και ειδικά των νέων. Ας ανοίξει συνεπώς ένας αληθινός διάλογος για το τι πόλη θέλουμε.

Η πρόκληση της πρόσβασης στα πάντα

Η τηλεόραση κυριολεκτικά μπορεί να προβάλλει δεκάδες ταινίες κάθε μέρα. Και όχι του σωρού, αλλά συχνά πολύ ποιοτικές και ξεχωριστές. Αν προσθέσουμε και τις πλατφόρμες και τα συνδρομητικά κανάλια, η προσφορά εκτοξεύεται σε απίστευτα ύψη. Πριν από μόλις 30 χρόνια για να δεις μία καλή ταινία έπρεπε να περιμένεις κάποιο Σάββατο στο κρατικό κανάλι ή μία έξοδο στο σινεμά της πόλης.

Η εικόνα άλλαξε με την είσοδο των ιδιωτικών καναλιών που αγόραζαν «πακέτα» ταινιών, όμως οι επιλογές ήταν από ένα στενό πλαίσιο που υπαγόρευε η διαφήμιση και το χολιγουντιανό σταρ σύστημα. Σήμερα παίζεις στα δάχτυλα μία τεράστια γκάμα επιλογών.

Αυτό πιθανά έγινε γιατί υπήρξε ζήτηση από περισσότερα κοινά θεατών, που έπρεπε να καλυφθεί από την αγορά, την ώρα που μειωνόταν το κόστος παραγωγής ταινιών. Παράλληλα, αυξανόταν αυτό που λέμε «ανάγκη για περιεχόμενο» σε πάσης φύσεως μέσα, όπως πχ οι οθόνες των κινητών, που έδιναν νέα ώθηση στην

παραγωγή.

Πλέον, προκύπτει ένα ερώτημα αν όλα θα γίνονται πια για τη μικρή οθόνη, η οποία όμως ποτέ δεν θα σου δώσει την αίσθηση του χώρου που κάλυπτε μία κλασσική κινηματογραφική λήψη και κατ’ επέκταση δεν θα μπορέσει να καλύψει και πολλές καλλιτεχνικές απαιτήσεις που δημιούργησε ο μεγάλος κινηματογράφος του 20ου αιώνα.

Όμως, δίνουν τόσο μεγάλη πρόσβαση σε τόσους πολλούς θεατές, οι μικρές οθόνες που μοιάζει σαν να είμαστε μπροστά σε μία τεράστια, δημοκρατική θα λέγαμε πρόκληση.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr