Το μέλλον μας δεν πρέπει να το βιώνουμε στο παρόν μας. Θα πρέπει πάντα να υπάρχει λίγος χώρος για αισιοδοξία, μία πιθανότητα για κάθε νέο.

Αλλά εμείς πια μέσα στη συνθήκη της πανδημίας είναι κολλημένοι στο παρόν και δεν μπορούμε να δούμε τίποτα μακρύτερα. Για αυτό και νιώθουμε απογοητευμένοι από όσα γίνονται και βιώνουμε, για αυτό και έχουμε αποκαρδιωθεί.

ι συμβαίνει σήμερα; Η πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης και της χώρας, μετράει και προσέχει και την ανάσα της. Έχει κάνει τα εμβόλια, το σκέφτεται για την τρίτη δόση, φοράει μάσκες παντού, αποφεύγει να βγαίνει έξω, έχει να δει φίλους και συγγενείς πάνω από ενάμιση χρόνο.

Δεν είναι όμως η συντριπτική πλειοψηφία ώστε να αλλάξει ριζικά η εικόνα. Μία πολύ ισχυρή μειοψηφία δεν ενδιαφέρεται για τίποτα. Δεν την ενοχλεί που έχει παγώσει ο κόσμος, η αγορά, η οικονομία. Και συνεχίζει να δει τη ζωή της περίπου όπως και πριν, χωρίς φυσικά να έχει κάνει εμβόλια. Η αντιμετώπιση της πανδημίας είναι μία κάποια μακρινή υποχρέωση ενός κάποιου μακρινού κράτους.

Αυτή η κατάσταση, είναι φανερό ότι μπορεί να συνεχιστεί επί πολύ καιρό. Εμβόλια πολλά δεν γίνονται, τα νέα φάρμακα θα χρειαστούν κάποιους μήνες, η ενίσχυση του συστήματος Υγείας δεν είναι και κεντρική πολιτική, κατά συνέπεια ο κορωνοϊός αντέχει και είναι σθεναρός και οι συνέπειές του στην υγεία των ανθρώπων πολύ μεγάλες.

Δεν υπάρχει έξοδος, τουλάχιστον μέχρις εκεί που μπορούμε να δούμε. Κινούμαστε αργά, υπερβολικά αργά στο ίδιο τέλμα που μπήκαμε στις αρχές του 2020.

Όταν όλοι τα ξέρουν όλα

Αφού όλοι τα ξέρουν όλα, τότε γιατί χάνουμε χρόνο για να τα συζητάμε ή να κάνουμε πώς τα συζητάμε…

Πόσες και πόσες φορές δεν το σκεφτήκαμε αυτό σε μία κουβέντα σε μία μεγάλη παρέα που δεν είναι όλοι φίλοι μας αλλά είναι γνωστοί και μπορούν να αναπτύξουν τη γνώμη τους. Ή και σε μία ανοιχτή εκδήλωση που μιλάνε άγνωστοι, αλλά σε ένα πλαίσιο που μπορούν να εκφραστούν.

Και προφανώς πρέπει όλοι να μπορούν να μιλάνε ελεύθερα και να εκφράζονται ελεύθερα. Αυτό θα πρέπει να είναι δεδομένο και κατάκτηση ακόμα και για μία μικρή παρέα. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό για να γίνει μία καλή συζήτηση.

Γιατί αν όλοι μένουν πακτωμένοι στην άποψή τους, τότε δεν αλλάζει τίποτα. Δεν είναι καν συζήτηση αυτό. Και το βλέπουμε συχνά να μην εκφράζονται πια οι άνθρωποι, αλλά να αποφαίνονται. Να είναι τόσο σίγουροι για αυτό που λένε, που να νιώθουν και αλώβητοι, ατάραχοι.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr