Η κατάσταση της πανδημίας στην Ελλάδα θα μπορούσε να είναι απλή: Βρισκόμαστε από τη μία πλευρά σε μία φάση έξαρσης του νέου κύματος με πολύ μεγάλο αριθμό κρουσμάτων και ασθενών στα νοσοκομεία, κατάσταση που αναμένεται να γίνει ακόμα πιο σοβαρή. Από την άλλη, ο εμβολιασμός σε πρώτο επίπεδο και η έλευση φαρμάκων μπορούν να αλλάξουν την εικόνα και να μας περάσουν σε μία επόμενη πολύ καλύτερη φάση, σε ορατό χρονικό ορίζοντα.

Πρόκειται για μία κατάσταση που σε γενικές γραμμές τη βλέπουμε και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, εκεί που έχει αναπτυχθεί ο εμβολιασμός και λίγο πολύ η αντιμετώπιση είναι ίδια από την άποψη της πολιτικής. Σε γενικές γραμμές όμως, γιατί υπάρχουν διαφορές που δείχνουν και το πρόβλημα στην Ελλάδα.

Μια τέτοια διαφορά είναι ότι στη χώρα μας δεν αναπτύχθηκε ευρύτερη κουλτούρα συλλογικής αντιμετώπισης του προβλήματος. Μπορεί να ανάγεται και σε ευρύτερα προβλήματα που έχουμε με τη συλλογική μας στάση, αποκαλύπτεται πάντως μία ιδιαίτερη τάση προς τον ατομικισμό που επηρεάζει πια και τη δημόσια Υγεία.

Είναι βέβαιο επίσης, πλέον ότι υπάρχει και μία κρίση εμπιστοσύνης μερίδας των πολιτών προς την Πολιτεία και τις δημόσιες αρχές που συμπεριλαμβάνει και τους ειδικούς επιστήμονες.

Τα επιμέρους λάθη που έκανε η κυβέρνηση ενισχύονται σε αυτή τη φάση και από μία τάση να μην πολιτεύεται με ενιαίο τρόπο και ενιαία απεύθυνση προς τους πολίτες. Αυτό γίνεται φανερό ενδείξεις όπως οι εξαιρέσεις για την Εκκλησία και τα τεστ ή από μία σπουδή στο να δώσει βάρος στον έλεγχο κυρίως των μη εμβολιασμένων.

Η αρχή: καθολικός εμβολιασμός, ενδυνάμωση του δημοσίου συστήματος Υγείας και συνεχείς έλεγχοι και τεστ για προληπτικόυς λόγους, θα έπρεπε να εφαρμόζεται στην πρώτη γραμμή χωρίς περιπτωσιολογία και εξαιρέσεις.

Και είναι μία αρχή που θα μπορούσε να βρει συμμάχους και στο πολιτικό σύστημα, αλλά και μέσα στην κοινωνία. Χρειάζεται περισσότερη τόλμη και πιο ανοιχτό βλέμμα σε αυτή τη φάση από την κυβέρνηση, για να περάσουμε πιο γρήγορα σε καλύτερες συνθήκες.

Όλα στοχεύουν στο πώς να τα βγάλουμε πέρα

Ένα βασικό πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί όλο αυτό το διάστημα της πανδημίας είναι η έλλειψη συγκέντρωσης. Το είδαμε δει και στην μεγάλη οικονομική κρίση. Κι όταν λέμε συγκέντρωση είναι να διαθέτεις τον χρόνο και να έχεις τη βούληση να ασχοληθείς δημιουργικά με τη μέρα σου, σχεδιάζοντας την επόμενη.

Είναι λογικό όταν βρίσκεσαι υπό μεγάλη πίεση να μην μπορείς και να μην έχει ούτε τη διάθεση να πας στην επόμενη φάση, να δεις ένα και δύο βήματα μπροστά. Αυτό που κυρίως προσπαθείς είναι να αντιμετωπισεις την κατάσταση που σε πιέζει, να τα βγάλεις πέρα σήμερα.

Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που αυτή η κατάσταση παύει να είναι προσωρινή και γίνεται σχεδόν μόνιμη. Ας αναλογισθούμε ότι είμαστε σε κατάσταση κρίσης από το 2009 σχεδόν. Συνέχεια…

Μοιάζει και είναι αφύσικο. Και σίγουρα προϋποθέτει να δεσμεύουμε άπειρη ενέργεια και χρόνο ώστε να τα βγάλουμε πέρα. Αφήνοντας το μέλλον ως εκκρεμότητα…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr